Ἐσχάτως δὲ ἐν ταῖς Ἀθηναϊκαῖς ψυχαῖς(ἀπεικονίζεται)∙ ἔστι γὰρ καὶ ἐν ταύταις ἡ μὲν ἀσπίςτὸ άδάμαστον τοῦ λόγου καὶ ἀκλινές, δόρυ δὲ τὸ τμητικὸν τῆς ὕλης καὶ τῶν δαιμονίων ἢ μοιραίων παθημάτων ἀπαλλάττον τὰς ψυχάς.
(Πρόκλος, Εἰς Πλάτωνος Τίμαιον)
*********************
Χωρίς Ασπίδα και Δόρυ, πώς;
Πώς θα επιβιώσεις, δύσμοιρη Πατρίδα,
ανάμεσα στο Μίσος τής Ανατολής
και στον Φθόνο τής Δύσεως;
Χωρίς Ασπίδα και Δόρυ, πώς;
Πώς θα μπορέσεις να ζήσεις, ώ Ελλάδα,
ανάμεσα στις Ύαινες τής Ανατολής
και στους Γύπες τής Δύσεως;
Χωρίς Ασπίδα και Δόρυ, πώς;
Πώς το Φώς σου θα λάμψει ξανά,
αν το διπλό Σκότος δεν Πολεμήσεις,
που απ’ Ανατολή και Δύση σε σκιάζει;
Ιαλυσσός
