Η Πηνελόπη στον θρόνο της (Γλυπτική)

Έργο του Αμερικανού γλύπτη Franklin Simmons

«Ναι, εκείνη με πιστή καρδιά στ’ αρχοντικό σου μένει κι οι νύχτες της περνούν πικρές κι οι μέρες της θλιμμένες» 

Οδύσσεια ραψωδία λ, στίχοι 184-185

«Κανείς κυρά, σ’ όλη τη γη δε θα σου βρει ψεγάδι. Αλήθεια, φτάνει η δόξα σου ως τα πλατιά τα ουράνια». 

τα λόγια του Οδυσσέα 

Οδύσσεια ραψωδία τ,  στίχος 106

Έρως και Ψυχή

ΓΙΑΤΙ Η ΠΑΛΛΑΔΑ ΑΘΗΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΟΝ ΙΣΟΘΕΟ ΟΔΥΣΣΕΑ;

Οι αντιλήψεις του ομηρικού ανθρώπου για τους θεούς του Ολύμπου παρέχονται αποσπασματικά και ευκαιριακά από τον ποιητή στα δύο μεγάλα του έπη: Ιλιάδα και Οδύσσεια. Εκείνος όμως που θέτει μια τάξη στις αντιλήψεις αυτές για τους θεούς και τις θεές είναι ο Ησίοδος. Ο ποιητής, στο γνωστό του έργο “Θεογονία”, προσπαθεί να βάλει μια τάξη στην ακαταστασία που επικρατεί στον κόσμο των θεών. Γι’ αυτόν η δημιουργία του κόσμου αρχίζει από το Χάος. Από αυτό δημιουργείται ο Ουρανός και η Γη, το πρώτο ζευγάρι στον κόσμο των θεών. Ακολουθούν οι άλλες δημιουργίες, ώσπου επικρατεί ο Δίας, ύστερα από αγώνες σκληρούς κατά των τιτάνων. O Ησίοδος πλάθει τους θεούς του Ολύμπου ανθρωπόμορφους, όπως τους φαντάζεται και ο ΄Ομηρος πριν από αυτόν.
Οι θεοί του Ολύμπου, κατά τον ΄Ομηρο, μπορεί να είναι ισχυρότεροι από τον άνθρωπο και αθάνατοι, αλλά δεν παύουν να έχουν κι αυτοί τις αδυναμίες τους, όπως και οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι με τη σειρά τους, επειδή έχουν την ανάγκη των θεών, τους λατρεύουν, προσφέροντάς τους θυσίες αιματηρές και αναίμακτες.

΄Ετσι, θεοί και άνθρωποι, πολλές φορές συνδέονται τόσο στενά μεταξύ τους, ώστε, όταν προφέρουμε το όνομα ενός ήρωα, να φέρουμε συγχρόνως συνειρμικά στο νου μας και τον αντίστοιχο προστάτη του θεό (Πάρης- Αφροδίτη, Οδυσσέας- Αθηνά ).
Ο Οδυσσέας στην Οδύσσεια έχει μια σύμμαχο θεά, η οποία τον συμπαραστέκεται σ' όλες τις δύσκολες στιγμές του και έναν άσπονδο εχθρό, τον Ποσειδώνα, που τον μισεί, γιατί τύφλωσε το γιο του Πολύφημο. Βοηθός και πιστός φύλακας του Οδυσσέα η Αθηνά, σκληρός και πείσμων διώκτης του ο Ποσειδώνας. Η Αθηνά συμπαθεί και προστατεύει τον Οδυσσέα από την αρχή του τρωικού πολέμου έως την επιστροφή του στην Ιθάκη και την αποκατάσταση της τάξης στο βασίλειό του.
Αντίθετα, το μίσος του Ποσειδώνα αρχίζει από τη στιγμή που ο ήρωας τυφλώνει τον Πολύφημο, γιο του Ποσειδώνα, και συνεχίζεται ίσαμε να φτάσει ο Οδυσσέας στην πατρίδα του. Και όσον αφορά στον Ποσειδώνα υπάρχει ένας σοβαρός λόγος που μισεί τον Οδυσσέα, ο γνωστός. Η Αθηνά όμως τι λόγους έχει να συμπαθεί και να συμπαραστέκεται τον Οδυσσέα και την οικογένειά του στις δύσκολες στιγμές; Είναι ένα ερώτημα που θέτει ο ποιητής με τη φωνή του Νέστορα, όταν ο σοφός γέροντας συζητά με τον Τηλέμαχο στο παλάτι του.

"ου γαρ πω ίδον ώδε θεούς αναφανδά φιλεύντας
ως κείνω αναφανδά παρίστατο Παλλάς Αθήνη".(γ,221-222)
"Γιατί δεν είδα από θεούς έτσι άλλη αγάπη ακόμα πιο φανερή
καθώς αυτόν (τον Οδυσσέα) προστάτευε η Παλλάδα".

Αναρωτιέται, λοιπόν, ο γερο-Νέστορας, γιατί δεν μπορεί να εξηγήσει με την πείρα και τη λογική που διαθέτει αυτή τη φανερή αγάπη της Αθηνάς προς τον ήρωα. Στρεφόμενος προς τον Τηλέμαχο του λέγει: “αν σ' αγαπούσε και σένα τόσο η Αθηνά, τότε δεν είχες να φοβηθείς κανένα”. Και δεν είχε άδικο, αφού η Αθηνά σ' όλα τα γεγονότα του έπους ακολουθεί από κοντά τα βήματα του Οδυσσέα και είναι έτοιμη πάντα να του προσφέρει τη βοήθειά της. Αψευδείς μάρτυρες οι πράξεις της σοφής θεάς.
Συγκεκριμένα, στην πρώτη συνέλευση των θεών στον ΄Ολυμπο (α, 47 και εξής), όταν ο Οδυσσέας βασανίζεται καθηλωμένος εφτά χρόνια στο νησί της Καλυψώς, η θεά βρίσκει την ευκαιρία να παρουσιάσει στη συνέλευση των θεών το θέμα του νόστου του Οδυσσέα, και πετυχαίνει με κοινή απόφαση όλων των θεών, εκτός του Ποσειδώνα, που απουσιάζει στην Αιθιοπία, την έγκριση της επιστροφής του Οδυσσέα στην Ιθάκη.
Και επειδή η απόφαση των θεών αργεί να εκτελεστεί, η Αθηνά επεμβαίνει δυναμικά στη δεύτερη συνέλευση των θεών (ε, 2 και εξής) και πείθει το Δία να ενεργοποιήσει τον Ερμή, προκειμένου να υποχρεωθεί η Καλυψώ να επιτρέψει στον Οδυσσέα να επιστρέψει στην πατρίδα του. Αυτή άλλωστε ήταν και η μοίρα του ήρωα, την οποία κανείς δεν μπορούσε να αγνοήσει.
Από την άλλη μεριά φαίνεται πως και ο Οδυσσέας τρέφει μεγάλο σεβασμό απέναντι στη θεά Αθηνά. Απόδειξη της αδυναμίας του αυτής προς τη θεά είναι ότι, κάθε φορά που βρίσκεται ο ήρωας σε δύσκολη θέση, τα βάζει με την κακή του μοίρα και με τους θεούς, που νομίζει πως και πάλι τον ξεγέλασαν. Ποτέ δεν καταφέρεται προσωπικά εναντίον της Αθηνάς. Ακόμη, και στις προσευχές του είναι διακριτικός. Γιατί είναι αλήθεια πως, όταν προσεύχεται, ανάμεσα στους άλλους θεούς που κατά περίπτωση επικαλείται τη βοήθειά τους, πάντα προέχει το όνομα της Παλλάδας Αθηνάς. Ο ήρωας γνωρίζει καλά πόσο του συμπαραστάθηκε η θεά στον Τρωικό πόλεμο και δε διστάζει να το ομολογήσει.

"τούτο δ' εγών εύ οίδα, ότι μοι πάρος ηπίη ήσθα,
είος ενί Τροίη πολεμίζομεν υίες Αχαιών".(ν, 314-15)
"Μα αλήθεια αυτό δεν το ξεχνώ πως με πονούσες πρώτα,
ενόσω πολεμούσαμε οι Αχαιοί στην Τροία".
΄Οταν όμως για κάποιο διάστημα η Αθηνά δεν του δείχνει φανερά τη συμπαράστασή της, τότε ο ήρωας, απογοητευμένος από την εσφαλμένη γνώμη του, διαμαρτύρεται και ζητά να ακούσει τις παρακλήσεις του η θεά.
"νυν δη περ μευ άκουσον, επεί πάρος ούποτ' άκουσας,
ραιομένου, ότε μ' έρραιε κλυτός εννοσίγαιος". (ζ, 325)
"Επειδή στο παρελθόν ποτέ δεν άκουσες την προσευχή μου,
όταν με κατάτρεχε ο ξακουστός Ποσειδώνας, τουλάχιστο άκουσέ με τώρα και βόηθα με".

Το αξιοσημείωτο είναι πως, ενώ απορεί και διαμαρτύρεται για τη δήθεν εγκατάλειψή του από τη θεά, όμως στην ίδια καταφεύγει και της ίδιας τη συνδρομή εκλιπαρεί πάλι.Το παράπονο του ήρωα είναι δικαιολογημένο, γιατί πράγματι η Αθηνά, για να μη δυσαρεστήσει το θείο της Ποσειδώνα, δεν αντιδρά στις άδικες και σε κάποιο σημείο ανεπίτρεπτες ενέργειες του Ποσειδώνα, του θεού της θάλασσας. Το εξομολογείται αργότερα η ίδια στον Οδυσσέα σε μια πρόσωπο με πρόσωπο συνομιλία μαζί του:

“δεν ήθελα ναρθώ σε σύγκρουση με τον αδελφό του πατέρα μου”.

Παρόλα αυτά, όταν ο Οδυσσέας κινδυνεύει να πνιγεί έξω από τη Σχερία, η Αθηνά επεμβαίνει αποφασιστικά, χωρίς να υπολογίσει τη δυσαρέσκεια του θείου της, σταματά την τρικυμία και ο Οδυσσέας κολυμπώντας φτάνει στη φιλόξενη χώρα της Ναυσικάς και ξεφεύγει το θάνατο. Η Αθηνά στην περίπτωση αυτή δε γαληνεύει μόνον την τρικυμισμένη θάλασσα, αλλά φωτίζει και το μυαλό του ήρωα να γαντζωθεί στο βράχο και να σωθεί από την ορμή του κύματος. Βέβαια, δε θα πρέπει να ξεχνούμε την όλη δραστηριότητα της θεάς, ώσπου να οδηγήσει τη Ναυσικά στο ποτάμι με την άμαξα και τις παραδουλεύτρες, για να πλύνουν τα ρούχα, ούτε ασφαλώς και την ομίχλη με την οποία σκεπάζει τον ήρωα, ώσπου να φτάσει απαρατήρητος στο παλάτι του Αλκίνοου και της Αρήτης.

"Τονδ' άρα Φαίηκες ναυσικλυτοί ουκ ενόησαν
ερχόμενον κατά άστυ δια σφέας. ου γαρ Αθήνη
εία ευπλόκαμος, δεινή θεός, η ρα οι αχλύν
θεσπεσίην κατέχευε φίλα φρονέουσ' ενί θυμώ"(η, 39-42)
"Κανένας από τους κοσμοξάκουστους Φαιάκους δεν τον είδε
γιατί δεν άφηνε η θεά, η λατευτή Παλλάδα,
και για καλό του με θεϊκό τον σκέπαζε σκοτάδι"

΄Υστερα από τα όσα αναφέραμε αναρωτιέται κανείς, και δικαιολογημένα, γιατί τέλος πάντων αυτή η συμπάθεια και αυτό το ενδιαφέρον της θεάς για ένα θνητό; Μήπως γιατί η Αθηνά μισεί τους Τρώες εξαιτίας του Πάρη ή μήπως γιατί ο Οδυσσέας πρόσφερε πλούσιες θυσίες και προσφορές στο βωμό της Αθηνάς; Πουθενά όμως στο έπος δεν αφήνεται από τον ποιητή να εννοηθεί κάτι τέτοιο. Τι στην αλήθεια συμβαίνει λοιπόν;
Την απάντηση στα εύλογα ερωτήματα του αναγνώστη (ακροατή) φροντίζει να δώσει ο ποιητής σε χρόνο ανύποπτο γι’ αυτόν, κατάλληλο όμως για τον ποιητή. Ο ποιητής αρέσκεται να κρατά σε αγωνία τον αναγνώστη (ακροατή), γι’ αυτό ξεκαθαρίζει και αποσαφηνίζει τα πράγματα με αργό ρυθμό και σε μικρές "δόσεις" θα λέγαμε, ώστε να άρει τις όποιες απορίες του απομένουν ακόμη. Ακολουθεί την τακτική της επιβράδυνσης.

Ο ποιητής δε βιάζεται, αρνείται να υποταχθεί στη λογική και τις απαιτήσεις του ακροατή (αναγνώστη). Δίνει απαντήσεις στα ερωτήματα και τις απορίες του αναγνώστη, όταν εκείνος, ο ποιητής, θέλει.
Ο Οδυσσέας πέτυχε να μπει απαρατήρητος στο παλάτι του Αλκιίνοου και να πετύχει με την αποκάλυψ της ταυτότητάς του την επιστροφή στην πατρίδα του. Οι Φαίακες τον μεταφέρουν κοιμισμένο στο νησί του, τον αφήνουν στην ακτή και επιστρέφουν στην πατρίδα τους. ΄Όταν όμως κάποτε ξυπνά ο Οδυσσέας και έκπληκτος βλέπει γύρω του έναν τόπο εντελώς άγνωστο σ' αυτόν, κακές σκέψεις παιρνούν από το μυαλό του. Το τοπίο δεν του θυμίζει τίποτε από την Ιθάκη της νιότης του. Η θεά έχει καλύψει την περιοχή με ένα σύννεφο ομίχλης. Και τη στιγμή που ο ήρωας αναρωτιέται σε ποια χώρα πάλι να βρίσκεται, παρουσιάζεται η Αθηνά μεταμορφωμένη σε βοσκό και ζητά να μάθει ποιος είναι και πώς έφτασε ως την Ιθάκη.
Εκείνος, αντί να της απαντήσει ευθέως, της αφηγείται μια πλαστή ιστορία. Ο ήρωας το συνηθίζει αυτό, γιατί έτσι αποφεύγει να πει την αλήθεια και να αποκαλύψει την ταυτότητά του, την οποία προσπαθεί να κρατήσει μυστική με κάθε τρόπο. Η Αθηνά, που αντιλαμβάνεται την πρόθεσή του, αμέσως από από βοσκός μεταμορφώνεται μπροστά στα έκπληκτα μάτια του Οδυσσέα σε μια ωραία γυναίκα, η οποία τον πλησιάζει, του πιάνει φιλικά το χέρι και του λέγει:

" Κερδαλέος κ' είη και επίπλοκος ος σε παρέλθοι
εν πάντεσσι δόλοισι, και ει θεός αντιάσειε,
σχέτλιες, ποικιλομήτα,δόλων ατ' ουκ αρ' έμελλες,
ούδ' εν ση περ εών γαίη, λήξειν απατάων
μύθων τε καικλοπίων, οι τι παιδόθεν φίλοι εισίν,
αλλ' άγε μηκέτι ταύτα λεγώμεθα, ειδότες άμφω
κέρδε' επεί συ μεν έσσι βροτών οχ άριστοςαπάντων
βουλή και μύθοισιν, εγώ Δε εν πάσι θεοίσι
μήτι τε κλέομαι και κέρδεσιν, ουδέ σύγ' έγνως
Παλλάδα δ' Αθηναίην, κούρην Διός, ή τε τοι αιεί
εν πάντεσσι πόνοισι παρίσταμαι ηδέ φυλάσσω,
και δε σε Φαιήκεσιν φίλον πάντεσσιν έθηκα.
Νυν αύ δεύρ' ικόμην, ίνα τοι συν μήτιν υφήνω
χρήματά τε κρύψω, όσα τοι Φαίηκεςαγαυοί
ώπασανοίκαδ' ιόντι εμή βουλή τε νόω Τε,
είπω θ' όσσα τοι αίσα δόμοις ένι ποιητοίσι
κήδε' ανασχέσθαι.”(ν 291-307)
" Σοφός και τετραπέρατος θα είναι όποιος σε περάσει
στα χίλια σου τεχνάσματα, θεός κι αν είναι ακόμα.
καημένε, πολυμήχανε και μάστορη στους δόλους,
μήτε μες στην πατρίδα σου τις πονηριές δεν παύεις
κι όσα ψευτόλογα αγαπάς από γεννησιμιό σου.
Μον' έλα, αυτά ας τ' αφήσουμε, το ξέρουμε κι οι δυο μας
ποιο μας συμφέρει, αφού και συ απ' όλους τους ανθρώπους
ο πρώτος είσαι στη βουλή και στη ρητοροσύνη,
κι εγώ για τη σοφία μου και την πολλή μου γνώση
στον ουρανό φημίζομαι στους αθανάτους όλους.
Μα μήτε εσύ δε γνώρισες την Αθηνά Παλλάδα,
τη θυγατέρα του Διός, που παραστέκω πάντα
κοντά σου σ' όλες τις δουλειές και σ' όλα σε προσέχω,
και τους Φαιάκους έκαμα να σ' αγαπήσουν όλοι.
Τώρα πάλε έφτασα κι εδώ βουλή μαζί σου να 'βρω,
να κρύψω αυτούς τους θησαυρούς, που οι ξακουστοί Φαιάκοι
σου δώσανε, όταν έφευγες με φώτιση δική μου,
και να σου πω όσα βάσανα γραφτό είναι να περάσεις
στο αρχοντικό το σπίτι σου".

H σκηνή είναι ομολογουμένως καταπληκτική,Συνομιλεί πρόσωπο με πρόσωπο ένας θνητός με μια αθάνατη θεά, την Αθηνά, τη θεά της σοφίας και επιπλέον, γιατί απαντά στη δική μας απορία αλλά και του Οδυσσέα. Προστατεύει τον Οδυσσέα η θεά, γιατί έχουν πολλά κοινά σημεία οι δυο τους. Εκείνη εξέχει στη γνώση και τη σοφία στον κόσμο των θεών, Εκείνος, αντίστοιχα, στον κόσμο των θνητών. Οι αρχαίοι έλεγαν:

"Ομοιος ομοίω αεί πελάζει" και δεν είχαν άδικο.

Η θεά Αθηνά είναι ειλικρινής μαζί του και του αποκαλύπτει το λόγο που δεν τον βοηθούσε, όταν κινδύνευε από την οργή του Ποσειδώνα. Δεν ήθελε, του λέγει, ναρθεί σε ρήξη με τον αδελφό του πατέρα της. Η αποκαλυπτική αυτή ομολογία της θεάς αφήνει άναυδο τον ήρωα και ικανοποιεί τον ακροατή, αφού η Αθηνά εμφανίζεται σε πολλές περιπτώσεις σαν από μηχανής θεός και δίνει λύσεις σε δύσκολα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ευνοούμενοί της, βοηθώντας έτσι και τον ποιητή να συνεχίσει την αφήγηση του επικού μύθου.

΄Οταν, λοιπόν, η ανθρώπινη σοφία συνεπικουρείται από τη θεϊκή και όταν η θεοσέβεια είναι πηγαία και διαρκής, τότε ο άνθρωπος αντιμετωπίζει όλες τις δυσκολίες της ζωής με ευκολία και θαυματουργεί.
Η όλη αναφορά μας θα μπορούσε, σε τελευταία ανάλυση, να χαρακτηριστεί και ως ένα δείγμα επιβράδυνσης, την οποία αγαπά, και πολλές φορές εφαρμόζει στο έπος ο ποιητής, για να φτάσει στον αντικειμενικό του σκοπό, όπως αυτός τον σχεδίασε, αφού τίποτε στην τύχη δεν κάνει ο ΄Ομηρος. Αυτό είναι ίσως και μια ακόμη απόδειξη πως το έργο είναι δημιούργημα ενός και μόνου μεγάλου δημιουργού. Ο ποιητής με τον τρόπο του θέτει στον αναγνώστη ερωτήματα, τον κρατά σε αγωνία, αλλά κάποτε, όταν ο ίδιος κρίνει κατάλληλη την περίπτωση, δίνει τις δικές του εξηγήσεις-απαντήσεις, πράγμα που ικανοποιεί τον αναγνώστη και τον λυτρώνει από την αγωνία του.
Πληροφορήθηκε ο Οδυσσέας για τη συμπάθεια που τρέφει η θεά απέναντί του, αλλά μαζί του ενημερώθηκε και ο ακροατής, που ανυπομονούσε να μάθει το λόγο της συμπάθειας και αγάπης της Αθηνάς προς τον προστατευόμενό της Οδυσσέα. Μια ακόμη δικαιολογημένη απορία, δική μας, του Νέστορα και πολλών άλλων, έχει απαντηθεί ικανοποιητικά.
Η απάντηση της Αθηνάς μπορεί να ικανοποίησε τον αναγνώστη, τον Οδυσσέα, το Νέστορα και άλλους, αλλά ταυτόχρονα προκάλεσε ένα νέο μεγάλο ερωτηματικό στον προσεκτικό μελετητή του έπους.
Τελικά, πότε λέγει την αλήθεια η Αθηνά στο έπος, όταν δηλαδή κατηγορηματικά δηλώνει στον Οδυσσέα πως αν δε τον βοήθησε σε δύσκολες στιγμές είναι γιατί δεν ήθελε να έρθει σε ρήξη με τον αδελφό του πατέρα της, τον Ποσειδώνα, ή όταν, χωρίς να υπολογίσει το θεό της θάλασσας, επενέβη, σταμάτησε την τρικυμία και έσωσε τη ζωή του προστατευομένου της Οδυσσέα στο νησί των Φαιάκων;
Είναι ένα ζήτημα υπό εξέταση.



ΔΗΜΗΤΡΗΣ Κ.ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ

Η Επίκληση του Τηλέμαχου στην Αθηνά

Pallas Athena - collection of Vatican Museum

(...) ὁ Τηλέμαχος στ' ἀκρόγιαλο κατέβη,
τὰ χέρια θαλασσόνιψε, κι ἔκαμε δέηση κι εἶπε·

“Ἄκου μ', ἐσὺ ὁ θεός, ποὺ ἐχτὲς στὸν πύργο ἦρθες καὶ μοῦ 'πες
νὰ πάρω πλοῖο καὶ στ' ἀχνὰ τὰ πέλαα ν' ἀρμενίσω,
νὰ μάθω ἂ γύρισε ὁ γονιὸς ποὺ λείπει τόσους χρόνους,
κι ὅμως μποδίζουν οἱ Ἀχαιοί, καὶ μάλιστα οἱ μνηστῆρες,
πού 'ναι μεγάλη ἡ κάκια τους, περίσσια ἡ περηφάνεια.”


**********


Τηλέμαχος δ᾽ ἀπάνευθε κιὼν ἐπὶ θῖνα θαλάσσης,
χεῖρας νιψάμενος πολιῆς ἁλὸς εὔχετ᾽ Ἀθήνῃ·

"κλῦθί μευ, ὃ χθιζὸς θεὸς ἤλυθες ἡμέτερον δῶ
καὶ μ᾽ ἐν νηὶ κέλευσας ἐπ᾽ ἠεροειδέα πόντον
νόστον πευσόμενον πατρὸς δὴν οἰχομένοιο
ἔρχεσθαι· τὰ δὲ πάντα διατρίβουσιν Ἀχαιοί,
μνηστῆρες δὲ μάλιστα κακῶς ὑπερηνορέοντες."

Ὁμήρου Ὀδύσσεια. Ἰθακησίων ἀγορά. Τηλεμάχου ἀποδημία.

Ραψωδία β - στοίχοι 260-266

Ο Τηλέμαχος στην Ιθάκη παρακαλεί την Αθηνά για βοήθεια  - Jan Styka

Ομηρικός Ύμνος εις Άρτεμιν (2)

Statue of Artemis called Diana of Gabies. Marble, 
Roman imperial period (under Tiberius' reign, 14 – 37 AD).
 Found by G. Hamilton in 1792 in Gabies, Italy.

Τραγουδώ την Άρτεμη τη χρυσόβελη και πολυθόρυβη,

τη σεβαστή παρθένα, την ελαφοτοξεύτρα, που ρίχνει τα βέλη της,

τη δίσυμη αδερφή του χρυσόσπαθου Απόλλωνα, αυτήν που

μέσα σε σκοτεινά βουνά και σε ανεμόδαρτες κορυφές

χαίρεται με το κυνήγι και τεντώνει τα ολόχρυσα τόξα της

εξαπολύοντας βέλη στεναχτικά: τραντάζονται οι κορυφές

των υψηλών βουνών και αντηχούν τα ολοϊσκιωτα δάση

φοβερά απο τις φωνές των αγριμιών. φρικιάζει η στεριά

και η γεμάτη ψάρια θάλασσα. ωστόσο εκείνη με δυνατή ψυχή

τριγυρίζει παντού και εξαφανίζει τα γένη των αγρημιών.

Όταν πια ευχαρηστηθεί η κυνηγήτρα των αγριμιών

κι ευχαριστήσει το νου της, χαλαρώνει τα εύκαμπτα

τόξα της και πάει στο μεγάλο ναό του αδερφού,

του Φοίβου, στον πλούσιο τόπο των Δελφών, να ετοιμάσει

τον όμορφο χορό για τις Μούσες και για τις Χάριτες. Εκεί

κρεμάει τα τεντωμένα τόξα της και τα βέλη της κι έχοντας

χαριτωμένα στολίδια γύρω στο κορμί της τραβάει μπροστά

κάνοντας την κορυφαία του χορού. κι αυτές αθάνατη φωνή

βγάζουντας υμνούν την ομορφόποδη Λητώ, πως γέννησε παιδιά

που είναι τα έξοχα άριστα παιδιά στις σκέψεις και στα έργα.

Να έχετε χαρές, παιδιά του Δία και της ομορφόμαλης Λητώς:

κι εγώ σε άλλο τραγούδι μου εσάς θα μνημονεύσω.

Ἄρτεμιν ἀείδω χρυσηλάκατον, κελαδεινήν,
παρθένον αἰδοίην, ἐλαφηβόλον, ἰοχέαιραν,
αὐτοκασιγνήτην χρυσαόρου Ἀπόλλωνος,
ἣ κατ’ ὄρη σκιόεντα καὶ ἄκριας ἠνεμοέσσας
ἄγρῃ τερπομένη παγχρύσεα τόξα τιταίνει
πέμπουσα στονόεντα βέλη: τρομέει δὲ κάρηνα
ὑψηλῶν ὀρέων, ἰάχει δ’ ἔπι δάσκιος ὕλη
δεινὸν ὑπὸ κλαγγῆς θηρῶν, φρίσσει δέ τε γαῖα
πόντος τ’ ἰχθυόεις: ἣ δ’ ἄλκιμον ἦτορ ἔχουσα
πάντη ἐπιστρέφεται θηρῶν ὀλέκουσα γενέθλην.
αὐτὰρ ἐπὴν τερφθῇ θηροσκόπος ἰοχέαιρα,
εὐφρήνῃ δὲ νόον, χαλάσασ’ εὐκαμπέα τόξα
ἔρχεται ἐς μέγα δῶμα κασιγνήτοιο φίλοιο,
Φοίβου Ἀπόλλωνος, Δελφῶν ἐς πίονα δῆμον,
Μουσῶν καὶ Χαρίτων καλὸν χορὸν ἀρτυνέουσα.
ἔνθα κατακρεμάσασα παλίντονα τόξα καὶ ἰοὺς
ἡγεῖται χαρίεντα περὶ χροὶ̈ κόσμον ἔχουσα,
ἐξάρχουσα χορούς: αἳ δ’ ἀμβροσίην ὄπ’ ἰεῖσαι
ὑμνεῦσιν Λητὼ καλλίσφυρον, ὡς τέκε παῖδας
ἀθανάτων βουλῇ τε καὶ ἔργμασιν ἔξοχ’ ἀρίστους.
χαίρετε, τέκνα Διὸς καὶ Λητοῦς ἠυκόμοιο:
αὐτὰρ ἐγὼν ὑμέων τε καὶ ἄλλης μνήσομ’ ἀοιδῆς.

Artemis Gabii - Louvre Museum

Η θεά Άρτεμις με τα μάτια των μεγάλων Ζωγράφων

Diana the Huntress Guillaume Seignac ((1870-1924)

Diana the Huntress. Gillaume Seignac (v 2)

Alexandre-Jacques Chantron - Diana at her bath, 1880-1910. 

Diana Chasseuse. Gaston Casimir Saint-Pierre

Diana the Huntress, Orazio Gentileschi, 1630.

Diana chasseresse, 1879. Jules-Joseph Lefebvre

Diana - Howard David Johnson.

Diana as Personification of the Night by Anton Raphael Mengs.

Goddess Diana with a Lion - Angelo von Courten (1848 – 1925, Italian-born German)

Diana after the Hunt, François Boucher

Diana reposing, 1859. Paul-Jacques-Aimé Baudry

Diana sleeping and her Nymphs, Etienne-Barthelemy Garnier

Artemis ' bath

Diana - Baudry Paul 

Diana Cazadora, 1850-1865. Louis Devedeux

Diana Huntress, 1870. Nikolaus Baur

Diane a bain 1732. Nöel-Nicolas Coypel

Diana, Louis Machard(1839-1900)

Έρως και Ψυχή

"Γης παις ειμί και ουρανού αστερόεντος"

Psyche in a Faint - Pietro Tenerani

«Γης παις ειμί και ουρανού αστερόεντος, αυτάρ εμοί γένος ουράνιον^. τόδε δ’ ίστε και αυτοί. Διψίη δ’ ειμί αύη και απόλλυμαι. Αλλά δότ’ αίψα ψυχρόν ύδωρ προρρέον της Μνημοσύνης από λίμνης». 

(Της Γης παιδί είμαι και του έναστρου Ουρανού• το γένος μου είναι βεβαίως ουράνιο. Αυτό το γνωρίζετε και οι ίδιοι. Φλέγομαι από την δίψα μου και χάνομαι• δώστε μου γρήγορα κρύο νερό που αναβρύζει από της Μνημοσύνης την λίμνη). 

ΟΙ ΨΥΧΗ ΚΑΙ Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ

ΙΕΡΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ
«Της Γης παιδί είμαι και του έναστρου Ουρανού. Το γένος μου είναι βεβαίως ουράνιο. Αυτό το γνωρίζετε και οι ίδιοι. Φλέγομαι από την δίψα μου και χάνομαι. Δώστε μου γρήγορα κρύο νερό που αναβρύζει από της Μνημοσύνης την λίμνη» .

ΑΛΛΗ ΑΠΟΔΟΣΗ :
"Είμαι παιδί της Γης και του έναστρου Ουρανού. Το γένος μου είναι ουράνιο. Αυτό το γνωρίζετε και οι ίδιο. Φλέγομαι από την δίψα μου και χάνομαι. Δώστε μου γρήγορα κρύο νερό που αναβρύζει από της Μνημοσύνης την Πηγή".

Αυτός ο Ορφικός στίχος οφείλει να εδραιωθεί στο υποσυνείδητο τόσο βαθιά ώστε όταν το σώμα πεθάνει να έχει "περάσει" και στην συνειδητότητα. Διότι αυτός ο στίχος ειπώνεται από την αφυπνισμένη Ψυχή, στους φύλακες που φυλάνε τις Πηγές της Λήθης και της Μνημοσύνης (και όχι τις λίμνες, έστω και αν αναφέρεται η λέξη "λίμνη").
Ενδιάμεσά τους υπάρχει και μία άλλη Πηγή που δεν προφέρεται στα δικά μας πεδία! Ο συγκεκριμένος Ορφικός στίχος ανήκει στην τέχνη του Θανάτου και στην δικαιοδοσία των Ιερών Μυστηρίων του Ποσειδώνα και του Ζευ. Αυτός ο στίχος των Ορφικών αφορά την δράση της συνειδητοποιημένης Ψυχής μετά Θάνατον, η οποία έχει ενοποιηθεί με το Πνεύμα κατά την διάρκεια της ενσαρκωμένης Ζωής.
Το συμπέρασμα αυτό βγαίνει διότι η συνειδητοποιημένη Ψυχή αναφέρει ότι το γένος της είναι Ουράνιο. Όπως γνωρίζουμε όλες οι Ψυχές που βρίσκονται σε αυτόν τον πλανήτη δεν είναι Ουράνιες. Οι περισσότερες είναι είτε υλικές είτε τεχνητές. Είναι πολύ λίγες εκείνες που είναι Ουράνιες. Επίσης οι Ψυχές που αναφέρονται στον όρο υλικές διέπονται από τον όρο της "αυτοχθονίας" και προέρχονται από γαλαξιακά συστήματα, ως επί το πλειστον. Αυτόχθων είναι εκείνος που δημιουργήθηκε από τα συστατικά της Γαίας. Όμως υπάρχουν και αυτόχθωνες που συμπλήρωσαν το Ουράνιο συστατικό τους με αυτά της Γαίας. Τα Γαλαξιακά συστήματα (πλανητικά ή αστρικά) είναι εκείνα που ανήκουν στο υλικό και αιθερικό τετρασδιάστατο επίπεδο. Υπάρχει μία διαφορετικότητα ανάμεσα στις Αυτόχθονες Αστρικές Ψυχές , στις τεχνητές Υλο-ψυχές (αυτού καθαυτού) και στις Ουράνιες Ψυχές.
Όταν η Ψυχή αναφέρει στον Ορφικό στίχο ότι είναι Ουράνια, εννοεί ότι προέρχεται από την 5η σφαίρα και επάνω. Δηλαδή προέρχεται από τα ΔΙΑ-Γαλαξιακά συστήματα. Για αυτό και ο στίχος αυτός προφέρεται μετά την συνειδητή Αφύπνιση - Ενθύμηση και μετά την επαφή με τα Ουράνια Πεδία. Κάποια Ψυχή που δημιουργήθηκε στα Υλικά Πεδία και να επαναλάβει αυτόν τον στίχο δεν πρόκειται να έχει αποτέλεσμα. Όσοι προχωρούν στα Ιερά Μυστήρια του Πατρός Ζευ και του Ποσειδώνα, είναι εκείνοι που τους επιτρέπεται η είσοδος από τον ίδιο τον Απόλλωνα.

Η προϋπόθεση για να εισακουστεί από τους φύλακες είναι να έχει αφυπνιστεί η οντότητα - Άνθρωπος ενοποιώντας Ψυχή και Πνεύμα όταν βρίσκεται εν ζωή! Διαφορετικά οι φύλακες της Πηγής δεν αναγνωρίζουν την δόνηση. Και μάλιστα λέγεται και στα Αρχαία Ελληνικά :

"Γης παις ειμί και ουρανού αστερόεντος, αυτά εμοί γένος ουράνιον, τόδε δ’ ίστε και αυτοί. Διψίη δ’ ειμί αύη και απόλλυμαι. Αλλά δοτ’ αίψα ψυχρόν ύδωρ προρρέον της Μνημοσύνης από λίμνης (πηγής)".
Σύμφωνα με τα Αρχαία Ελληνικά Τυπικά των Μυστηρίων αρκετοί ήταν οι Ήρωες που ήπιαν από την Πηγή της Μνημοσύνης.
Υπάρχει στον Ελλαδικό χώρο μία τοποθεσία του Απόλλωνα όπου συνδέεται με την τελετουργία των Ιερών Μυστηρίων και μάλιστα ως κύριος Φύλακας της συγκεκριμένης τοποθεσίας είναι ο Ασκληπιός. Τα νερά που ρέεουν από τις Πηγές του χώρου είναι κρύα. Ο συγκεκριμένος χώρος συνδέεται άμεσα με την Υπερβόρεια Πατρίδα του Απόλλωνα και ο εκπαιδευτής του Μύστη που θα κατορθώσει να έρθει σε επαφή με την δόνηση του χώρου είναι ο ίδιος ο "Άβαρις".

Η λέξη "πηγή" που αντικαταστάθηκε από την λέξη "λίμνη" υπάρχει στα πολύ αρχαία κείμενα των Ορφικών. Σκοπός αυτής της φράσης είναι να εισέλθει στα Πεδία των Μακάρων και να σταματήσει το "αιώνιο παιχνίδι" των επανενσαρκώσεων. Δεν εισέρχεται όμως αμέσως. "Ανεβαίνει" σε εκείνα τα πεδία του 'Αδη, όπου πρώτα θα προετοιμαστεί, επιλέγοντας να «κλείσει οριστικά» σε αυτό το πεδίο των κύκλο των επανενσαρκώσεων. Τότε προετοιμάζεται για την είσοδό της στις ανώτερες Σφαίρες.

Επίσης προσοχή θέλει η λέξη των Αρχαίων Ελληνικών που αναφέρεται στο Ύδωρ. Το Ύδωρ είναι "προρρέον" και όχι "απορρέον". Είναι εκείνο δηλαδή το αιθέριο Ύδωρ της Πεμπτουσίας, το Πρώτο Ύδωρ που σχημάτισε την Πηγή και όχι εκείνο που βγαίνει από αυτήν. Είναι ο πυρήνας που δημιουργεί και όχι το αποτέλεσμα.

Για αυτό η λέξη των Ορφικών "Προρρέον" δεν συμβαδίζει με την λίμνη παρά με την Πηγή. Εάν υπήρχε η λέξη «Απορρέον» τότε θα συμβάδιζε με την λέξη «Λίμνη». Η λέξη «Προρρέον» σηματοδοτεί το βαθύ υποσυνείδητο και όχι το επιφανειακό συνειδητό.
Θέλει μεγάλη προσοχή το Αρχαίο Κείμενο, διότι πολλές λέξεις έχουν επιτηδευμένα αντικατασταθεί.

Επίσης στην μετάφραση η λέξη "βεβαίως" δεν χρειάζεται. Η αφυπνισμένη Οντότητα-Άνθρωπος δεν έχει να βεβαιώσει (να πείσει) σε τίποτα τους Φύλακες της Πηγής, διότι αφενός εκείνοι γνωρίζουν και αφετέρου η Ψυχή είναι Γυμνή και Καθαρή. Οπότε δεν έχει να βεβαιώσει και να πείσει κανέναν και για τίποτα.

Το Ύδωρ της Μνημοσύνης είναι «κρύο» διότι σχετίζεται άμεσα με τον Αρχέτυπο Ήλιο της 5ης Σφαίρας. Ο Αρχέτυπος Ήλιος – Απόλλωνας της 5ης Σφαίρας πηγάζει κατευθείαν από την Πηγή - Πυρ της Εστίας της 6ης Ολύμπιας Σφαίρας και αποτελεί το επίπεδο της Απολλώνιας Φλόγας. Όποιος έχει συντονιστεί με την 5η σφαίρα και έχει βιώσει τον Αρχέτυπο Ήλιο η δόνηση του «μεταφράζεται» στις δικές μας αισθήσεις είναι ως «κρύο». Όπως ακριβώς και τα Ύδατα της Πηγής της Μνημοσύνης των Ιερών Μυστηρίων.

Η ζέστη που αναφέρεται στο τυπικό των Ιερών Μυστηρίων του Ζευ και του Ποσειδώνα ανήκει στην Πηγή της Λήθης, από όπου η Ψυχή πίνει για να ξεχάσει την προηγούμενη ενσάρκωση και να προετοιμαστεί για την επόμενη. Η ζέστη αυτή σχετίζεται με τον δικό μας Υλικό τετρασδιάστατο Ήλιο. Αυτό σημαίνει ότι όλες οι επανενσαρκώσεις γίνονται μέσα στις υλικές διαστάσεις. Συγκεκριμένα μία Ψυχή προετοιμάζεται για την επόμενη επανενσάρκωση στα αόρατα κατώτερα τετρασδιάστατα πεδία του Άδη. Ενώ και πάλι στα ανώτερα τετρασδιάστατα πεδία του Άδη προετοιμάζεται η Ψυχή που έχει πιεί από την Πηγή της Μνημοσύνης για την είσοδό της στα πεδία των Μακάρων της 5ης Σφαίρας.

Μία άλλη επίσης σημαντική διαφορά είναι το «Πυρ» και η «Φλόγα». Το Αιώνιον και Άσβεστον Πυρ είναι το Πυρ της Εστίας. Η διαφορά του Πυρός με την Φλόγα είναι η εξής :
Το Πυρ είναι κάτι όπως τα αναμμένα κάρβουνα στο τζάκι. Δεν είναι η Φλόγα που βγαίνει από την αναμμένη Φωτιά . Το Πυρ είναι ακίνητο και πάλλεται. Όπως πάλλεται το Δόρυ της Αθηνάς στα Ολύμπια δώματα, καθώς το κρατά στο χέρι.
Από το Άσβεστον Πυρ της Εστίας παράγεται η Απολλώνιος Φλόγα, η οποία μετατρέπει τον παλμό σε κίνηση καθώς κατέρχεται στις χαμηλότερες Σφαίρες για να αφυπνίσει την Συνείδηση.

Ανάμεσα στο Άσβεστον Παλλόμενο Πυρ της Εστίας και στην Αρχέτυπη Απολλώνια Φλόγα της Κίνησης και της Δράσης υπάρχει ένας «αιθέριος λώρος» που συνδέει τον Παλμό και την Κίνηση. Ο Αιθέριος αυτός Λώρος «ξεπηδά» από το Κηρύκειο του Ερμή. Ενώ η σύνδεση του Αρχέτυπου Ήλιου της 5ης Σφαίρας με τον Υλικό Ήλιο της 4ης Σφαίρας δημιουργείται μέσα από τις 7 πορείες του Άρματος του Άρη.

Το Ιερόν Πυρ της Εστίας «μεταφράζεται» από τον Ανθρώπινο εγκέφαλο ως Χρυσή Αιθέρια Δόνηση που πάλλεται. Τοποθετείται δε στην 6η Ολύμπια Σφαίρα.
Καθώς η Απολλώνιος Φλόγα «ξεπηδά» μέσα από το Πυρ διαθέτει την ίδια ακριβώς δόνηση. Όταν η Απολλώνιος Φλόγα (Αιθέρια Φωτιά) εισχωρεί στην 5η Σφαίρα διαμέσου του Αρχέτυπου Ήλιου (ο οποίος βρίσκεται και αυτός στην 5η Σφαίρα)και τον πυροδοτεί, τότε «μεταφράζεται» από τον Ανθρώπινο εγκέφαλο ως Λευκό-χρυση Δόνηση. Διότι καθώς η Αιθέρια δόνηση αποκτά ένα είδος αιθέριας ταχύτατης κίνησης παρουσιάζεται στο Λευκό Χρώμα.

Καθώς η Απολλώνιος Φλόγα κατέρχεται και εισέρχεται διαμέσου της Πύλης του Υλικού τετρασδιάστατου Ήλιου, στην 4η και 3η διάσταση τότε αποκτά στην μεν 4η ένα ιώδες ανοικτό χρώμα, ενώ στην 3η διάσταση ένα βιολετι-ιώδες (πιο σκούρο χρώμα).
Τα υλικά πεδία ονομάζονται διαστάσεις και όχι σφαίρες. Με την έννοια σφαίρα ονομάζουμε τα πεδία από την 4η διάσταση και επάνω.
Οι μεταβολές αυτές της Απολλώνιας Φλόγας έγκειται αφενός στην 5η σφαίρα διότι εισέρχεται στον «Άχρονο Χρόνο», ενώ στην 4η και 3η διάσταση διότι εισέρχεται στον «Υλικό Χρόνο».

Αυτός ο Ορφικός στίχος μιλάει στο βαθύ υποσυνείδητο, για αυτό και οφείλει να έχει εδραιωθεί όταν ο Άνθρωπος βρίσκεται "εν ζωή". Ο στίχος αυτός υπαγορεύει ένα μέρος του Πυθαγόρειου Βίου. Έτσι όταν η Ψυχή και το Πνεύμα εγκαταλείψει την Ύλη και βρεθεί μπροστά στους Φύλακες των Πηγών, τότε λειτουργεί το Αστρικό Εν-Συνείδητο και επαναλαμβάνει αυτούς τους στίχους.
Επίσης ο στίχος αυτός συνοδεύει τον Ορφικό Ύμνο της Μνημοσύνης και ειπώνεται στο τέλος στα Ιερά Μυστήρια του Ζευ και του Ποσειδώνα, τα οποία (στην κλίμακα) είναι αμέσως μετά τα Πυθαγόρεια.

Τα Ιερά μυστήρια είναι η Κορωνίς (η μήτρα που γέννησε τον Ασκληπιό, την θεραπεία και την μετουσίωση διαμέσου της Απολλώνιας δόνησης) των Πέντε Κορυφών του Αστέρα (δηλαδή η Κορωνίς του Ανθρώπου).
Αυτό σημαίνει ότι η οντότητα - Άνθρωπος - Μύστης οφείλει να έχει περάσει, να έχει μυηθεί στα προηγούμενα (Καβείρια - Ελευσίνια - Ορφικά - Πυθαγόρεια) έστω και με έναν σύγχρονο τρόπο.
Αυτά που γράφω γνωρίζω ότι είναι δύσκολα στην σημερινή εποχή, αλλά όχι ακατόρθωτα. Είναι όμως η σειρά «εν τάξει» και ο Απόλλωνας που επιβλέπει όλες αυτές τις διαδικασίες είναι πολύ αυστηρός με τα τυπικά των Μυστηρίων.
Για να ενεργοποιηθεί ο συγκεκριμένος Ορφικός στίχος ο Άν- θρωπος (ο Άνω Θρώσκων) οφείλει πρώτα να αφυπνίσει την Μνημοσύνη - Ενθύμηση. Όταν "αρχίσει να θυμάται", όταν αρχίσει να επικοινωνεί με τα αρχεία της Γνώσης των Ανώτερων Σφαιρών, τότε στον Ύμνο της Μνημοσύνης, προσθέτει και τον συγκεκριμένο προαναφερθέντα στίχο. Μόνο τότε μπορεί να λειτουργήσει ο συγκεκριμένος στίχος και να δώσει τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Άϊλα

astarhellas

Ο Περσεύς - Ηρωϊκό αρχέτυπο

Perseus. 1801. Antonio Canova. Vatican museum 

Δείτε το βίντεο στον σύνδεσμο που ακολουθεί

Ο Περσεύς -ηρωϊκό αρχέτυπο- from syneidesis.gr on Vimeo.

Μ Υ Θ Ω Δ Ι Α