ΔΕΥΤΕΡΑ - ΑΡΤΕΜΩΝΗ = ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ & ΣΕΛΗΝΗΣ

Artemis - Roman copy of Greek original by Kephisodotos in 4th century BCE
from the Horti Vettiani

Σημερινή ονομασία Ημέρας:

Ελλην. ΔΕΥTΕPA

Αγγλ. MON-DAY

Γερμ. MON-TAG

Γαλλ. LUN-DI

Ισπαν. LUNES

Αποκατάσταση της αρχαίας Ονομασίας: APTΕMΩNH

Πλανήτης - Άστρο: ΣΕΛHNH

Εποπτεύων Θεός: APTΕMIΣ

Φωνήεν: Ε - Έψιλον

Nόμος της Προσφοράς

Όταν θέλουμε να προσφέρουμε αναζητούμε τον τρόπο να έρθουμε σε επαφή με την αφθονία του σύμπαντος... να διώξουμε τον φθόνο (την έλλειψη), που μας περιορίζει και να νιώσουμε την αφθονία να κυκλοφορεί στην ζωή μας μέσω της Προσφοράς και Αποδοχής.

Προτροπές: Δώσε. Δέξου. Kυκλοφόρησε.

Προτεινόμενη ανάγνωση: Ορφικός Ύμνος Αρτέμιδος.


 ΠΥΡίΣΠΟΡΟΣ

Ο ΗΛΙΟΣ ΗΡΑΚΛΗΣ

Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ Francois Lemoyne, 1733-1736

Empedotimos Athenian

Η ταύτιση Ηλίου και Ηρακλή είναι διάχυτη μέσα στα Ελληνικά κείμενα, παρόλα αυτά η ξεκάθαρη ταύτιση των δύο εντοπίζεται σε ελάχιστα σημεία.

Ο Παυσανίας, περιγράφοντας την στοά στην Αγορά της Μεγαλόπολης, περιγράφει τα αγάλματα τα οποία υπάρχουν εκεί , αφού δε κάνει αναφορά σε αγάλματα διαφόρων θεοτήτων, σε ένα σημείο αναφέρεται στα αγάλματα του Ηλίου και του Ηρακλή ως εξής :

Ετι δε Ηλιος επωνυμίαν έχων Σωτήρ δε είναι και Ηρακλής.
Παυσανίας VIII 31.7

Η συνήθης μετάφραση που γίνεται είναι «ακόμη (άγαλμα έχει ) ο Ηλιος που έχει την επωνυμία Σωτήρ και ο Ηρακλής ( δηλαδή ότι έχει άγαλμα και ο Ηρακλής )»

Βέβαια αν προσέξουμε λίγο το κείμενο, τίποτα δεν μας αποτρέπει από το να το μεταφράσουμε και ως «ακόμη (άγαλμα έχει ) ο Ηλιος που έχει την επωνυμία Σωτήρ και που είναι ο Ηρακλής»

Στην περίπτωση αυτή λοιπόν, καταγράφεται σαφέστατα η ταύτιση Ηρακλή και Ηλίου που, τύχη αγαθή, θα επιβεβαιωθεί και από άλλες αναφορές.

Όπως όμως και να ερμηνευτεί το κείμενο, είναι ξεκάθαρο ότι η αναφορά είναι σαφέστατη σε ζεύγος Ηλίου και Ηρακλή, που υποδηλώνει τουλάχιστον μια άμεση σχέση μεταξύ των δύο.

Συγκρατούμε την επωνυμία Σωτήρ για τον Ηλιο, που αναφέρει ο Παυσανίας, μελετώντας δε τον Ιουλιανό παρατηρούμε ότι η ίδια επωνυμία ανατίθεται και στον Ηρακλή, του οποίου η σχέση με τον Ηλιο υποδηλώθηκε ξεκάθαρα από τον Παυσανία.

"Ον  Ηρακλής ) ο μέγας Ζευς δια της Προνοίας Αθηνάς, επιστήσας αυτώ φύλακα την θεόν ταύτην όλην εξ όλου προέμενος αυτού, τω κόσμω σωτήρα έφύτευσεν".
Ιουλιανός – Κατά κυνικού Ηρακλείου 220a

Μια άλλη έμμεση σχέση του Ηρακλή με τον Ηλιο, είναι η μυθολογική αναφορά στον τρόπο σύλληψης του.

Συγκεκριμένα ο Διόδωρος ο Σικελιώτης μας αναφέρει ότι για να συζευχθεί ο Δίας με την Αλκμήνη ώστε να γεννηθεί ο Ηρακλής, ο Ζεύς έκανε την νύχτα να διαρκέσει τριπλάσιο χρόνο από ότι συνήθως, παραπέμποντας ευθέως στο γεγονός ότι κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, υπάρχει η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου και μάλιστα ο ήλιος φαινομενικά παραμένει ακίνητος επί τριήμερον.

"Tον γαρ Δία μισγόμενον Αλκμήνη τριπλασίαν την νύκτα ποιήσαι και τω πλήθει του προς την παιδοποιίαν αναλωθέντος χρόνου προσημήναι τήν υπερβολήν τής τού γεννηθησομένου ρώμης"
Διόδωρος Σικελιώτης 4.9.2

Δύο άλλες δε αναφορές αποτυπώνουν ξεκάθαρα την ταύτιση Ηλίου και Ηρακλή.

Ο Ιωάννης Λυδός αναφέρει στο Περί Μηνών :
«Ηρακλής δε ο χρόνος παρά τω Νικομάχω είρηται, αλλά μην και ήλιος»
De mensibus IV 67

δηλαδή μας αναφέρει ότι ο Νικόμαχος αναφέρει ότι ο Ηρακλής ονομάζετο και Ηλιος.

Ενώ ο Νόννος στα Διονυσιακά ονομάζει τον Ηρακλή αστροχίτωνα ( που σαν Ορφικός όρος παραπέμπει στους Ορφικούς), άνακτα πυρός και τον ταυτίζει με τον Ηλιο :

Αστροχίτων Ηρακλες, άναξ πυρός, όρχαμε κόσμου,
Ηέλιε, βροτέοιο βίου δολιχόσκιε ποιμήν
Νόννος – Διονυσιακά 40.370

Φαίνεται λοιπόν ότι είναι ξεκάθαρη η ταύτιση Ηρακλέους και Ηλίου, πράγμα που σημαίνει ότι οι εορτές προς τιμήν του θα είχαν άμεση σχέση με τις ηλιακές εορτές.

ΚΥΡΙΑΚΗ - ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ = ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ & ΗΛΙΟΥ

Σημερινή ονομασία Ημέρας:

Ελλην. KΥPIAKH

Αγγλ. SUN-DAY

Γερμ. SONN-TAG

Γαλλ. DIMANCHE

Ισπαν. DOMINGO

Αποκατάσταση της αρχαίας Ονομασίας: AΠΟΛΛΩNIA

Πλανήτης - Άστρο: HΛIΟΣ

Εποπτεύων Θεός: AΠΟΛΛΩN

Φωνήεν: Α - Άλφα

Νόμος της Συνειδητότητος

Πηγή όλης της δημιουργίας είναι η καθαρή Συνειδητότητα. Mες στο πεδίο των άπειρων δυνατοτήτων, η κάθε δυνατότητα ανάλογα με την τάση της, αναζητά έκφραση από το ανεκδήλωτο στο εκδηλωμένο. Από το εκδηλωμένο επίσης αναγόμαστε στο ανεκδήλωτο κατ΄ αναλογίαν. Σύμφωνα με το πανάρχαιο Αλφάβητό μας, ο Αλ είναι ο Απόλλων και ο Ελ ο εκδηλωμένος Ήλιος. Ο Απόλλων είναι ο Ενοποιός και Εναρμονιστής. Είναι ο Mουσηγέτης, ο Αφυπνιστής... αυτός που μπορεί να ξυπνήσει εντός μας την αρμονική κίνηση, τον χορό των 9 Mουσών, και να ζωντανέψει το Δένδρο της Ζωής μας.

Προτροπές: Ενατένισις. Αποφυγή εκφοράς κρίσεων. Επαφή με την Φύση και τις ηλιακές δυνάμεις.

Προτεινόμενη ανάγνωση: Ορφικός Ύμνος Απόλλωνος.

ΠΥΡίΣΠΟΡΟΣ

Ορφικός Ύμνος Εστίας

Ω Εστία βασίλισσα, θυγατέρα του ισχυρού Κρόνου,
συ η οποία κατέχεις το μέσον της κατοικίας του αιωνίου μεγίστου πυρός, 
είθε συ αυτούς εδώ τους ιερούς μύστας να τους αναδείξης κατά τάς τελετάς 
και να τους κάμης να είναι πάντοτε θαλεροί, 
πολυευτυχισμένοι ευφρόσυνοι, αγνοί .
συ είσαι η κατοικία των μακαρίων θεών, 
το ισχυρόν στήριγμα των ανθρώπων συ η αιωνία, 
η πολύμορφη, η περιπόθητη, 
η όμοια με χλόην πού σκορπίζεις μειδιάματα, ή μακαρία, 
δέξου με προθυμίαν αυτές τις θυσίες 
και φύσηξε μας ευτυχίαν και την υγείαν, πού καταπραύνει τον άνθρωπον.

Ἑστία εὐδυνάτοιο Κρόνου θύγατερ βασίλεια, 
ἣ μέσον οἶκον ἔχεις πυρὸς ἀενάοιο, μεγίστου, 
τούσδε σὺ ἐν τελεταῖς ὁσίους μύστας ἀναδείξαις,   
θεῖσ᾽ αἰειθαλέας, πολυόλβους, εὔφρονας, ἁγνούς· 
οἶκε θεῶν μακάρων,
θνητῶν στήριγμα κραταιόν, ἀιδίη, 
πολύμορφε, ποθεινοτάτη, 
χλοόμορφε· μειδιόωσα, μάκαιρα, 
τάδ᾽ ἱερὰ δέξο προθύμως, 
ὄλβον ἐπιπνείουσα καὶ ἠπιόχειρον ὑγείαν.

Κυρά του Έρωτα...

Έρωτα... βαριά όταν αγγίζεις την καρδιά, λαβώνεις κάθε αρετή
Μα όταν ανάλαφρα περνάς πνοή ειρηνοφόρα, 
κανείς θεός, καμιά θεά δε φέρνει τέτοια δώρα.

Κυρά του έρωτά μου μη με σημαδεύεις, 
δώσε μου τη σύνεση θεά, την ήμερη απόλεμη στοργή
δώσε μου δώρο λιγοστό, ό,τι ήρεμο κι ό,τι γνωστό
όχι όσον έρωτα ποθώ, μα όσον αντέχω".

"Δώσ' μου τη σύνεση θεά, 
όχι όσον έρωτα ποθώ...
μα όσον αντέχω".

* (Β' Στάσιμο της "Μήδειας" του Ευριπίδη)

ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ Ή ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ - ΠΛΑΤΩΝ

Socrates speaks. 1867. Louis J.Lebrun. Belgian.1844-1900

Platon - Symposion by xarajkl

Ορφικός Ύμνος Ηφαίστου

Hephaestus at the Forge by Guillaume Coustou the Younger (Louvre)

Ήφαιστε ισχυρόκαρδε, μεγαλοδύναμε, πού είσαι τα άσβεστον πυρ,
και φωτίζεσαι από φλογερές λάμψεις, ω θεέ που παρέχεις το φως εις τους ανθρώπους, 

εσύ πού φέρεις το φως, με τα ισχυρά χέρια, αιώνιε, πού ζής με την τέχνην, 

συ ο εργάτης, μέρος του κόσμου και στοιχείον άμεμπτον, πού τρώγεις τα πάντα, 

πού δαμάζεις τα πάντα (ως εκπρόσωπος της φωτιάς), 

ο υπεράνω όλων υπέρτατος, πού ευρίσκεσαι παντού. 

Είσαι ο αιθήρ, ο ήλιος, τα άστρα, ή σελήνη, το φως το αμόλυντον διότι αυτό τα μέλη του Ηφαίστου φέρουν το φως εις τους ανθρώπους.
Και κατοικείς εσύ εις πάντα οίκον, όλες τις πόλεις, όλα τα έθνη·
καί κατοικείς (ως πυρ, ως φωτιά) μέσα είς τα σώματα των ανθρώπων, εσύ με την μεγάλην ευτυχίαν, ο ισχυρός.
Ακουσε με μακάριε, εσέ προσκαλώ είς τάς Ιεράς σπονδάς, δια να προσέλθης πάντοτε ήμερος καί με έργα πού φέρουν χαράν.
Κατάπαυσε την λυσσασμένην μανίαν του ακατάβλητου πυρός
παρέχων είς τα ιδικά μας σώματα την φυσικην καύσιν (όχι διεγέρσεις αφύσικες).

῞Ηφαιστ᾽ ὀμβριμόθυμε, μεγασθενές, ἀκάματον πῦρ, 

λαμπόμενε φλογέαις αὐγαῖς, φαεσίμβροτε δαῖμον, φωσφόρε, 

καρτερόχειρ, αἰώνιε, τεχνοδίαιτε, 

ἐργαστήρ, κόσμοιο μέρος, στοιχεῖον ἀμεμφές, παμφάγε, 

πανδαμάτωρ, 

πανυπέρτατε, παντοδίαιτε, 

αἰθήρ, ἥλιος, ἄστρα, σελήνη, φῶς ἀμίαντον· ταῦτα γὰρ Ἡφαίστοιο μέλη θνητοῖσι προφαίνει. πάντα δὲ οἶκον ἔχεις, πᾶσαν πόλιν, ἔθνεα πάντα, 

σώματά τε θνητῶν οἰκεῖς, πολύολβε, κραταιέ. 

κλῦθι, μάκαρ, κλήιζω <σε> πρὸς εὐιέρους ἐπιλοιβάς, αἰεὶ ὅπως χαίρουσιν ἐπ᾽ ἔργοις ἥμερος ἔλθοις. 

παῦσον λυσσῶσαν μανίαν πυρὸς ἀκαμάτοιο καῦσιν ἔχων φύσεως ἐν σώμασιν ἡμετέροισιν.

Θαύμας, η ψυχή του φιλοσόφου

"Ναί μά τόν αμετέρα γενεά παραδόντα Τετρακτύν,
παγάν αενάου φύσεως ριζώματ' έχουσαν". (ναί μά τόν εμφυτεύσαντα εις την γενεάν μας την Τετρακτύν,
πηγήν της αιωνίου φύσεως, συγκροτημένην εκ των τεσσάρων στοιχείων).


Οι μαθηταί του Πυθαγόρου ωρκίζοντο εις το όνομα του διδασκάλου των. διότι παρέδωσεν εις αυτούς την γνώσιν της ιεράς Τετρακτύος.

Η γνώσις των τεσσάρων στοιχείων/ριζωμάτων είναι η υψίστη γνώσις η αφορώσα, όχι μόνον την διάρθρωσιν και λειτουργίαν του σύμπαντος, αλλά και της ιδίας της ψυχής των θνητών άνθρώπων.

Τά τέσσαρα στοιχεία ή ριζώματα κατά τόν Πυθαγόρα και την Ορφικοπυθαγόρειον Παράδοσιν είναι:
η γή, το ύδωρ, ο αήρ και το πύρ ("Τίμαιος"49C – 50D).

Η προσεκτική παρατήρησις των ονομάτων των θείων οντοτήτων της μυθολογίας προσεγγίζει την αόρατον υφήν των στοιχείων. Μεταφραζόμενα εις κινήσεις ψυχής ("Τίμαιος" 57 - 58 ο πόλεμος των στοιχείων) σημαίνουν:

1. Η   Γ ή:
Είναι το ορατόν, αισθητόν, φυσικόν μέρος του όντος, το οποίον διά των αισθήσεων του σώματος παραλαμβάνει τά εξωτερικά ερεθίσματα. Εν συνεχεία τά μεταβιβάζει, μέσω των αντιστοίχων κινήσεων, εις την ψυχήν διά την περαιτέρω μεταβολήν των εις επιθυμίας, συναισθήματα, σκέψεις και ορμάς.

2. Τό   ύ δ ω ρ:
Τό ύδωρ είναι ο συναισθηματικός φορεύς (τό επιθυμητικόν), ο παρασυρόμενος, άνευ αντικειμενικής κρίσεως εις παρορμητικάς κινήσεις, αι οποίαι οδηγούν συχνότατα εις αδιέξοδα και παρεξηγήσεις.

3. Ο α ή ρ:
Ο αήρ είναι ο κατώτερος νοητικός φορεύς (τό θυμοειδές). Ούτος ασχολείται μέ την ορθολογικήν κρίσιν της διεκπεραιώσεως των θεμάτων της καθημερινότητος, άνευ αναζητήσεων και προβληματισμών καί

4. Τό π ύ ρ
Τό πύρ είναι ο ανώτερος νοητικός ή ενθουσιαστικός φορεύς (τό λογιστικόν), Είναι το υπεύθυνον των ανωτέρων τάσεων της ψυχής, των οραμάτων και ιδανικών του και όχι μόνον. Διότι το πύρ καταλαμβάνει την ψυχήν εξ απίνης και την οδηγεί άλλοτε εις πράξεις γενναιοδωρίας και αυταπαρνήσεως και άλλοτε εις καραστροφικάς εκρήξεις θυμού και μανίας.

Γή είναι το ορατόν μέρος του όντος, το σώμα του. Τό αόρατον μέρος είναι οι τρείς τελευταίοι φορείς οι οποίοι συγκροτούν το ψυχονοητικόν του μέρος. Επιθυμητικόν, θυμοειδές και λογιστικόν ευρίσκονται εις την μύθον του Ηνιόχου του Φαίδρου και περαιτέρω αναλύονται εις την "Πολιτείαν".

Η σύνδεσις των φορέων, η οποία αποκαλύπτει τάς αοράτους πτυχάς της ψυχής, αναφέρεται λακωνικότατα εις την παράγραφον 155D του διαλόγου "θεαίτητος" του Πλάτωνος. Τό κείμενον είναι το εξής:

"Είναι εντελώς ίδιον φιλοσόφου το συναίσθημα τούτο, ο θαυμασμός. διότι δέν υπάρχει άλλη αρχή της φιλοσοφίας από τούτο, και φαίνεται ότι εκείνος πού εβεβαίωσε ότι η Ίρις είναι κόρη του Θαύμαντος εγνώριζε πολύ καλά την γενεαλογίαν".

(μάλα γάρ φιλοσόφου τούτο το πάθος, το θαυμάζειν. ου γάρ άλλη αρχή φιλοσοφίας ή αυτή, και έοικεν ο την Ίριν Θαύμαντος έκγονον φήσας ου κακώς γενεαλογείν).

(εκδ. ΠΑΠΥΡΟΣ, απόδ. Τάκη Δημοπούλου).

Από την γενεαλογίαν των θεών της Θεογονίας του Ησιόδου (στ. 237, 265, 349 και Απολλοδώρου Α' 8, 10) λαμβάνονται τά κάτωθι στοιχεία σχετικώς μέ τους γονείς και το τέκνον του Θαύμαντος, μέ σκοπόν την ανάλυσιν της φύσεως των στοιχείων, την λειτουργία και την μεταστοιχείωσίν των εις την ψυχήν του φιλοσόφου, αλλά και κάθε ψυχής η οποία συγκινείται (σύν + κινείται) από την μεγάλην Μυθολογικήν μας Παράδοσιν.

Γονείς του Θ α ύ μ α ν τ ο ς, ο Πόντος και η Γή.
Γονείς της Η λ έ κ τ ρ α ς, ο Ωκεανός και η Τηθύς.
Σύζυγος του Θαύμαντος, η Η λ έ κ τ ρ α.
Γονείς της   Ί ρ ι δ ο ς,   Θαύμας και Ηλέκτρα.

Τά στοιχεία γής και ύδατος φέρουν εις γέννησιν τόν Θαύμαντα, αέρα.

Τά στοιχεία γής και ύδατος φέρουν εις γέννησιν την Ηλέκτραν, πύρ.

Τά στοιχεία αέρος και πυρός φέρουν εις γέννησιν την Ίριδα, αιθέρα.


Αυτά ως πρός την γενεαλογίαν εις την οποίαν αναφέρεται ο Πλάτων και η οποία είναι βασικός παράγων κατανοήσεως της υπαινισσομένης ψυχικής διαπλάσεως του φιλοσόφου, απεικόνισις της οποίας ευρίσκεται εις τόν μύθον.

Διά νά γίνη κατανοητή η μυθοπλασία είναι απαραίτητον νά ορισθή η διάστασις της Ίριδος μέ όλας της τάς σημασίας, διότι αύτη αποτελεί το πέμπτον στοιχείον, τόν αιθέρα. Ο αιθήρ δέν εμπεριέχεται εις την Τετρακτύν. Αναφέρεται χωρίς νά κατονομάζεται εις τόν διάλογον "Τίμαιος" (55C). Ανευρίσκεται όμως εις την Επινομίδα.

Αι έννοιαι της λέξεως Ίρις είναι αι εξής:


α. Ίρις, όνομα του αγγέλου των θεών πρός αλλήλους. και εκ των θεών πρός τους ανθρώπους εκόμιζεν αγγελίας, αλλά και αντιθέτως από τους ανθρώπους πρός τους θεούς.

β. Τό ουράνιον τόξον, όπερ φαίνεται μετά την βροχήν εις τόν αιθέρα.

γ. Πάς ποικιλόχρους κύκλος περί άλλα σώματα, οίον της σελήνης ή της φλογός καιομένης λαμπάδος.

δ. Είς των χιτώνων του βολβού του οφθαλμού, εν τω μέσω του οποίου ευρίσκεται η κόρη.

(Δ. Δημητράκου, Λεξ. όλης της Ελλ. Γλώσσης).


Τά τέσσαρα στοιχεία της Τετρακτύος, τά οποία άπτονται της γενεαλογίας του Θαύμαντος (ετυμολογικώς εκ του θαυμάζειν), ενδίδουν εις το πάθος της φιλοσοφικής δια - στάσεως, και όχι εκ - στάσεως. Τόν Θαύμαντα/θαυμασμόν, ιδιότητα του φιλοσόφου, αποκαλύπτει ο Πλάτων μέ την παρατήρησιν, την οποίαν εκφράζει εις τόν Θεαίτητον, μή ερμηνεύων όμως ταύτην.

Μήτηρ του Θαύμαντος είναι η Γή. Η γ ή αλληγορεί το φυσικόν μέρος του όντος, το σώμα του, άνευ του οποίου η ψυχή δέν έχει όχημα και συνεπώς δέν έχει τρόπον εκφράσεως εις το φυσικόν πεδίον. Τό στοιχείον της γής είναι στοιχείον δεκτικόν και κατ' ουσίαν δέχεται τά όσα μέλει να προκύψουν.

Πατήρ του Θαύμαντος είναι ο Πόντος. Δι αυτού αλληγορείται το στοιχείον του ύ δ α τ ο ς. Η ενεργοποίησις του συναισθηματικού φορέως πραγματοποιείται μέ την μείξιν του ύδατος μετά της γής και επιτελείται ένας αρμονικός γάμος εκ του οποίου θά προκύψουν τέκνα εις το επιθυμητικόν, θυμικόν και νοητόν πεδίον.

Διότι η γή, το σώμα, είναι πάντοτε ο αναγκαίος φυσικός φορεύς και ο προσδιοριστικός παράγων εντός του οποίου διακινούνται οι υπόλοιποι τρείς φορείς, τόσον εις το πυκνόν, φυσικόν, υλικόν πεδίον, όσο και εις το λεπτοφυέστατον, νοητόν και αυτό όμως πεδίον, αποτελούμενον εξ ύλης.

Η συνεύρεσις των πρώτων γονιμοποιητικών αρχών της γ ή ς και του ύ δ α τ ο ς, της μητρός Γής και του πατρός Πόντου κατά την μυθολογίαν τεκνοποιούν.

Θαύμας, το τέκνον, είναι η αφετηρία της ψυχικής καταστάσεως μεγάλου θαυμασμού. Αύτη προέρχεται από το πέραν της δυνατότητος της ευκόλου κατανοήσεως ενός θεάματος, ενός γεγονότος, μιάς εννοίας.

Είναι το τέκνον, το οποίον εκπροσωπεί ο κατώτερος νοητικός φορεύς του όντος, ο α ή ρ. Ευκίνητος και ταχύς, ο αήρ δέν έχει την ικανότητα συγκεντρώσεως και συνθέσεως των αναλυτικών παρατηρήσεων, τάς οποίας προσκομίζουν εις την ψυχήν τά εξωτερικά ερεθίσματα και αι εντυπώσεις. Ε ν - τ υ π - ώ σ ε ι ς είναι ώ σ ε ι ς/ωθήσεις, αι οποίαι τυπώνονται εις την ψυχήν πρός επεξεργασίαν.

Διότι ο αήρ, διακινών τάς σκέψεις πρός όλας τάς κατευθύνσεις, άνω/κάτω, δεξιά/αριστερά, και περιστροφικώς, προσπαθεί καλύπτων την περιοχήν του νοητικού του πεδίου, νά συλλάβη το πληροφοριακόν, μή κατανοούμενον διάσπαρτον υλικόν των ερεθισμάτων, το οποίον αναγνωρίζει ως μεγαλειώδες, σημαντικόν γεγονός. Ο αήρ τότε παραμένει εις κατάστασιν Θαύμαντος/θαυμασμού.

Εκ του εξατμιζομένου υπό των ακτίνων του ηλίου υγρού στοιχείου, εκ της Τηθύος και του Ωκεανού, γεννάται η Η λ έ κ τ ρ α.

Ο Θαύμας (αήρ) νυμφεύεται την Ηλέκτραν (πύρ), θυγατέρα της Τηθύος (στοιχείου γής/τροφής του σωματικού της φορέως) και του Ωκεανού (υδατίνου στοιχείου συναισθηματικού της φορέως). Τηθύς είναι η τροφός της ψυχής της Ηλέκτρας μέχρι την ανεύρεσιν του συν - τρόφου της, του Θαύμαντος. Ο πατήρ της Ηλέκτρας είναι ο Ωκεανός (εκ του ωκύς = ταχύς και νάω = ρέω)

Η ψυχή του φιλοσόφου, ρέουσα μέ ταχύτητα, κληρονομικότης εκ του πατρός της Ωκεανού και τραφείσα μέ στοργήν από την Τηθύν, μητέρα του, πρώτον μετατρέπεται εις Θαύμαντα/θαυμασμόν/α έ ρ α και εν συνεχεία εις Ηλέκτρα/π ύ ρ.

Η ανάλυσις του ονόματος της Ηλέκτρας είναι εκ του η λ - ε κ - τ ρ ο ν. Τό πρώτον μέρος η λ - προέρχεται εκ του ήλιος, το δεύτερον εκ της μεταθέσεως της προθέσεως ε κ - εις το κέντρον της λέξεως και το τρίτον της καταλήξεως - τ ρ ο ν. Η κατάληξις αύτη είναι προσδιοριστικόν χώρου ή χρόνου, όπου κάτι φυλάσσεται η κάτι συμβαίνει. Η Ηλέκτρα/ήλεκτρον είναι η ε ξ   Η λ(ίου) εναπόθεσις των ακτίνων εντός χώρου, αι οποίαι ακτίνες απαιτούν μέγα χρονικόν διάστημα διά την στερεοποίησίν των.

Τό ήλεκτρον κατά το λεξικόν του Δ. Δημητράκου είναι :

Ήλεκτρον: ορυκτή απολιθωμένη ρητίνη κωνοφόρων δένδρων, κεχλιμπάρι, άμπρα.

".... και τά θαυμαζόμενα περί της λέξεως ήλεκτρον".
(.... και εις την αξιοθαύμαστον ιδιότητα, πού έχουν τά ήλεκτρα νά ελκύουν). (Τίμαιος 80Γ)

Η απολιθωμένη ρητίνη των κωνοφόρων δένδρων είναι η υλοποίησις των λεπτοφυεστάτων ηλιακών ακτίνων, αι οποίαι διετήρησαν το χρώμα του Ηλίου και την συμπεπυκνωμένην ηλιακήν ενέργειαν εις την ρητίνην και το κεχλιμπάρι. Η έλξις, η οποία ασκείται από το ήλεκτρον των κωνοφόρων δένδρων είναι η ενεργειακή έκφρασις του πυρός διά μέσου του στοιχείου της γής. Είναι η επιστροφή της κυκλικής μεταστοιχειώσεως. Τό στοιχείον του πυρός επέστρεψεν εις το στοιχείον της γής.

Τά τέσσαρα στοιχεία παρατάσσονται μέ την σειράν βάρους, πυκνότητος και κινητικότητος, αναφερόμενα εις την μητέρα (στοιχείον γής και μυθολογικόν πρόσωπον Γής). Εις τόν πατέρα (στοιχείον ύδατος και μυθολογικόν πρόσωπον Πόντος), εις τόν υιόν (στοιχείον αέρος και μυθολογικόν πρόσωπον Θαύμας) και εις την σύζυγον του Θαύμαντος (στοιχείον πυρός και μυθολογικόν πρόσωπον Ηλέκτρας).

Η μεταφορά των τεσσάρων στοιχείων/ριζωμάτων από την μυθολογίαν εις την Τετρακτύν επετεύχθη.
Η Ίρις, πεμπτουσία των στοιχείων,
ο Αιθήρ των Πυθαγορείων,
πραγματοποιεί διά του ονόματός της
τήν σύνδεσιν όλων των στοιχείων
εις το ανώτερον νοητικόν του φιλοσόφου.

Τί ακριβώς συμβαίνει κατά την εσωτερικήν ταύτην διακίνησιν των στοιχείων, τά οποία οδηγούν εις συνεχείς μεταστοιχειώσεις;

Εις την ψυχήν του απλού ανθρώπου επέρχεται μία συναισθηματική ταραχή (ύ δ ω ρ) εξ αιτίας υπερφυσικού εξωτερικού ερεθίσματος, προερχόμενον εκ των αισθητηρίων οργάνων του σώματος (γ ή). Η συναισθηματική φόρτισις(ύδωρ) μεταβιβάζεται εις τόν κατώτερον νοητικόν φορέα(αήρ). Αυτός προσπαθεί νά ερμηνεύση την σημασίαν του ερεθίσματος, το οποίον φορτισμένον εκ του συναισθήματος του προκαλεί έκπληξιν, απορίαν και δέος. Λόγω του μεγαλείου του εξωτερικού ερεθίσματος, αι προκύπτουσαι σκέψεις καταλαμβάνουν ολόκληρον τόν κατώτερον νοητικόν χώρον του ανθρώπου. Ο Θαύμας, (ά ή ρ) κινούμενος πρός όλας τάς κατευθύνσεις προσπαθεί νά διεισδύση εις την ουσίαν του φαινομένου. Εις ματην.... το κατώτερον νοητικόν εις λεπτότερα νοητικά πεδία του απαιδεύτου ανθρώπου παραμένει εις κατάστασιν απορίας άνευ απαντήσεως εις το θαυμαστόν και ανεξήγητον διά την απλήν λογικήν.

Διά τόν στοχαστικόν νούν του φιλοσόφου όμως, του εκπαιδευμένου εις πτήσεις του αιθερικού διαστήματος, κάποια στιγμή μία λάμψις φωτός (τό πύρ = ήλεκτρον) έλκει ωσάν ήλεκτρον (Ηλέκτρα, σύζυγος Θαύμαντος) την μυστικήν σημασίαν του ερεθίσματος και το νόημα αποκαλύπτεται εις την θυγατέρα του Θαύμαντος και της Ηλέκτρας, την Ίριδα, την νέαν ανυψωμένην εις το φώς σκέψιν.

Αγγελιοφόρος ενός άλλου κόσμου η σκέψις αύτη έρχεται νά φωτίση, ως ουράνιον τόξον (Ίρις), τόν έκ - θαμβον νούν του φιλοσόφου, ενώνουσα τά δύο άκρα του ουρανού μέ τά γλυκύτατα, απαλότατα αυθεντικά χρώματα της Ίριδος. Σύνδεσις ουρανού και γής η Ίρις, είναι κατά τόν Πλάτωνα η φιλοσοφία.

Η Ίρις, στέφανος, ο οποίος κυκλώνει την κόρην του οφθαλμού, ανταποκρίνεται εις το πάθος, το οποίον κατακαίει τόν νούν του φιλοσόφου. Διότι αφ' ενός το ουράνιον τόξον, η Ίρις ήνωσε διά του φωτός τά δύο άκρα της γής, συνδέουσα αυτά μέ τόν ουρανόν, φέρουσα δήλα δή το θνητόν όν (γ ή) εις επαφήν μέ τάς ουρανίας δυνάμεις (π ύ ρ) και αφ' ετέρου το φώς της νοήσεως διεβιβάσθη εκ του ουρανίου τόξου (Ίρις) εις την κόρην του οφθαλμού (Ίρις), η οποία διά του αντικατοπτρισμού ανέδυσεν εις την συνειδητότητα του όντος την νέαν ολοκληρωθείσαν ιδέαν.

Η Ίρις του Πλάτωνος εξεπλήρωσε τριπλήν αποστολήν:
α) Ίρις, αγγελιοφόρος θεών.
β) Ίρις,Ουράνιον τόξον καί
γ) ίρις οφθαλμού, περιβάλλουσα την κόρην.


Ειδική αγγελιοφόρος Διός/νού και Ήρας/ψυχής, η Ίρις καταθέτει την λαμπρότητα του αρχικού μηνύματος εις το πάθος του νού και της ψυχής του ευδαίμονος φιλοσόφου. Διότι Ζεύς/νούς και ήρα/ψυχή καλύπτουν το Ολυμπιακόν Πάνθεον και υπάρχουν "δυνάμει" εις το αόρατον μέρος των ελλόγων όντων και δή των Ελλήνων....
"μάλα γάρ φιλοσόφου, τούτο το πάθος, το θαυμάζειν"

Ο α ή ρ/ή ρ α/ψυχή, "τό θαυμάζειν" καθίσταται η αιωνία σύζυγος του Διός/νού.

Η αναφορά του Σωκράτους εις αυτήν την μυθοπλασίαν είναι ένα παράδειγμα της μυθολογικής αναλύσεως και συνθέσεως των στοιχείων (ριζωμάτων) εις την κυκλικήν των περιφοράν διά μέσου της Τετρακτύος του Πυθαγόρου.

Η διαδικασία της μεταστοιχειώσεως ανήκει εις την Τετρακτυϊκήν γνώσιν. Μέ την μέθοδον αυτήν διευκολύνεται η διέλευσις εκ του φυσικού, ορατού πεδίου εις το μυστικόν, της υψηλής νοήσεως των αιωνίων, αφθάρτων, αγεννήτων και αθανάτων Πλατωνικών Ιδεών.

Τά τέσσαρα στοιχεία του όρκου των Πυθαγορείων, η Τετρακτύς, είναι ίσως το αυθεντικώτερον πρότυπον των Ιδεών, διότι δι αυτών πραγματοποιείται η μορφοποίησις των όντων εις το φυσικόν πεδίον.

Βιβλιογραφία:

Ησιόδου "Θεογονία"
Αθ. Σταγειρίτου, "Ωγυγία"
Πλάτωνος, "Θεαίτητος", "Τίμαιος", "Φαίδρος",Πολιτεία"
Ιάμβλιχος, "Πυθαγορικός Βίος"
Πορφύριος "Η ζωή του Πυθαγόρα"
Δ. Δημητράκου, Μέγα Λεξ. όλης της Ελλ. Γλώσσης

Α λ τ ά ν η
Π. Φ., 11.2.2004