 |
| Hercules Crowned by Fame - Sebastiano Concoa |
1η έως 3η Γαμηλιώνος, ξεκινά δηλ. από τη νύκτα της 21ης προς την 22α του Δεκεμβρίου, τη μεγαλύτερη δηλαδή νύκτα του έτους, και κορυφώνεται με την αναγέννηση του φωτοδότη Ηλίου τη νύκτα της 24ης προς 25η, όταν η ημέρα έχει ήδη μείνει «στάσιμη» επί 3 ημέρες μετά το Ηλιοστάσιο και αρχίζει πλέον να μεγαλώνει.
Χειμερινό Ηλιοστάσιο ονομάζεται η χρονική στιγμή κατά την οποία ο άξονας της Γης εμφανίζεται στραμμένος όσο περισσότερο μακριά από τον Ήλιο, συμβαίνει κατά την ετήσια τροχιά της Γης γύρω από αυτόν. Αυτό ισοδυναμεί με τον Ήλιο να βρίσκεται στο βορειότερο σημείο του ουρανού (πάνω από στον Τροπικό του Αιγόκερω) που βρίσκεται ποτέ το μεσημέρι, όπως εμφανίζεται σε εμάς πάνω στην επιφάνεια της Γης. Η λέξη προέρχεται από το «ήλιος» και το «στάση» επειδή κοντά στα ηλιοστάσια ο Ήλιος φαίνεται να επιβραδύνει τη φαινομενική κίνησή του, βασικά λόγω της κινήσεως της Γής και όχι ο ήλιος, προς τα βόρεια, μέχρι που την ημέρα του ηλιοστασίου αυτή η κίνηση μηδενίζεται και αντιστρέφεται.
Από τη νύκτα της 21ης προς την 22α του Δεκεμβρίου, τη μεγαλύτερη δηλαδή νύκτα του έτους, αρχίζει το φαινόμενο και κορυφώνεται τη νύκτα της 24ης προς 25η, όταν η ημέρα έχει ήδη μείνει «στάσιμη» (η ημέρα δεν μικραίνει άλλο αλλά ούτε μεγαλώνει η νύχτα) επί 3 ημέρες μετά το Ηλιοστάσιο και αρχίζει πλέον (η ημέρα) να μεγαλώνει.
- Ο χειμώνας, για το βόρειο ημισφαίριο, αστρονομικά (πραγματικά δηλ.) ξεκινά από το χειμερινό ηλιοστάσιο στις 22 Δεκεμβρίου και τελειώνει την εαρινή ισημερία στις 21 Μαρτίου.
- Η Άνοιξη, για το βόρειο ημισφαίριο, αστρονομικά (πραγματικά δηλ.) ξεκινά με την εαρινή ισημερία κατά τις 21 Μαρτίου και τελειώνει με το θερινό ηλιοστάσιο στις 21 Ιουνίου.
- Το Θέρος για το βόρειο ημισφαίριο, αστρονομικά (πραγματικά δηλ.) ξεκινά από το θερινό ηλιοστάσιο στις 21 Ιουνίου και τελειώνει την φθινοπωρινή ισημερία στις 21 Σεπτεμβρίου.
- Το Φθινόπωρο, για το βόρειο ημισφαίριο, αστρονομικά (πραγματικά δηλ.) ξεκινά κατά την φθινοπωρινή ισημερία στις 21 Σεπτεμβρίου και τελειώνει στο χειμερινό ηλιοστάσιο στις 22 Δεκεμβρίου.
Οπότε έχουμε
- Άνοιξη = Εαρινή ισημερία στις 21/3, ο ήλιος στους Ιχθύς = αύξηση φωτός
- Θέρος = θερινό ηλιοστάσιο στις 21/6, ο ήλιος στους Δισύμους = μέγιστο φως
- Φθινόπωρο = Φθινοπωρινή ισημερία στις 21/9, ο ήλιος στην Παρθένο = μείωση φωτός
- Χειμώνας = χειμερινό ηλιοστάσιο στις 22/12, ο ήλιος στον Τοξότη= ελάχιστο φως
Όπερ και σημαίνει ότι :
- Αστρονομικά (πραγματικά δηλ.) Άνοιξη προς Θέρος και έπειτα Φθινόπωρο => παρουσία φωτός, κορύφωση αύξησης φωτός και μετά τάση προς απουσία φωτός.
- Αστρονομικά (πραγματικά δηλ.) Φθινόπωρο προς Χειμώνας και έπειτα Άνοιξη => απουσία φωτός, κορύφωση μείωσης φωτός και μετά τάση προς παρουσία φωτός.
Αυτο το τελευταίο συμβαίνει την 25/12
Ήλιος 25/12/2011
Ανατολή = 5:38:58 GMT
μεσουράνημα = 10:25:00 GMT
δύση = 15:11:04 GMT
αστικό λυκόφως ανατολής = 5:09 GMT
αστικό λυκόφως ηλιοβασιλέματος = 15:41 GMT
<Ἡρακλῆς> = Ἀλκμήνηςυἱός. τοῦτονφιλόσοφονἱστοροῦσικαὶγράφουσιδορὰνλέοντοςφοροῦντακαὶῥόπαλονφέροντακαὶτρίαμῆλακρατοῦντα· ἅπερτρίαμῆλανικήσαντατὸνπολυποίκιλοντῆςπονηρᾶςἐπιθυμίαςλογισμὸνδιὰτοῦῥοπάλουτῆςφιλοσοφίαςἀφελέσθαιἐμυθολόγησαν, ἔχονταπεριβόλαιονφρόνημα, ὡςδορὰνλέοντος. καὶοὕτωςφονεύσαςτῷῥοπάλῳτὸνδράκοντατῆςἐπιθυμίαςἀφείλετοτὰτρίαμῆλα, ὅἐστιτὰςτρεῖςἀρετάς· τὸμὴὀργίζεσθαι, τὸμὴφιλαργυρεῖνκαὶτὸμὴφιληδονεῖν. διὰγὰρτοῦῥοπάλουτῆςκαρτερικῆςψυχῆςκαὶτῆςδορᾶςτοῦθρασυτάτουκαὶσώφρονοςλογισμοῦἐνίκησετὸνυἱὸντῆςφαύληςἐπιθυμίας, φιλοσοφήσαςἄχριθανάτου. <Ἡρακλῆς> = ἀέριονκλέοςἔσχεν. οἷονμέγακαὶπεριβόητον. (Βλ. Λεξικό Σούδα).
Ο αέρας είναι σύμβολο της ψυχής για αυτό και η Ήρα καλείται αερόμορφη, μιας και είναι η πηγή των ψυχών.
Οι πολλές φορές συνεχόμενη προφορά του ονόματος της Ήρας, θα μας πει ο Πρόκλος «Σχόλια στον Κρατύλο, σ. 170», ως σύνδεση του τέλους του ονόματος με την αρχή του, μιμείται την επιστροφή των λογικών ψυχών που προέρχονται από αυτή προς αυτές.
Ήρα – Ήρα – Ήρα => ΗΡ Α – ΗΡ Α – ΗΡ …..Αήρ = αέρας, ζωογόνος αιτία.
Πέραν αυτών η Ήρα πραγματοποιεί την κίνηση και την εξέλιξη των ορατών ειδών, για αυτό άλλοτε αποστέλλει μανία (βλ. την περίπτωση της Ιούς) και άλλοτε επιτάσσει άθλους (βλ. την περίπτωση του Ηρακλή ).
Τουτέστιν για τον Ηρακλή δεν πρέπει να νομίζουμε ότι για την μεγάλη σωματική δύναμή του έτυχε τέτοιας αναγνωρίσεως εκείνα τα χρόνια, αλλά ότι, όντας ανήρ έμφρων και μύστης σοφίας ουράνιας, φώτισε τη φιλοσοφία που ήταν βυθισμένη σαν σε πυκνή άχλη. Αυτός, όντας ο αρχηγός πάσης σοφίας, με αλληγορική παρουσίαση, έδωσε τη δυνατότητα στις επόμενος γενιές να αντλήσουν λεπτομερώς τα φιλοσοφήματα που πρώτος έκανε.
Άλλωστε μην ξεχνούμε ότι κατά τον Δαμάσκιο, στο «Σχόλια στον πλατωνικό Φαίδωνα, 130. 1 – 5» : «Κορικῶς μὲν εἰς γένεσιν κάτεισιν ἡ ψυχή, Διονυσιακῶς δὲ μερίζεται ὑπὸ τῆς γενέσεως, Προμηθείως δὲ καὶ Τιτανικῶς ἐγκαταδεῖται τῷ σώματι. λύει μὲν οὖν ἑαυτὴν Ἡρακλείως ἰσχύσασα, συναιρεῖ δὲ διὰ Ἀπόλλωνος καὶ τῆς Σωτείρας Ἀθηνᾶς καθαρτικῶς τῷ ὄντι φιλοσοφοῦσα, ἀνάγει δὲ εἰς τὰ οἰκεῖα αἴτια ἑαυτὴν μετὰ τῆς Δήμητρος».
Δηλαδή : η ψυχή κατέρχεται «εν τη γενέσει» κατά τον τρόπο της Κόρης, μερίζεται (διασπάται) «εν τη γενέσει» κατά τον τρόπο του Διονύσου, δένεται με το σώμα κατά τον τρόπο του Προμηθέα και των Τιτάνων, απελευθερώνεται αποκτώντας την δύναμη του Ηρακλή και συμμαζεύεται με τον Απόλλωνα και με την Σώτειρα Αθηνά καθάρεται με την όντως Φιλοσοφία, ανάγεται δε στα αίτια της με την Δήμητρα.
Εξ ου και «νοήμων (ἔννους)»σύμφωνα με τον Πρόκλο,στο «Εις τον Τίμαιο Πλάτωνος», τόμος Ε’ (συνέχεια), 346. 13 – 17»,είναι μόνον “ὁ τὸν θατέρου κύκλον ὀρθώσας, τὸν δὲ ταὐτοῦ λύσας”, και αυτός σε κάθε περίπτωση θα είναι εκείνος που απελευθέρωσε τον Προμηθέα τον οποίο έχει μέσα του δεμένο λόγω του Επιμηθέα. Γιατί έχει δεθεί λόγω της συμπαράταξης του με το άλογο μέρος, το οποίο ακριβώς λέγεται ότι διευθετεί εκείνος ο Επιμηθέας.
Τον Προμηθέα βέβαια, ως γνωστόν, τον Απελευθερώνει ο Ηρακλής!
Κατανοούμε, βέβαια, ότι μέσα στο πλαίσιο που περιγράψαμε θα πρέπει να δούμε και τους άθλους του Ηρακλή, ενδεικτικά :
- σκότωσε το λιοντάρι της Νεμέας : σχετικά ο Πρόκλο, στο «υπόμνημα στις Εννέαδες του Πλωτίνου, 31.1», μας λέγει ότι ο θυμός, το θυμικό μέρος της ψυχής, είναι λεοντώδης.
- σκότωσε τη Λερναία Ύδρα : Σχετικά ο Πρόκλο, στο «υπόμνημα στις Εννέαδες του Πλωτίνου, 31.1», μας λέγει ότι η επιθυμία, το επιθυμητικό μέρος της ψυχής, είναι πολυκέφαλο θηρίο. (Δες και την μελέτη Το πολυκέφαλο θηρίο).
- έπιασε το γοργό ελάφι της Κερύνειας,
- σκότωσε τον Ερυμάνθιο Κάπρο,
- καθάρισε τους στάβλους του Αυγεία,
- σκότωσε τις Στυμφαλίδες Όρνιθες : Σχετικά ο Πρόκλος, στο «Εις τον Πλάτωνος Παρμενίδη, τόμος Ε’, 1024.39 – 1025.37», λέει ότι οι Στυμφαλίδες όρνιθες είναι οι φαντασίες που πετούν μέσα μας, στον βαθμό που νοούν πράγματα «κακὰ μορφωτικὰ καὶἐσχηματισμένα» και δεν μπορούν να συλλάβουν καθόλου το «ἀσχημάτιστον καὶἀμερὲς εἶδος», αλλά παρεμποδίζουν την καθαρή και άυλη νόηση της ψυχής με το να παρεμβάλλονται και να της δημιουργούν θόρυβο (ενοχλήσεις) κατά τις αναζητήσεις της.
- έπιασε τον άγριο ταύρο της Κρήτης,
- έκλεψε τα άγρια άλογα του Διομήδη,
- πήρε τη ζώνη της Ιππολύτης,
- έφερε τα βόδια του Γηρυόνη στον Ευρυσθέα,
- άρπαξε τα μήλα των Εσπερίδων,
- έφερε τον Κέρβερο από τον Άδη.
 |
| Ηρακλής και Αθηνά |
Τέτοιες είναι, λοιπόν, οι περιπλανήσεις και οι περιδινήσεις της ψυχής. Γιατί άλλη είναι αυτή στο επίπεδο της φαντασίας, άλλη πριν από αυτήν στο επίπεδο της γνώμης, άλλη στο επίπεδο της ίδιας της μεταβατικής νόησης. Μόνο η ζωή που στηρίζεται στον νου είναι απλανής και αυτό είναι το μυστικό λιμάνι της ψυχής, στο οποίο η ποίηση οδηγεί τον Οδυσσέα μετά την μεγάλη περιπλάνηση της ζωής και εμείς περισσότερο θα οδηγήσουμε τους εαυτούς μας, αν βεβαίως θέλουμε να σωθούμε.
Προς περισσότερη κατανόηση δες : Η φιλοσοφική/θεολογική εξήγηση των περί των Προμηθέα αισχυλικών Τραγωδιών!
Ελπίζουμε, λοιπόν και ευχόμαστε, ο γιός του Δία, ο ημίθεος Ηρακλής, να οδηγεί άπαντα τα όνταπάντα και μόνον προς :
1) Την αυτογνωσία (=Γνώθι Σ’ αυτόν). Άλλωστε ο πρώτιστος σκοπός μας είναι η επαναγωγή μας «εἰς τὴν ἑαυτῶν γνῶσιν» και η κατάδειξη της υποστασιοποιημένης «ἐν εἴδεσι καὶ λόγοις» ουσίας μας – τουτέστιν για τον λόγο ότι η ουσία και το νόημα του κάθε όντος βρίσκονται ερμητικά κλεισμένα μέσα του καλούμαστε να διαπεράσουμε, να διανοίξουμε και να φθάσουμε στην Ουσία, η οποία προελαύνει σε κάθε ον, το δημιουργεί, το τοπολογεί και το εμφανίζει σαν ον φυσικό και ζωντανό εν κινήσει… η διάγνωση της Ουσίας του Εαυτού είναι η πρώτος και ο σπουδαιότερος σκοπός μας, καθώς άπαξ και τοποθετηθεί ορθώς, θα μπορέσουμε σε κάθε περίπτωση να κατανοήσουμε ακριβέστατα το αγαθό που μας ταιριάζει όπως και το κακό που το αντιμάχεται…
2) Την οντολογική αυτάρκεια (=Μηδέν Άγαν) ….
3) Την Φιλοσοφία, την μόνη ασφαλή και πραγματική οδό τόσο σε πορεία επιστροφής στην Άνω Πολιτεία όσο και προς την θέαση της θεότητας αν όχι στην μέθεξή με τα αυτής. Άλλωστε, συμφώνως και με τον νεοπλατωνικό Ιεροκλή (υπόμνημα στα χρυσά Έπη του Πυθαγώρα, 1.1 – 2.1): «η φιλοσοφία ἐστὶ ζωῆς ἀνθρωπίνης κάθαρσις καὶ τελειότης, κάθαρσις μὲν ἀπὸ τῆς ὑλικῆς ἀλογίας καὶ τοῦ θνητοειδοῦς σώματος, τελειότης δέ, τῆς οἰκείας εὐζωΐας ἀνάληψις, πρὸς τὴν θείαν ὁμοίωσιν ἐπανάγουσα», αλλά και σύμφωνα με τον Πρόκλο, στο «Εις τον Πλάτωνος πρώτον Αλκιβιάδη, βιβλίο Α’, 84. 1 – 4 και βιβλίο Β’, 162. 2 – 5», και με τον Ιάμβλιχο, «Περί Μυστηρίων», όσοι δεν έχουν αποκαθάρει τελείως τον νου της ψυχής τους (= τον Ηνίοχο), τους είναι πολύ δύσκολο να θεαθούν τις υπάρξεις των δαιμόνων και όλων των ανώτερων μας όντων.
4) Την γνώση, καθώς, συμφώνως με τον νεοπλατωνικό Πρόκλο στο “Εις τον Τίμαιο του Πλάτωνος, βιβλίο Ε’ (συνέχεια), 352.7″, η μεγαλύτερη νόσος της ψυχής είναι η αμάθεια, η οποία ξεριζώνει και τυφλώνει το όμμα της ψυχής.
5) Τη Φρόνηση και την Δικαιοσύνη, καθώς Φρόνιμοι και Δίκαιοι, κατά Σωκράτη ["Αλκιβιάδης Β", σ. 140.e, 147.d, 150.b] : “δεν είναι άλλοι παρά όσοι γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν και τι να λένε έναντι των θεών και έναντι των ανθρώπων”.
6) (κάποτε) στην τελειοποίηση αν όχι στην επιστροφή στο νοητό Κόσμο… μιας και πρέπει η ψυχή να αποκτήσει πρώτα γνώση του εαυτού της, έπειτα να εξετάσει τις δυνάμεις που τις έλαχαν, έπειτα την ουσία της, έπειτα ξεκινώντας από τα ατελέστερα να προχωρεί μέχρι τα πρώτα αίτια.
———————————————-
 |
| HERAKLES & THE CUP-BOAT OF HELIOS |
Μια άλλη έμμεση σχέση του Ηρακλή με τον Ήλιο, είναι η μυθολογική αναφορά στον τρόπο σύλληψης του. Συγκεκριμένα ο Ορφέας στα «Αργοναυτικά, σ. 118 – 121» του αναφέρει ότι για να συζευχθεί ο Δίας με την Αλκμήνη ώστε να γεννηθεί ο Ηρακλής, ο Ζεύς έκανε την νύχτα να διαρκέσει τριπλάσιο χρόνο από ότι συνήθως, κάτι που παραπέμπει το δίχως άλλο στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο κατά το οποίο υπάρχει η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου και μάλιστα ο ήλιος φαινομενικά παραμένει ακίνητος για 3 συνεχόμενες ημέρες.
«Και πρώτον δε είδα το θεϊκό Ηρακλή, τον οποίο γέννησε η Αλκμήνη, αφού ήρθε σε επαφή με τον Κρονίδη Ζήνα, κατά την ώρα που ο καυστικός ήλιος Σείριος εγκατέλειπε το τριπλό φως και από παντού επήρχετο βραδέως το σκοτάδι της μακράς νύκτας –Πρῶτα δὲ εἶδα βίην Ἡρακλῆος θείοιο ὃν τέκεν Ἀλκμήνη Ζηνὶ Κρονίωνι μιγεῖσα ἦμος ὅτε τρισσὴν μὲν ἐλείπετο Σείριος αἴγλην Ἠέλιος, δολιχὴ δ᾽ ἐπεμαίετο πάντοθεν ὄρφνη·»
Ο δε Διόδωρος ο Σικελιώτης, στην «ιστορική βιβλιοθήκη, 4.9.2.6 – 4.9.3.1» αναφέρει ότι «τὸν γὰρ Δία μισγόμενον Ἀλκμήνῃ τριπλασίαν τὴν νύκτα ποιῆσαι, καὶ τῷ πλήθει τοῦ πρὸς τὴν παιδοποιίαν ἀναλωθέντος χρόνου προσημῆναι τὴν ὑπερβολὴν τῆς τοῦ γεννηθησομένου ῥώμης».
Ως εκ τούτου ερχόμαστε στα λεγόμενα του Πρόκλου που στο «Εις τας Πολιτείας Πλάτωνος υπόμνημα, βιβλίο Β’ (συνέχεια, 2.96-184), 125.1 – 136.13», θέλοντας να εξηγήσει ποιος είναι ο δαιμόνιος τόπος στον οποίο φτάνουν οι ψυχές, στον οποίο αναφέρεται ο Σωκράτης στο 10-ο βιβλίο της πλατωνικής «Πολιτείας», μας λέει ότι είναι ο ίδιος για τον οποίο μιλάει και ο μύθος στον «Γοργία, 523.b», κι αυτός ο μύθος λέει σε ένα σημείο ότι στον λειμώνα δικάζουν ο Μίνως, ο Ραδάμανθυς και τρίτος ο Αιακός στο τρίστρατο (ἐν τῇ τριόδῳ). Δηλαδή ότι αμφότεροι οι μύθοι μιλάνε για τον ίδιο τόπο, πως οι δικαστές συμπίπτουν μεταξύ τους, οι ψυχές των ηρώων με τους δαίμονες. Διότι ο δαιμόνιος τόπος, που πήρε το όνομά του από τους δαίμονες, φαίνεται να παραπέμπει τους δικαζόμενους σε δαίμονες. Είναι ωστόσο φανερό ότι δεν μας πληροφορούν για τα πάντα όλοι οι μύθοι που συνέθεσε ο Πλάτωνας για τον Άδη. Άλλος δηλ. αποδίδει στους δικαστές τα ονόματα αυτά, όπως ο μύθος που περιέχεται στον «Γοργία», άλλος ονομάζει τον τόπο διαφορετικά, όπως ο παρών μύθος (οι αναφορές του Γοργία περιορίζονται στο ότι δικάζουν στον λειμώνα καθισμένοι όλοι στο τρίστρατο [ἐν τῇ τριόδῳ]. εδώ όμως λέγεται σαφώς ποιος είναι αυτός ο τόπος, ότι βρίσκεται «μεταξὺ γῆς καὶ οὐρανοῦ»), άλλος διηγείται λεπτομερώς για τα ρεύματα της δίκης και τους υπό την γη ποταμούς, όπως ο μύθος του «Φαίδωνα, 111.d». Αν τα συνδυάσουμε όλα αυτά μαζί στον νου μας, θα έχουμε τους δικαστές, τον τόπο των δικαστών και «τὰς λήξεις τὰς ὑπ᾽ αὐτῶν ἀφοριζομένας» (τις αποφάσεις που αυτοί αποφασίζουν). Στην συνέχεια όμως θα ερευνήσουμε εμείς για το καθένα. Ας δούμε λοιπόν εμείς τι πρέπει να πούμε σχετικά με τον τόπο, που στον υπό εξέταση διάλογο εξύμνησε λέγοντάς τον δαιμόνιο. Διότι ο Νουμήνιος λέει ότι αυτός είναι το κέντρο «τοῦ τε κόσμου παντὸς καὶ τῆς γῆς» (του Κόσμου ολόκληρου και της γης), αφού βρίσκεται «μεταξὺ μὲν ὂν τοῦ οὐρανοῦ, μεταξὺ δὲ καὶ τῆς γῆς» (μεταξύ ουρανού και γη). Εκεί έχουν την έδρα τους οι δικαστές και παραπέμπουν τις ψυχές, «τὰς μὲν εἰς οὐρανὸν, τὰς δὲ εἰς τὸν ὑπὸ γῆς τόπον καὶ τοὺς ἐκεῖ ποταμούς». ουρανό ονομάζει την σφαίρα των απλανών κι εκεί λέει ότι υπάρχουν δύο χάσματα, ο Αιγόκερως και ο Καρκίνος, «τοῦτον μὲν καθόδου χάσμα τῆς εἰς γένεσιν, ἀνόδου δὲἐκεῖνον» (ο ένας χάσμα καθόδου στην γένεση και ο άλλος ανοδικό), ενώ «ποταμοὺς ὑπὸ γῆς τὰς πλανωμένας (ἀνάγει γὰρ εἰς ταύτας τοὺς ποταμοὺς καὶ αὐτὸν τὸν Τάρταρον)» (υπόγειους ποταμούς ονομάζει τους πλανήτες [αναγάγει όντως σε αυτούς τους ποταμούς και αυτόν τον Τάρταρο]). Προσθέτει και άλλες πολλές τερατολογίες, μεταπηδήσεις «ψυχῶν ἀπὸ τῶν τροπικῶν ἐπὶ τὰἰσημερινὰ καὶἀπὸ τούτων εἰς τὰ τροπικὰ», και μεταβάσεις τις οποίες κάνει ο ίδιος, συνενώνοντας «τὰ Πλατωνικὰῥήματα» με της γενεθλιαλογίας και αυτής με πρακτικές της τελεστικής. Για την ύπαρξη των δύο χασμάτων επικαλείται την μαρτυρία του Ομήρου (Οδύσσεια Ν’, σ. 110 : «δύω δέ τέ οἱ θύραι εἰσίν, αἱ μὲν πρὸς βορέαο καταιβαταὶἀνθρώποισιν, αἱ δ᾽ αὖ πρὸς νότου εἰσὶ θεώτεραι· οὐδέ τι κείνῃἄνδρες ἐσέρχονται, ἀλλ᾽ἀθανάτων ὁδός ἐστιν») που όχι μόνο αναφέρεται στις «βορινές καθοδικές για τους ανθρώπους» οδούς, που ολοκληρώνει ο Καρκίνος πλησιάζοντας τον Αιγόκερω [ἐπείπερ ὁ καρκίνος εἰς †αἰγόκερον προσελθὼν ἀποτελεῖ]. Οι νότιες οδοί έχουν χαρακτηριστεί περισσότερο θεϊκοί και από αυτές είναι αδύνατον να περάσουν οι άνθρωποι, αφού πρόκειται για οδούς αθανάτων μόνο. Διότι «ὁ αἰγοκέρως ἀνάγων τὰς ψυχὰς λύει μὲν αὐτῶν τὴν ἐν ἀνδράσι ζωήν» [την ζωή που ζουν μέσα άνδρες/ανθρώπους] και «μόνην δὲ τὴν ἀθάνατον εἰσδέχεται καὶ θείαν». Και όχι μόνον, όπως είπαμε, αυτά, αλλά η ποίηση του Ομήρου επιπλέον εξυμνεί «καὶ ἡλίου πύλας καὶ δῆμον ὀνείρων», ονομάζοντας πύλες ηλίου τα τροπικά ζώδια, τον Αιγόκερω και τον Καρκίνο, και λαό τον ονείρων, όπως λέει εκείνος, τον γαλαξία. Και ο Πυθαγόρας άλλωστε ονομάζει δια απορρήτων «τὸν γαλαξίαν καὶ τόπον ψυχῶν», επειδή εκεί συνωθούνται οι ψυχές. Για τούτο και λαοί προσφέρουν στους θεούς που καθαίρουν τις ψυχές σπονδές με γάλα, ενώ και οι ψυχές που πέφτουν στην γένεση έχουν για πρώτη τροφή τους το γάλα. Ο Πλάτων, λοιπόν με τα χάσματα, όπως ειπώθηκε, δηλώνει τις δύο πύλες, ενώ με το φώς, που είναι σύνδεσμος του ουρανού, δηλώνει τον γαλαξία. Και σε αυτόν ανεβαίνουν οι ψυχές μέσα σε δώδεκα ημέρες από τον τόπο των δικαστών – και ο τόπος αυτός είναι το κέντρο. Η δωδεκάδα λοιπόν αρχίζει από εκεί και καταλήγει στον ουρανό. Εκεί είναι το κέντρο, η γη, το ύδωρ, ο αήρ, οι επτά πλανήτες, ο ίδιος ο απλανής κύκλος. Είναι λοιπόν «τὰ τροπικὰ ζῴδια, τὰ χάσματα τὰ διπλᾶ», οι δύο πύλες που διαφέρουν μόνο κατ’ όνομα, και πάλι ο γαλαξίας το φως που φτάνει στην ίριδα, που ταυτίζεται με τον δήμο/λαό των ονείρων. Ο ποιητής βέβαια και σε άλλο σημείο «ὀνείροις ἀπεικάζειν» (παρομοιάζει) «τὰς ἄνευ σωμάτων ψυχὰς».
Βλέπουμε λοιπόν ότι οι πύλες του Ηλίου που αναφέρει ο Όμηρος στην Ω’ Ραψωδία της Οδύσσειας, είναι τα τροπικά ζώδια, τα οποία ως πύλες οδηγούν στον Γαλαξία. Ο Γαλαξία όμως, που ο Όμηρος ονόμαζε Δήμο Ονείρων, σύμφωνα με τον Πυθαγόρα είναι ο μυστηριακός ουράνιος Άδης. Δηλ. οι πύλες του Ηλίου, τα τροπικά ζώδια, ταυτίζονται με τις Πύλες του Ηρακλή. Κατά την έννοια ότι είναι οι πύλες των Ψυχών κατά την κάθοδο και άνοδό τους από και προς τον Γαλαξία από όπου και ξεκίνησαν. Έχοντας λοιπόν κατά νου όλα αυτά στο αυτό σημείο θα αναφέρουμε ότι : O Καρκίνος είναι ο αστερισμός ο οποίος οριοθετεί στις 23° 26′ 22″ βόρεια του Ισημερινού τον βόρειο τροπικό στον οποίο δίνει και το όνομά του: τροπικός του Καρκίνου – ένας από τους πέντε μείζονες κύκλους γεωγραφικού πλάτους. Είναι το βορειότερο πλάτος στο οποίο ο Ήλιος μπορεί να μεσουρανεί το μεσημέρι. Αυτό συμβαίνει κατά το θερινό ηλιοστάσιο, όταν το βόρειο ημισφαίριο κλίνει προς τον ήλιο στο μέγιστο βαθμό. O τροπικός του Καρκίνου αντικατοπτρίζει τη γωνία κλίσης του άξονα της γης, η οποία ποικίλει σε μια περίοδο 41.000 χρόνων από το μέγιστο των 23° 30′ στο ελάχιστο των 22° 06′ μοιρών. Δηλαδή η αργή μετατόπιση του Τροπικού του Καρκίνου νότια, αντανακλά τη μετατόπιση της κλίσης του άξονα της γης (λοξότητα) – το όνομα του τροπικού προέκυψε γιατί όταν δόθηκε η ονομασία, ο ήλιος βρισκόταν στον αστερισμό του Καρκίνου κατά το θερινό ηλιοστάσιο, κατά την αστρονομική περίοδο του Κριού(2.200π.Χ. – 50π.Χ.), εντούτοις, λόγω της μετάπτωσης του άξονα της Γης, ο Ήλιος στην σύγχρονη εποχή βρίσκεται μετατοπισμένος – ως προς το πλάτος – στον αστερισμό των Διδύμων κατά το θερινό ηλιοστάσιο/ηλιοτρόπιο ενώ η κλίση του άξονα της Γης είναι 23,27 μοίρες από τον Ισημερινό. Το ίδιο ισχύει και για τον τροπικό του Αιγόκερω, λόγω της μετάπτωσης του άξονα της Γης, ο Ήλιος στην σύγχρονη εποχή βρίσκεται μετατοπισμένος – ως προς το πλάτος – στον αστερισμό του Τοξότη κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο/ηλιοτρόπιο. Ενώ οι Ισημερίες από τον Κριό, η εαρινή, και τον Ζυγό, η φθινοπωρινή, στους Ιχθύς, η εαρινή, και στην Παρθένο, η φθινοπωρινή.
