Ασπίδα και δόρυ των θεών : θεολογική εξήγηση!

Όπως μας λέγει ο Πρόκλος, στο «Εις τον Τίμαιο Πλάτωνος, βιβλίο Α’, 156.33 – 157.23», ο θεϊκός Ιάμβλιχος ενθεαστικώς θεωρεί ότι, επειδή καθετί το θεϊκό πρέπει να ενεργεί και όχι να πάσχει, προκειμένου με την ενέργειά να μην έχει την αδράνεια που ταιριάζει στην ύλη, και με την απάθεια να μην έχει την δραστηριότητα που ταιριάζει στα υλικά σώματα τα οποία δημιουργούν μαζί με το πάθος, οι ασπίδες είναι δυνάμεις με τις οποίες το θείο παραμένει απαθές και άχραντο, «ἄρρηκτον ἐν ἑαυτῷ φρουρὰν περιβεβλημένον», και τα δόρατα δυνάμεις με τις οποίες προχωρεί μέσα σε όλα και δρα σε όλα χωρίς να έρχεται σε επαφή μαζί τους, αποκόπτοντας το υλικό στοιχείο και αποκρούοντας κάθε γενεσιουργό είδος. Αυτά, μάλιστα, εμφανίζονται πρωταρχικά στην Αθηνά. Για αυτό και παριστάνεται με ασπίδα και δόρυ στα αγάλματα. Γιατί πολεμά τα πάντα και παραμένει «ἄκλιτος» (αλύγιστη), σύμφωνα με τους θεολόγους, και άχραντη μέσα στον πατέρα. Κατά δεύτερο λόγο εμφανίζονται μέσα Αθηναικές δυνάμεις, και τις καθολικές και τις μερικές. Γιατί, όπως το Δίιο δημιουργικό πλήθος μιμείται την εαυτού μονάδα, και όπως το μαντικό και Απολλωνιακό μετέχει της Απολλωνιακής ιδιότητας, έτσι και ο Αθηναϊκός αριθμός απεικονίζει την άχραντη και αμιγές ιδιότητα της Αθηνάς. Τελευταία εμφανίζεται στις Αθηναϊκές ψυχές. Γιατί κι μέσα σε αυτές, η ασπίδα είναι η αδάμαστη και ακλινής ιδιότητα του Λόγου (λογική), ενώ το δόρυ είναι η ικανότητα να περικόπτουν την ύλη, ικανότητα που απαλλάσσει τις ψυχές από τα δαιμόνια και μοιραία παθήματα. Σε αυτές τις ιδιότητες, λοιπόν, είχαν συμμετάσχει πιο καθαρά οι Αθηναίοι πρόγονοι του Σόλωνα και κατά δεύτερο λόγο οι Σαϊτες, οι οποίοι συμμετέχουν και σε αυτά ανάλογα με τη συγγένεια τους με την θεά.

φιλοσοφούμεν γνησίως τε και ικανώς!

Ομηρικοί Ύμνοι Εις Αθηνάν

Minerva Vittoriosa sui Gnoranza - Spranger

Την Παλλάδα Αθηνά, τη δοξασμένη θεό, να τραγουδώ αρχίζω,

την γλαυκώπιδα, την πολύσοφη, αυτή που έχει άκαμπτη καρδιά,

τη σεβαστή παρθένα, της πόλης την προστάτρια, την τρανή,

την Τριτογενή, αυτή που γέννησε ο ίδιος ο πολύσοφος Δίας

απο το σεμνό κεφάλι του, ενώ αυτή βγήκε με όπλα πολεμικά

χρυσά κι ολόλαμπρα. σεβασμός κυρίεψε όλους τους αθανάτους,

καθώς την έβλεπαν. εκείνη μπροστά στον Δία τον ασπιδοφόρο

όρμησε  βιαστικά απο το αθάνατο κεφάλι του ταρακουνώντας

το οξύ κοντάρι της. κι ο μέγας Όλυμπος τρανταζόταν

τρομερά απο τη δύναμη της γλαυκώπιδας. και τριγύρω η γη

αντίχησε φοβερά. η θάλασσα αναταράχτησε, καθώς κύματα

πορφυρά ανακατώθηκαν. το κύμα χυνόταν έξω ξαφνικά.

κι ο λαμπρός γιος του Υπερίωνα σταμάτησε για ώρα πολλή

τους γρηγοπόδαρους ίππους του, ωσότου η κόρη έβγαλε απο τους ώμους

τους αθάνατους τα θεόμορφα όπλα, η Παλλάδα Αθηνά.

και χάρηκε πολύ μες στην ψυχή του τότε ο πολύσοφος Δίας.

και εσύ να έχεις χαρές, τέκνο του Δία του ασπιδοφόρου.

κι εγώ πάλι θα σε μνημονεύσω και σε άλλο τραγούδι μου.

Παλλάδ’ Ἀθηναίην, κυδρὴν θεόν, ἄρχομ’ ἀείδειν

γλαυκῶπιν, πολύμητιν, ἀμείλιχον ἦτορ ἔχουσαν,

παρθένον αἰδοίην, ἐρυσίπτολιν, ἀλκήεσσαν,

Τριτογενῆ, τὴν αὐτὸς ἐγείνατο μητίετα Ζεὺς

σεμνῆς ἐκ κεφαλῆς, πολεμήια τεύχε’ ἔχουσαν, 5

χρύσεα, παμφανόωντα: σέβας δ’ ἔχε πάντας ὁρῶντας

ἀθανάτους: ἣ δὲ πρόσθεν Διὸς αἰγιόχοιο

ἐσσυμένως ὤρουσεν ἀπ’ ἀθανάτοιο καρήνου,

σείσασ’ ὀξὺν ἄκοντα: μέγας δ’ ἐλελίζετ’ Ὄλυμπος

δεινὸν ὑπὸ βρίμης γλαυκώπιδος: ἀμφὶ δὲ γαῖα 10

σμερδαλέον ἰάχησεν: ἐκινήθη δ’ ἄρα πόντος,

κύμασι πορφυρέοισι κυκώμενος: ἔκχυτο δ’ ἅλμη

ἐξαπίνης: στῆσεν δ’ Ὑπερίονος ἀγλαὸς υἱὸς

ἵππους ὠκύποδας δηρὸν χρόνον, εἰσότε κούρη

εἵλετ’ ἀπ’ ἀθανάτων ὤμων θεοείκελα τεύχη 15

Παλλὰς Ἀθηναίη: γήθησε δὲ μητίετα Ζεύς.

καὶ σὺ μὲν οὕτω χαῖρε, Διὸς τέκος αἰγιόχοιο:

αὐτὰρ ἐγὼ καὶ σεῖο καὶ ἄλλης μνήσομ’ ἀοιδῆς.

Την πολιούχο Αθηνά Παλλάδα αρχίζω να εξυμνώ

την τρομερή, που με τον Άρη έργα πολεμικά σχεδιάζει

και λεηλασίες πόλεων, πολέμους κι αλαλάγματα,

και προστατεύει το στρατό κι όταν υποχωρεί κι όταν ορμάει.

Χαίρε θεά, δος μου καλοτυχία κι ευδαιμονία.

Παλλάδ’ Ἀθηναίην ἐρυσίπτολιν ἄρχομ’ ἀείδειν,

δεινήν, ᾗ σὺν Ἄρηι μέλει πολεμήια ἔργα

περθόμεναί τε πόληες ἀϋτή τε πτόλεμοί τε,

καί τ’ ἐῤῥύσατο λαὸν ἰόντα τε νισσόμενόν τε.

χαῖρε, θεά, δὸς δ’ ἄμμι τύχην εὐδαιμονίην τε.

Ίσως η απουσία, είναι παρουσία...

Love - Gustav Klimt

Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,

 Χωρίς να πας να κόψεις το μεσημέρι
 Σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
 Πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,

 Χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
 Που ίσως άλλοι δε θα δουν να χρυσίζει,
 Που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει 
 Σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,

 Χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
 Απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
 Καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,

 Και από τότε είμαι, γιατί εσύ είσαι,
 Και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
 Και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.

Πάμπλο Νερούδα

Από  "Τα Εκατό Ερωτικά Σονέτα"

ΦΑΙΔΡΟΣ * ΠΛΑΤΩΝ

  Φαίδρος - Πλάτων (με σχόλια) by   PlatoGee