 |
| Αθηνά Παρθένος - αντίγραφο του Φειδία |
Θα τραγουδήσω τη θεά του κόσμου τη μεγάλη,
Την παρθενιά, την προκοπή, τη γνώσι, τη σοφία·
'Σ τα χώματά σου τα ιερά, θεοχτισμένη Αθήνα,
Τέτοιο τραγούδι αιώνια ταιριάζει να γροικιέται.
Θα τραγουδήσω τη θεά του κόσμου τη μεγάλη
Και το δικό σου τ' όνομα μαζή με το δικό της
Θα πλέξω 'ς το τραγούδι μου ζευγαρωμένο, χώρα
Που βγήκες απ' τα χέρια της κ' είσαι του νου της λάμψι.
Αέρα γαλανόφτερε και μοσχοβολισμένε
Οπ' αγκαλιάζεις πατρικά την γην αυτήν και κάνεις
Ολόλαμπραις ταις 'μέραις μας κι' αχνόξανθαις ταις νύχταις,
Πάρε και το τραγούδι μου και λάμπρυνε κ' εκείνο
Και σκόρπισέ το σε βουνά, και δάση, κι' ακρογιάλια.
Κάμποι, απ' την άφθαρτην εληά λευκοπρασινισμένοι,
Ταπεινοί βράχοι που καιρούς θυμίζετ' ακουσμένους,
Δεχθήτε το λαχταριστό κι' ακούστε το με πόνο,
Κι' αντιλαλείτε το σκοπό, κρατάτε μου το ίσο
Απ' ταις οχθιαίς κι' απ' ταις σπηλιαίς, καλόβουλαις νεράιδες.
Και δος μου δύναμι, θεά, και καλοτύχισέ με,
Κι' άλλα τραγούδια έχω για σε, πάντα για σε τραγούδια.
Την παρθενιά, την προκοπή, τη γνώσι, τη σοφία·
'Σ τα χώματά σου τα ιερά, θεοχτισμένη Αθήνα,
Τέτοιο τραγούδι αιώνια ταιριάζει να γροικιέται.
Θα τραγουδήσω τη θεά του κόσμου τη μεγάλη
Και το δικό σου τ' όνομα μαζή με το δικό της
Θα πλέξω 'ς το τραγούδι μου ζευγαρωμένο, χώρα
Που βγήκες απ' τα χέρια της κ' είσαι του νου της λάμψι.
Αέρα γαλανόφτερε και μοσχοβολισμένε
Οπ' αγκαλιάζεις πατρικά την γην αυτήν και κάνεις
Ολόλαμπραις ταις 'μέραις μας κι' αχνόξανθαις ταις νύχταις,
Πάρε και το τραγούδι μου και λάμπρυνε κ' εκείνο
Και σκόρπισέ το σε βουνά, και δάση, κι' ακρογιάλια.
Κάμποι, απ' την άφθαρτην εληά λευκοπρασινισμένοι,
Ταπεινοί βράχοι που καιρούς θυμίζετ' ακουσμένους,
Δεχθήτε το λαχταριστό κι' ακούστε το με πόνο,
Κι' αντιλαλείτε το σκοπό, κρατάτε μου το ίσο
Απ' ταις οχθιαίς κι' απ' ταις σπηλιαίς, καλόβουλαις νεράιδες.
Και δος μου δύναμι, θεά, και καλοτύχισέ με,
Κι' άλλα τραγούδια έχω για σε, πάντα για σε τραγούδια.
Γι' αυτήν γεννάει 'σαν κεραυνούς τους στίχους ο Αισχύλος,
Γι' αυτήν πεθαίνει άκακα 'ς τη φυλακή ο Σωκράτης,
Κι' απάνου κι' εις τον Όλυμπο φτερώνεται ο Φειδίας
Και ξαγναντεύει τους θεούς και με το σκαλιστήρι
Τους ξαναπλάθει ξάστερους και χρυσελεφαντένιους.
Γι' αυτήν θα κάμουν θαύματα και νιαις και γέροι ακόμα.
Γι' αυτήν πεθαίνει άκακα 'ς τη φυλακή ο Σωκράτης,
Κι' απάνου κι' εις τον Όλυμπο φτερώνεται ο Φειδίας
Και ξαγναντεύει τους θεούς και με το σκαλιστήρι
Τους ξαναπλάθει ξάστερους και χρυσελεφαντένιους.
Γι' αυτήν θα κάμουν θαύματα και νιαις και γέροι ακόμα.
