Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΛΤΑΝΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΛΤΑΝΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Αφροδίτη και Άρης, οι Αιώνιοι εραστές


Venus and Mars by Antonio Canova
 

Όχι, οι Έλληνες Θεοί ουδέποτε εγκατέλειψαν τας ψυχάς μας.
Η Θεία Λειτουργία του Έρωτος μάς συνδέει μετ' αυτών.
Ήλθεν η ώρα νά αναγνωρίσωμε διά του Έρωτος
τήν Θείαν των Ύπαρξιν εντός μας!...

ΑΙΩΝΙΟΣ Ο ΕΡΩΣ ΑΡΕΩΣ/ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ Ε   Ρ   Ω   Σ  
Α  +  Ρ   Ε   Ω   Σ
πρός
Α Φ Ρ Ο Δ Ι Τ Η Ν 
Α   Ρ     Η   Ν
Σημαντικόν παράδειγμα κυκλικής περιφοράς ή κυκλικής εναλλαγής των στοιχείων προσφέρουν η Αφροδίτη και ο Άρης.  
Ο Έρως των θά είναι παράφορος και παράνομος εις την αιωνιότητα, διότι ανανεώνεται από την εναρμόνισιν των τεσσάρων στοιχείων, πού εκπροσωπούν οι δύο Θεοί. 

Ο μέν Άρης, το άρρεν μέρος της ανθρωπότητος, είναι εκπρόσωπος του Αέρος και του Πυρός,
 η δέ Αφροδίτη, το θήλυ, του Ύδατος και της Γής.

Η πρώτη Αφροδίτη των Ορφικών Ύμνων είναι η αρχαιοτάτη ουρανία Θεά, κόρη του Ουρανού, κυοφορηθείσα υπό του Πόντου και είναι η, εντός του ύδατος, αιωνίως κυοφορούσα και διατρέφουσα τα όντα. Εν συνεχεία η Θεά μορφοποιεί τα όντα,δίδουσα εις αυτά τον σωματικόν των φορέα, το στοιχείον της Γής διά της δ ι α τ ρ ο φ ή ς. 
Α   Φ   Ρ   Ο   Δ   Ι   Τ   Η
Δ   Ι   Α   Τ   Ρ   Ο   Φ   Η
Αφροδίτη σημαίνει επίσης αφρός και δαίτη = τροφή. Ο Άρης διά του Α έ ρ ο ς (Άρης/Αήρ/ήρα, μητέρα Άρεως) διακινεί δίδων ζωήν και πυρακτώνει τας ψυχάς διά του π υ ρ ό ς. 

Η δευτέρα Αφροδίτη είναι κόρη Διός και Διώνης
Άρης και δευτέρα Αφροδίτη είναι οι αιώνιοι ερασταί του Δωδεκαθέου και εις τον Ζωδιακόν Κύκλον κατέχουν θέσεις πολικότητος, δηλαδή ευρίσκονται εις αιωνίαν αντίθεσιν. 
Η μέν Αφροδίτη κυοφορεί και μορφοποιεί (Ύδωρ και Γή),  
ο δέ ο Άρης διακινεί και πυρακτώνει/ζωογονεί (Αήρ και Πύρ). 

Ο Άρης ανυψώνει την ψυχήν εις τον αέρα διά του έρωτός του προς την Αφροδίτην (Γή και Ύδωρ), προκειμένου νά εξατμισθούν τα συναισθηματικά της ύδατα και η ψυχή νά καταστή "αύη ψυχή" * ( * Ηράκλ. απ. 118) ελαφροτάτη, ταχυτάτη, θερμοτάτη, ξηροτάτη και φωτογενής διά νά μετάσχη της αντικειμενικής, φωτογενούς πραγματικότητος των θείων πεδίων. 

Διακινών το άρρεν διά του Αέρος (Αήρ = ήρα =Άρης) την ενέργειαν του Πυρός,στοιχεία της φύσεως του Άρεως, το Πύρ εξατμίζει τα συγκινησιακά ύδατα του θήλεος, εντός των οποίων κυοφορούνται αι μορφαί (στοιχείον Γής) υπό της Αφροδίτης και μετουσιώνει τον συναισθηματικόν των φορέα (Ύδωρ) εις πύρινον ενθουσιασμόν. 
 Αυτός είναι ο αιώνιος Έρως του Άρεως διά την Αφροδίτην.
 Η επαναληπτική πορεία της ψυχής (Αφροδίτης) διά μέσου των στοιχείων, κάποτε θά την οδηγήση εις την "εντελέχειάν" της. 
Τό Ύδωρ εις την συμβολικήν του Ορφισμού είναι το στοιχείον, πού επαναφέρει τας ψυχάς εις την ενσάρκωσιν, διότι αι ψυχαί πρίν ενσαρκωθούν πίνουν ακάθεκτοι από την πηγήν της Λήθης. 

Η πηγή αύτη αλληγορεί την αδυναμίαν των ψυχών νά κρατήσουν αποτυπωμένας τας εντυπώσεις των προτέρων βίων διά νά μήν επαναλάβουν τα ίδια λάθη * ( * Πολιτεία 621Β, "....τόν δέ αεί πιόντα πάντων επιλανθάνεσθαι".) 
Ο συναισθηματικός των φορεύς, άλογος και παρορμητικός, είναι ισχυρότατος και τοεπιθυμητικόν μέρος της ψυχής απαιτεί συνεχώς νέας ενσαρκώσεις. 
Η ψυχή, λόγω της επιθυμίας της νά μετέχη του ενσάρκου της φορέως, πίνει το νερό της λήθης διά νά παραμένη πάντοτε υγρά * ( * Ηράκλ. απ. 12, 36, 77, 117 και 8ον κεφάλαιον του παρόντος βιβλίου).

Mars and Venus-Pompeii.
Η μορφοποίησις (στοιχείον Γής) είναι έργον Αφροδίτης. 
Αι αλλεπάλληλοι ενσαρκώσεις, είναι η αέναος επαφή της Αφροδίτης (μορφής) μέ σκοπόν την συνεύρεσιν διά του έρωτος του πολικού της αντιθέτου στοιχείου, πού διά του πυρός εκπροσωπεί ο φλογερός εραστής της. 
Αυτός θά εξατμίση τα συναισθηματικά Ύδατα και θά επιστρέψη την ψυχήν εις την Ουρανίαν της κατοικίαν, εις την Ουρανίαν πλέον Αφροδίτην.
 Έρως είναι ο αιώνιος εναρμόνιος δεσμός των αντιθέσεων, πάντοτε νέος και τέκνον των δύο εραστών εκ των οποίων γεννάται η Αρμονία. Διά των αντιθέσεων καταδεικνύεται η ανάγκη αρμονικής συνεργασίας των τεσσάρων στοιχείων."

ΑΛΤΑΝΗ

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

Θαύμας, η ψυχή του φιλοσόφου



"Ναί μά τόν αμετέρα γενεά παραδόντα Τετρακτύν,
παγάν αενάου φύσεως ριζώματ' έχουσαν".
(ναί μά τόν εμφυτεύσαντα εις την γενεάν μας την Τετρακτύν,
πηγήν της αιωνίου φύσεως, συγκροτημένην εκ των τεσσάρων στοιχείων).


Οι μαθηταί του Πυθαγόρου ωρκίζοντο εις το όνομα του διδασκάλου των. διότι παρέδωσεν εις αυτούς την γνώσιν της ιεράς Τετρακτύος.

Η γνώσις των τεσσάρων στοιχείων/ριζωμάτων είναι η υψίστη γνώσις η αφορώσα, όχι μόνον την διάρθρωσιν και λειτουργίαν του σύμπαντος, αλλά και της ιδίας της ψυχής των θνητών άνθρώπων.

Τά τέσσαρα στοιχεία ή ριζώματα κατά τόν Πυθαγόρα και την Ορφικοπυθαγόρειον Παράδοσιν είναι:

η γή, το ύδωρ, ο αήρ και το πύρ ("Τίμαιος"49C – 50D).


Η προσεκτική παρατήρησις των ονομάτων των θείων οντοτήτων της μυθολογίας προσεγγίζει την αόρατον υφήν των στοιχείων. Μεταφραζόμενα εις κινήσεις ψυχής ("Τίμαιος" 57 - 58 ο πόλεμος των στοιχείων) σημαίνουν:

1. Η   Γ ή:
Είναι το ορατόν, αισθητόν, φυσικόν μέρος του όντος, το οποίον διά των αισθήσεων του σώματος παραλαμβάνει τά εξωτερικά ερεθίσματα. Εν συνεχεία τά μεταβιβάζει, μέσω των αντιστοίχων κινήσεων, εις την ψυχήν διά την περαιτέρω μεταβολήν των εις επιθυμίας, συναισθήματα, σκέψεις και ορμάς.

2. Τό   ύ δ ω ρ:
Τό ύδωρ είναι ο συναισθηματικός φορεύς (τό επιθυμητικόν), ο παρασυρόμενος, άνευ αντικειμενικής κρίσεως εις παρορμητικάς κινήσεις, αι οποίαι οδηγούν συχνότατα εις αδιέξοδα και παρεξηγήσεις.

3. Ο α ή ρ:
Ο αήρ είναι ο κατώτερος νοητικός φορεύς (τό θυμοειδές). Ούτος ασχολείται μέ την ορθολογικήν κρίσιν της διεκπεραιώσεως των θεμάτων της καθημερινότητος, άνευ αναζητήσεων και προβληματισμών καί

4. Τό π ύ ρ
Τό πύρ είναι ο ανώτερος νοητικός ή ενθουσιαστικός φορεύς (τό λογιστικόν), Είναι το υπεύθυνον των ανωτέρων τάσεων της ψυχής, των οραμάτων και ιδανικών του και όχι μόνον. Διότι το πύρ καταλαμβάνει την ψυχήν εξ απίνης και την οδηγεί άλλοτε εις πράξεις γενναιοδωρίας και αυταπαρνήσεως και άλλοτε εις καραστροφικάς εκρήξεις θυμού και μανίας.

Γή είναι το ορατόν μέρος του όντος, το σώμα του. Τό αόρατον μέρος είναι οι τρείς τελευταίοι φορείς οι οποίοι συγκροτούν το ψυχονοητικόν του μέρος. Επιθυμητικόν, θυμοειδές και λογιστικόν ευρίσκονται εις την μύθον του Ηνιόχου του Φαίδρου και περαιτέρω αναλύονται εις την "Πολιτείαν".

Η σύνδεσις των φορέων, η οποία αποκαλύπτει τάς αοράτους πτυχάς της ψυχής, αναφέρεται λακωνικότατα εις την παράγραφον 155D του διαλόγου "θεαίτητος" του Πλάτωνος. Τό κείμενον είναι το εξής:

"Είναι εντελώς ίδιον φιλοσόφου το συναίσθημα τούτο, ο θαυμασμός. διότι δέν υπάρχει άλλη αρχή της φιλοσοφίας από τούτο, και φαίνεται ότι εκείνος πού εβεβαίωσε ότι η Ίρις είναι κόρη του Θαύμαντος εγνώριζε πολύ καλά την γενεαλογίαν".

(μάλα γάρ φιλοσόφου τούτο το πάθος, το θαυμάζειν. ου γάρ άλλη αρχή φιλοσοφίας ή αυτή, και έοικεν ο την Ίριν Θαύμαντος έκγονον φήσας ου κακώς γενεαλογείν).

(εκδ. ΠΑΠΥΡΟΣ, απόδ. Τάκη Δημοπούλου).

Από την γενεαλογίαν των θεών της Θεογονίας του Ησιόδου (στ. 237, 265, 349 και Απολλοδώρου Α' 8, 10) λαμβάνονται τά κάτωθι στοιχεία σχετικώς μέ τους γονείς και το τέκνον του Θαύμαντος, μέ σκοπόν την ανάλυσιν της φύσεως των στοιχείων, την λειτουργία και την μεταστοιχείωσίν των εις την ψυχήν του φιλοσόφου, αλλά και κάθε ψυχής η οποία συγκινείται (σύν + κινείται) από την μεγάλην Μυθολογικήν μας Παράδοσιν.

Γονείς του Θ α ύ μ α ν τ ο ς, ο Πόντος και η Γή.
Γονείς της Η λ έ κ τ ρ α ς, ο Ωκεανός και η Τηθύς.
Σύζυγος του Θαύμαντος, η Η λ έ κ τ ρ α.
Γονείς της   Ί ρ ι δ ο ς,   Θαύμας και Ηλέκτρα.


Τά στοιχεία γής και ύδατος φέρουν εις γέννησιν τόν Θαύμαντα, αέρα.

Τά στοιχεία γής και ύδατος φέρουν εις γέννησιν την Ηλέκτραν, πύρ.

Τά στοιχεία αέρος και πυρός φέρουν εις γέννησιν την Ίριδα, αιθέρα.


Αυτά ως πρός την γενεαλογίαν εις την οποίαν αναφέρεται ο Πλάτων και η οποία είναι βασικός παράγων κατανοήσεως της υπαινισσομένης ψυχικής διαπλάσεως του φιλοσόφου, απεικόνισις της οποίας ευρίσκεται εις τόν μύθον.

Διά νά γίνη κατανοητή η μυθοπλασία είναι απαραίτητον νά ορισθή η διάστασις της Ίριδος μέ όλας της τάς σημασίας, διότι αύτη αποτελεί το πέμπτον στοιχείον, τόν αιθέρα. Ο αιθήρ δέν εμπεριέχεται εις την Τετρακτύν. Αναφέρεται χωρίς νά κατονομάζεται εις τόν διάλογον "Τίμαιος" (55C). Ανευρίσκεται όμως εις την Επινομίδα.

Αι έννοιαι της λέξεως Ίρις είναι αι εξής:


α. Ίρις, όνομα του αγγέλου των θεών πρός αλλήλους. και εκ των θεών πρός τους ανθρώπους εκόμιζεν αγγελίας, αλλά και αντιθέτως από τους ανθρώπους πρός τους θεούς.

β. Τό ουράνιον τόξον, όπερ φαίνεται μετά την βροχήν εις τόν αιθέρα.

γ. Πάς ποικιλόχρους κύκλος περί άλλα σώματα, οίον της σελήνης ή της φλογός καιομένης λαμπάδος.

δ. Είς των χιτώνων του βολβού του οφθαλμού, εν τω μέσω του οποίου ευρίσκεται η κόρη.

(Δ. Δημητράκου, Λεξ. όλης της Ελλ. Γλώσσης).


Τά τέσσαρα στοιχεία της Τετρακτύος, τά οποία άπτονται της γενεαλογίας του Θαύμαντος (ετυμολογικώς εκ του θαυμάζειν), ενδίδουν εις το πάθος της φιλοσοφικής δια - στάσεως, και όχι εκ - στάσεως. Τόν Θαύμαντα/θαυμασμόν, ιδιότητα του φιλοσόφου, αποκαλύπτει ο Πλάτων μέ την παρατήρησιν, την οποίαν εκφράζει εις τόν Θεαίτητον, μή ερμηνεύων όμως ταύτην.

Μήτηρ του Θαύμαντος είναι η Γή. Η γ ή αλληγορεί το φυσικόν μέρος του όντος, το σώμα του, άνευ του οποίου η ψυχή δέν έχει όχημα και συνεπώς δέν έχει τρόπον εκφράσεως εις το φυσικόν πεδίον. Τό στοιχείον της γής είναι στοιχείον δεκτικόν και κατ' ουσίαν δέχεται τά όσα μέλει να προκύψουν.

Πατήρ του Θαύμαντος είναι ο Πόντος. Δι αυτού αλληγορείται το στοιχείον του ύ δ α τ ο ς. Η ενεργοποίησις του συναισθηματικού φορέως πραγματοποιείται μέ την μείξιν του ύδατος μετά της γής και επιτελείται ένας αρμονικός γάμος εκ του οποίου θά προκύψουν τέκνα εις το επιθυμητικόν, θυμικόν και νοητόν πεδίον.

Διότι η γή, το σώμα, είναι πάντοτε ο αναγκαίος φυσικός φορεύς και ο προσδιοριστικός παράγων εντός του οποίου διακινούνται οι υπόλοιποι τρείς φορείς, τόσον εις το πυκνόν, φυσικόν, υλικόν πεδίον, όσο και εις το λεπτοφυέστατον, νοητόν και αυτό όμως πεδίον, αποτελούμενον εξ ύλης.

Η συνεύρεσις των πρώτων γονιμοποιητικών αρχών της γ ή ς και του ύ δ α τ ο ς, της μητρός Γής και του πατρός Πόντου κατά την μυθολογίαν τεκνοποιούν.

Θαύμας, το τέκνον, είναι η αφετηρία της ψυχικής καταστάσεως μεγάλου θαυμασμού. Αύτη προέρχεται από το πέραν της δυνατότητος της ευκόλου κατανοήσεως ενός θεάματος, ενός γεγονότος, μιάς εννοίας.

Είναι το τέκνον, το οποίον εκπροσωπεί ο κατώτερος νοητικός φορεύς του όντος, ο α ή ρ. Ευκίνητος και ταχύς, ο αήρ δέν έχει την ικανότητα συγκεντρώσεως και συνθέσεως των αναλυτικών παρατηρήσεων, τάς οποίας προσκομίζουν εις την ψυχήν τά εξωτερικά ερεθίσματα και αι εντυπώσεις. Ε ν - τ υ π - ώ σ ε ι ς είναι ώ σ ε ι ς/ωθήσεις, αι οποίαι τυπώνονται εις την ψυχήν πρός επεξεργασίαν.

Διότι ο αήρ, διακινών τάς σκέψεις πρός όλας τάς κατευθύνσεις, άνω/κάτω, δεξιά/αριστερά, και περιστροφικώς, προσπαθεί καλύπτων την περιοχήν του νοητικού του πεδίου, νά συλλάβη το πληροφοριακόν, μή κατανοούμενον διάσπαρτον υλικόν των ερεθισμάτων, το οποίον αναγνωρίζει ως μεγαλειώδες, σημαντικόν γεγονός. Ο αήρ τότε παραμένει εις κατάστασιν Θαύμαντος/θαυμασμού.

Εκ του εξατμιζομένου υπό των ακτίνων του ηλίου υγρού στοιχείου, εκ της Τηθύος και του Ωκεανού, γεννάται η Η λ έ κ τ ρ α.

Ο Θαύμας (αήρ) νυμφεύεται την Ηλέκτραν (πύρ), θυγατέρα της Τηθύος (στοιχείου γής/τροφής του σωματικού της φορέως) και του Ωκεανού (υδατίνου στοιχείου συναισθηματικού της φορέως). Τηθύς είναι η τροφός της ψυχής της Ηλέκτρας μέχρι την ανεύρεσιν του συν - τρόφου της, του Θαύμαντος. Ο πατήρ της Ηλέκτρας είναι ο Ωκεανός (εκ του ωκύς = ταχύς και νάω = ρέω)

Η ψυχή του φιλοσόφου, ρέουσα μέ ταχύτητα, κληρονομικότης εκ του πατρός της Ωκεανού και τραφείσα μέ στοργήν από την Τηθύν, μητέρα του, πρώτον μετατρέπεται εις Θαύμαντα/θαυμασμόν/α έ ρ α και εν συνεχεία εις Ηλέκτρα/π ύ ρ.

Η ανάλυσις του ονόματος της Ηλέκτρας είναι εκ του η λ - ε κ - τ ρ ο ν. Τό πρώτον μέρος η λ - προέρχεται εκ του ήλιος, το δεύτερον εκ της μεταθέσεως της προθέσεως ε κ - εις το κέντρον της λέξεως και το τρίτον της καταλήξεως - τ ρ ο ν. Η κατάληξις αύτη είναι προσδιοριστικόν χώρου ή χρόνου, όπου κάτι φυλάσσεται η κάτι συμβαίνει. Η Ηλέκτρα/ήλεκτρον είναι η ε ξ   Η λ(ίου) εναπόθεσις των ακτίνων εντός χώρου, αι οποίαι ακτίνες απαιτούν μέγα χρονικόν διάστημα διά την στερεοποίησίν των.

Τό ήλεκτρον κατά το λεξικόν του Δ. Δημητράκου είναι :

Ήλεκτρον: ορυκτή απολιθωμένη ρητίνη κωνοφόρων δένδρων, κεχλιμπάρι, άμπρα.

".... και τά θαυμαζόμενα περί της λέξεως ήλεκτρον".
(.... και εις την αξιοθαύμαστον ιδιότητα, πού έχουν τά ήλεκτρα νά ελκύουν). (Τίμαιος 80Γ)

Η απολιθωμένη ρητίνη των κωνοφόρων δένδρων είναι η υλοποίησις των λεπτοφυεστάτων ηλιακών ακτίνων, αι οποίαι διετήρησαν το χρώμα του Ηλίου και την συμπεπυκνωμένην ηλιακήν ενέργειαν εις την ρητίνην και το κεχλιμπάρι. Η έλξις, η οποία ασκείται από το ήλεκτρον των κωνοφόρων δένδρων είναι η ενεργειακή έκφρασις του πυρός διά μέσου του στοιχείου της γής. Είναι η επιστροφή της κυκλικής μεταστοιχειώσεως. Τό στοιχείον του πυρός επέστρεψεν εις το στοιχείον της γής.

Τά τέσσαρα στοιχεία παρατάσσονται μέ την σειράν βάρους, πυκνότητος και κινητικότητος, αναφερόμενα εις την μητέρα (στοιχείον γής και μυθολογικόν πρόσωπον Γής). Εις τόν πατέρα (στοιχείον ύδατος και μυθολογικόν πρόσωπον Πόντος), εις τόν υιόν (στοιχείον αέρος και μυθολογικόν πρόσωπον Θαύμας) και εις την σύζυγον του Θαύμαντος (στοιχείον πυρός και μυθολογικόν πρόσωπον Ηλέκτρας).

Η μεταφορά των τεσσάρων στοιχείων/ριζωμάτων από την μυθολογίαν εις την Τετρακτύν επετεύχθη.

Η Ίρις, πεμπτουσία των στοιχείων,
ο Αιθήρ των Πυθαγορείων,
πραγματοποιεί διά του ονόματός της
τήν σύνδεσιν όλων των στοιχείων
εις το ανώτερον νοητικόν του φιλοσόφου.


Τί ακριβώς συμβαίνει κατά την εσωτερικήν ταύτην διακίνησιν των στοιχείων, τά οποία οδηγούν εις συνεχείς μεταστοιχειώσεις;

Εις την ψυχήν του απλού ανθρώπου επέρχεται μία συναισθηματική ταραχή (ύ δ ω ρ) εξ αιτίας υπερφυσικού εξωτερικού ερεθίσματος, προερχόμενον εκ των αισθητηρίων οργάνων του σώματος (γ ή). Η συναισθηματική φόρτισις(ύδωρ) μεταβιβάζεται εις τόν κατώτερον νοητικόν φορέα(αήρ). Αυτός προσπαθεί νά ερμηνεύση την σημασίαν του ερεθίσματος, το οποίον φορτισμένον εκ του συναισθήματος του προκαλεί έκπληξιν, απορίαν και δέος. Λόγω του μεγαλείου του εξωτερικού ερεθίσματος, αι προκύπτουσαι σκέψεις καταλαμβάνουν ολόκληρον τόν κατώτερον νοητικόν χώρον του ανθρώπου. Ο Θαύμας, (ά ή ρ) κινούμενος πρός όλας τάς κατευθύνσεις προσπαθεί νά διεισδύση εις την ουσίαν του φαινομένου. Εις ματην.... το κατώτερον νοητικόν εις λεπτότερα νοητικά πεδία του απαιδεύτου ανθρώπου παραμένει εις κατάστασιν απορίας άνευ απαντήσεως εις το θαυμαστόν και ανεξήγητον διά την απλήν λογικήν.

Διά τόν στοχαστικόν νούν του φιλοσόφου όμως, του εκπαιδευμένου εις πτήσεις του αιθερικού διαστήματος, κάποια στιγμή μία λάμψις φωτός (τό πύρ = ήλεκτρον) έλκει ωσάν ήλεκτρον (Ηλέκτρα, σύζυγος Θαύμαντος) την μυστικήν σημασίαν του ερεθίσματος και το νόημα αποκαλύπτεται εις την θυγατέρα του Θαύμαντος και της Ηλέκτρας, την Ίριδα, την νέαν ανυψωμένην εις το φώς σκέψιν.

Αγγελιοφόρος ενός άλλου κόσμου η σκέψις αύτη έρχεται νά φωτίση, ως ουράνιον τόξον (Ίρις), τόν έκ - θαμβον νούν του φιλοσόφου, ενώνουσα τά δύο άκρα του ουρανού μέ τά γλυκύτατα, απαλότατα αυθεντικά χρώματα της Ίριδος. Σύνδεσις ουρανού και γής η Ίρις, είναι κατά τόν Πλάτωνα η φιλοσοφία.

Η Ίρις, στέφανος, ο οποίος κυκλώνει την κόρην του οφθαλμού, ανταποκρίνεται εις το πάθος, το οποίον κατακαίει τόν νούν του φιλοσόφου. Διότι αφ' ενός το ουράνιον τόξον, η Ίρις ήνωσε διά του φωτός τά δύο άκρα της γής, συνδέουσα αυτά μέ τόν ουρανόν, φέρουσα δήλα δή το θνητόν όν (γ ή) εις επαφήν μέ τάς ουρανίας δυνάμεις (π ύ ρ) και αφ' ετέρου το φώς της νοήσεως διεβιβάσθη εκ του ουρανίου τόξου (Ίρις) εις την κόρην του οφθαλμού (Ίρις), η οποία διά του αντικατοπτρισμού ανέδυσεν εις την συνειδητότητα του όντος την νέαν ολοκληρωθείσαν ιδέαν.

Η Ίρις του Πλάτωνος εξεπλήρωσε τριπλήν αποστολήν:
α) Ίρις, αγγελιοφόρος θεών.
β) Ίρις,Ουράνιον τόξον καί
γ) ίρις οφθαλμού, περιβάλλουσα την κόρην.


Ειδική αγγελιοφόρος Διός/νού και Ήρας/ψυχής, η Ίρις καταθέτει την λαμπρότητα του αρχικού μηνύματος εις το πάθος του νού και της ψυχής του ευδαίμονος φιλοσόφου. Διότι Ζεύς/νούς και ήρα/ψυχή καλύπτουν το Ολυμπιακόν Πάνθεον και υπάρχουν "δυνάμει" εις το αόρατον μέρος των ελλόγων όντων και δή των Ελλήνων....

"μάλα γάρ φιλοσόφου, τούτο το πάθος, το θαυμάζειν"


Ο α ή ρ/ή ρ α/ψυχή, "τό θαυμάζειν" καθίσταται η αιωνία σύζυγος του Διός/νού.

Η αναφορά του Σωκράτους εις αυτήν την μυθοπλασίαν είναι ένα παράδειγμα της μυθολογικής αναλύσεως και συνθέσεως των στοιχείων (ριζωμάτων) εις την κυκλικήν των περιφοράν διά μέσου της Τετρακτύος του Πυθαγόρου.

Η διαδικασία της μεταστοιχειώσεως ανήκει εις την Τετρακτυϊκήν γνώσιν. Μέ την μέθοδον αυτήν διευκολύνεται η διέλευσις εκ του φυσικού, ορατού πεδίου εις το μυστικόν, της υψηλής νοήσεως των αιωνίων, αφθάρτων, αγεννήτων και αθανάτων Πλατωνικών Ιδεών.

Τά τέσσαρα στοιχεία του όρκου των Πυθαγορείων, η Τετρακτύς, είναι ίσως το αυθεντικώτερον πρότυπον των Ιδεών, διότι δι αυτών πραγματοποιείται η μορφοποίησις των όντων εις το φυσικόν πεδίον.

Βιβλιογραφία:

Ησιόδου "Θεογονία"
Αθ. Σταγειρίτου, "Ωγυγία"
Πλάτωνος, "Θεαίτητος", "Τίμαιος", "Φαίδρος",Πολιτεία"
Ιάμβλιχος, "Πυθαγορικός Βίος"
Πορφύριος "Η ζωή του Πυθαγόρα"
Δ. Δημητράκου, Μέγα Λεξ. όλης της Ελλ. Γλώσσης

Α λ τ ά ν η
Π. Φ., 11.2.2004 

Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

ΗΝΙΟΧΟΣ - ΑΛΤΑΝΗ



Σκοπός του χαλινού είναι ο περιορισμός της προς τα εμπρός κινήσεως του ίππου δια της προς τα οπίσω έλξεως της κεφαλής του και της ούτω μεταθέσεως του κέντρου του βάρους του σώματος προς την ορθή κατεύθυνση. Άρα οι κινήσεις οι νοητικές όταν γίνονται την ορθή στιγμή κατά την ηνιόχηση αυτή του βίου μας, μας οδηγούν στο να γίνουμε ηνίοχοι πλέον στον χώρο των Δελφών.

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Απόλλων και Αθηνά θεραπευταί του Ολυμπιακού Δωδεκαθέου

Apollo And Minerva - Simon Julien De Parme 

Mε το τρίπτυχο του "γνώθι σαυτόν", του "μηδέν άγαν" και του "μέτρον άριστον", οΑπόλλων καθοδηγεί την υγεία μας και μας αποκαλύπτει τον τρόπο της αυτοθεραπείας. 

Θεραπευτής των θεών, ο Απόλλων υποδεικνύει στούς θνητούς τα μέσα της αυτοθεραπείας, διά της ψυχολογίας του βάθους. Όμως σήμερα η ψυχολογία του βάθους δέν είναι βαθυτέρα του απολλωνείου "γνώθι σαυτόν", ούτε σοφωτέρα του "μηδέν άγαν" και του "μέτρον άριστον". Οι δύο αυτές παραινέσεις συνοδεύουν το "γνώθι σαυτόν" και επιτρέπουν στον νού μας να αναγνωρίζη τις ελλείψεις και τις υπερβολές του, ώστε να προβαίνη σε αυτοθεραπεία, διακρίνοντας και εξισορροπώντας υπερβολές και ελλείψεις....
Το Μαντείον των Δελφών, με τα τρία προαναφερθέντα παραγγέλματα, δεσπόζει και σήμερα με την θεραπευτική του δύναμη στην διάνοιά μας, εφ' όσον επιθυμούμε να κρατάμε τα ηνία της υγείας, ως απολλώνιοι ηνίοχοι. 
Τό αρχαιότατο "γνώθι σαυτόν" συνωδεύετο από την θήλεια θεά της σοφίας, την Παρθένο Αθηνά. Απόλλων και Αθηνά είναι οι Παιώνιοι θεοί, θεραπευταί του Ολυμπιακού Δωδεκαθέου, οι οποίοι από κοινού παρουσιάζουν τάς ιδιότητας και τα σύμβολά των διά να αντιμετωπίσωμε τα πάθη της ψυχής μας.
Διά της υπερβολής και της οπτικής αναπαραστάσεως των παθών σε μυθολογικά τέρατα, όπως τα βλέπομε στούς ναούς, στά αγάλματα και στά αγγεία, μας αφυπνίζουν και μας αναγκάζουν να καθαρίσωμε την ψυχή μας. Ο δέ καλύτερος καθαρμός είναι "ο κριτικός έλεγχος των κινήτρων των πράξεων και της συμπεριφοράς μας", λέγει ο Σωκράτης στον διάλογο "Σοφιστή", 

Στό φυσικό πεδίο τα συναισθηματικά πάθη των υπερβολών και των ελλείψεών μας, είναι της δικαιοδοσίας του Ποσειδώνος. Τέκνα Ποσειδώνος, τα θαλάσσια τέρατα, γεννήματα φαντασιώσεων (Ανταίος, Κερκύων, Βούσιρις, Άμυκος, Πολύφημος, Προκρούστης, Έρυξ κ. ά.) εξέρχονται απειλητικά και ύπουλα από την θάλασσα του βίου γιά να μας καταπνίξουν. 

Όμως οι ορθές επιλογές είναι της δικαιοδοσίας της θεάς Αθηνάς, τελευταίο θεϊκό τέκνο του Διός, κατά τον Ησίοδο. 
Μόνο η σοφία της Αθηνάς μπορεί να καθοδηγήση την λογική μας, περιορίζοντας την δράση του Ποσειδώνος, δήλα δή τα συναισθηματικά μας τέρατα, όταν η τρίαινά του συνταράσσει διά της τρικυμίας των παθών την ψυχή μας. 

Η θεά Αθηνά συνοδεύει τις ηρωϊκές ψυχές (Ηρακλή, Θησέα, Περσέα, Βελλεροφόντη, Οδυσσέα κ. ά.), που δίδουν την καθημερινή μάχη της ζωής στον πλανήτη μας, με επίγνωση του νόμου της ανταποδοτικής δικαιοσύνης. Και εμείς, καθ' ομοίωσίν των, είμεθα ηρωϊκές ψυχές, όταν προσπαθούμε να απαλλαγούμε από τα τέρατα της ψυχής μας και να αυτοθεραπευθούμε με την βοήθεια της λογικής/Αθηνάς. 

Πώς όμως θα δοθή η μάχη αυτή, κατά των ψυχικών ασθενειών, γιά να καταστή αυτοθεραπεία (περίπτωση Ηρακλέους, Περσέως, Οδυσσέως) και να μή καταλήξη σε αυτοκαταστροφή (περίπτωση Βελλεροφόντου); 

Η θεά Αθηνά γεννάται πάνοπλος. Η πανοπλία της - το κράνος, η ασπίς και το ακόντιο - αφ' ενός την προστατεύει και αφ' ετέρου την καθιστά άκρως επιθετική, διότι στον Ομηρικό της Ύμνο περιγράφονται τα εξής τρομερά γεγονότα, τα οποία έπονται της γεννήσεώς της :

".... η θεά Αθηνά με πανοπλία, χρυσή, πολεμική, με βία ξεπηδά από την κεφαλή του πατέρα της Διός, σείοντας το οξύ της ακόντιο. και τότε φρικτά τραντάζεται ο ψηλός Όλυμπος απ' την οργή της γλαυκομάτας και η γή τριγύρω βουΐζει τρομερά και ο πόντος γίνεται κατακόκκινος και ξεχύνεται ταραγμένος αιφνίδια, καθώς ακόμη και ο γιός του Υπερίονα, ο ήλιος, σταματά τους γοργόποδους ίππους. Η τρομερή αναταραχή σταματά μόνον όταν η γλαυκομάτα πετά τα όπλα της τα θεϊκά και τότε χαίρεται ο πολύνοος Ζεύς". 

Ως λέγει ο Όμηρος: 

"....γήθησε δέ μητίετα Ζεύς". 

Από την πρώτη στιγμή της εμφανίσεώς της Αθηνάς στον υλικό κόσμο τονίζεται η τρομερή της οργή, καθώς εξέρχεται από την κεφαλή του πατέρα της, του Διός/νού.  

Γιά να καταστή άξια η διάνοια να φορέση την ολόχρυση πανοπλία της Αθηνάς και να προξενήση το πανικό στά ορατά στοιχεία της φύσεως (γή, πόντο, αέρα/Όλυμπο, πύρ/ήλιο με τους "ωκύποδας ίππους", με τα γρήγορα άλογα), είναι απαραίτητο ο νούς του έμφρονος και ελλόγου όντος να κατέχη συνολικά όλες τις προηγηθείσες ιδιότητες θεαινών και τέκνων του Διός.


Γνωρίζομε από τον Ησίοδο ("Θεογονία" στ. 886 - 943), ότι η μητέρα της Αθηνάς, η θεά Μήτις, είναι η πρώτη νόμιμη σύζυγος του Διός/νού. Αυτή συλλαμβάνει και κυοφορεί την Αθηνά. Η κυοφορία όμως δέν καταλήγει σε τοκετό, εάν προηγουμένως δέν γεννηθούν από οκτώ άλλες θεές, νομίμους συζύγους, είκοσι έξ θεία τέκνα. 

Σύζυγοι και τέκνα του Διός/νού είναι οι θείες ιδιότητες, οι οποίες συγκροτούν την έννοια της σοφίας και βασίζονται σε διαφορετικές αρμοδιότητες της δικαιοσύνης.Όλες πρέπει να τις έχη αφομοιώσει η διάνοιά πρίν εξοπλισθή και κάνη την εμφάνισή της στό φυσικό σύμπαν. Η δράση της θεάς Αθηνάς είναι απολύτως μυστηριακή γιά τους απαίδευτους, διαυγεστάτη όμως και ευκρινής γιά τους επαΐοντες του κύκλου των εννέα συζύγων και είκοσι επτά τέκνων του Διός. 

32 = 9, οι σύζυγοι και 33 = 27, τα τέκνα
έχουν άθροισμα 32 + 33 = 62 ή 9 + 27 = 36.


Οι αριθμοί δέν αφήνουν αμφιβολίες γιά την ίδια πάντα αριθμοσοφική γνώση των προγόνων μας, την συσχετισμένη με την πανταχού παρούσα ισχύ της Τετρακτύος, του αριθμού 36,εν συνδυασμώ μετά του Ζωδιακού Κύκλου των 36 δεκανών (10ο κεφάλαιο του βιβλίου ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ, Θεοί, Σύμβολα, Αρχέτυπα των Ελλήνων). 

Η μητέρα της Αθηνάς είναι η Μήτις/φρόνησις, η πρώτη και πλέον απαραίτητος ιδιότης, βάσις γιά την εφαρμογήν της δικαιοσύνης από τον νού/Δία. Συνεπώς ο λόγος, που ο Ζεύς καταπίνει την πρώτη του σύζυγο είναι η αλληγορική έκφρασις της αφομοιώσεως της φρονήσεως, η οποία απαιτεί μακρά περίοδο κυοφορίας. Κατά το διάστημα αυτό προστίθενται οι απαραίτητες άλλες ιδιότητες/σύζυγοι/τέκνα μέχρι την ολοκλήρωση της κυοφορίας και γέννηση της Αθηνάς/σοφίας, όχι πλέον από την μητέρα της, φρόνηση, αλλά από τον πατέρα της νού. 

Μέ την πρώτη εμφάνιση της Αθηνάς/σοφίας στό φυσικό πεδίο, το σύμπαν φθάνει σε παροξυσμό αναταραχής, εξ αιτίας της τρομερής της οργής, κατά τον Όμηρο.
 Ποιός είναι ο λόγος της οργής της Αθηνάς/σοφίας; 

Ο νούς του ελλόγου όντος, το οποίον συνέλαβε μέσω της φρονήσεως και εκυοφόρησε τα τριάντα έξ βήματα της δικαιοσύνης, φθάνει την στιγμή της γεννήσεως εις την συνειδητοποίησι της μεγάλης γνώσεως. "Εξαίφνης", με το κτύπημα της σφύρας του Ηφαίστου/φάους ηλίου/φυσικού φωτός στην κεφαλή του Διός/νού, ο νούς του θνητού, καθ' ομοίωσίν του Διός, "βλέπει" και νοεί, ως η Αθηνά, τα τεκταινόμενα των ομοίων του θνητών. Αντιλαμβανόμενος την ασυδοσίαν και την εγωπάθειά των φλογίζεται τότε ο νούς του ελλόγου όντος και εξοργίζεται. Διότι αντιλαμβάνεται την επερχόμενη καταστροφή του φυσικού σύμπαντος, που το φιλοξενεί και οφείλει να λάβη μέτρα αμυντικά (κράνος και ασπίδα), καθώς και όπλο επιθετικό (ακόντιο) γιά να επιβιώση. 

Η πρώτη αξίωσις του έμφρονος και ελλόγου όντος είναι το δικαίωμά του στην υγεία, την ψυχοσωματική και την ψυχονοητική. Αυτή σήμερα απειλείται και ως μονάς/άτομο και ως σύνολο/ανθρωπότης. Δέν εξαιρούνται δέ ούτε τα βασίλεια των ζώων, λόγω της χρήσεως των μεταλλαγμένων τροφών και των φυτών, λόγω των φυτοφαρμάκων και όχι μόνον. 

Η οργή της Αθηνάς είναι η οργή της διανοίας μας, όταν "εξαίφνης" αντιλαμβανόμεθα την άμεσο επερχομένη καταστροφή. Είναι η υπόδειξίς της, ότι μόνον με την χρήση της πανοπλίας της θα σώσωμε, τόσο την υγεία μας, όσο και την υγεία του πλανήτου μας από τον όλεθρο των σεισμών και των καταποντισμών, εξ αιτίας της αφροσύνης, των ελλείψεων και των υπερβολών των κρατούντων..... 

Η πανοπλία της Αθηνάς έχει τάς εξής προληπτικάς ιδιότητας κατά των ασθενειών: 

Τό κράνος προστατεύει την διάνοια από την εξωτερική φαντασίωση και τους υποβολιμιαίους, ασύστατους φόβους, αλλά και ταυτοχρόνως απαιτεί την επαγρύπνησή μας, διότι η θεά σπανίως εμφανίζεται άνευ κράνους. Συμβουλεύει να μή το εγκαταλείπωμε ποτέ, ώστε να μή βυθισθούμε στον ύπνο της αδιαφορίας, της προσωπικής ευμάρειας και του εφησυχασμού. Με κράνος στην κεφαλή, ο ύπνος είναι αδύνατος. 

Η ασπίς θωρακίζει το συναισθηματικό μας είναι, ώστε να μή αποδεχόμεθα εκφοβισμούς πάσης φύσεως και πλανώμενα τα σπλάχνα μας (π λ ά ν α   τα 
σ π λ ά χ - ν α) να απορρυθμίζωνται από το συμ - π α θ η - τικό και το παρα - συμ - π α θ η - τικό μας σύστημα, το συμ + π ά σ χ ο ν με την ψυχήν μας. Οι φοβίες/π ά θ η ταράζουν τους βιολογικούς μας κύκλους, προξενώντας φυσικές ασθένειες στό σώμα μας και έχουν την αιτία τους στον ασταθή συναισθηματικό μας κόσμο, στά ποσειδώνεια τέρατα του συναισθηματικού μας βίου. 

Τό ακόντιο, ".... σείσασ' οξύν άκοντα". Η διάνοιά μας σείει το οξύ ακόντιο, εναντίον εκείνων, που επιβουλεύονται την υγεία μας, τόσο την σωματική, όσον και την ψυχονοητική. Δηλώνομε, διά του ακοντίου της Αθηνάς, ότι δέν θα επιτρέψωμε την παραπλάνησή μας και είμεθα έτοιμοι διά πόλεμο μέχρις εσχάτων. 

"Τό ακόντιο, ο   ά κ ω ν   ήτο είδος ακοντίου, βραχύτερον και ελαφρότερον δόρατος ή έγχους και εχρησίμευε ιδία εις αθλητικά παιχνίδια ή εις το κυνήγιον". 

"Τό ά κ ο ς ήτο ιαματικό ή θεραπευτικό μέσον, γιατρικό".

(Μέγα Λεξ. όλης της Ελλ. Γλ., Δ, Δημητράκου). 


Η αυτή ρίζα α κ - , του ά κ - ο ν τ ο ς και του ά κ - ε ο ς, μπορεί αφ' ενός να τραυματίση και να προξενήση τον πόνο και τον θάνατο, αλλά και ταυτοχρόνως να θεραπεύση. Η Ελληνική Γλώσσα, διά της ομοιοπαθητικής, δηλώνει τα εξής με το α κ ό ν τ ι ο της Αθηνάς:

Μέ αυτό το επιθετικό όπλο, το α κ ό ν τ ι ο, εμφανίζεται γιά πρώτη φορά στην διάνοιά μας, η δυνατότης να φονεύσωμε το τέρας των παθών μας, αλλά και με το ά κ ο ς/γιατρικό να αυτοθεραπευθούμε διά της σοφίας της, που είναι η σοφία του όφεως.
 Ο όφις είναι το κατ' εξοχήν σύμβολον επί του αγάλματός της, της Παρθένου Αθηνάς, του φιλοτεχνηθέντος υπό του Φειδίου εντός του Παρθενώνος εις τον Ιερόν Βράχον της Ακροπόλεως. 

Σ Ο Φ Ι Α   =   Ο Φ Ι Σ + Α (θηνάς)


Τά δέ σύμβολα του Απόλλωνος, το τόξο και η λύρα, είναι το μέν τόξο το όπλο με το οποίο θα σκοπεύσωμε με ακρίβεια τα πάθη/τέρατα της ψυχής, (τήν δράκαινα Πυθώ), και να τα φονεύσωμε, η δέ επτάχορδη λύρα είναι το θείο όργανο με το οποίο θα επουλώσωμε τις πληγές μας, εναρμονίζοντας τους επτά χιτώνες μας με τις επτά χορδές της. 

Τά αρχαία μας σύμβολα, καθώς και οι αντίστοιχες παραινέσεις μπορούν να υποδείξουν στον ικέτη του Απόλλωνος και της Αθηνάς, των δύο Παιωνίων θεών, τον τρόπο της αυτοθεραπείας από τα τέρατα, τα πάθη της ψυχής μας. 



Α λ τ ά ν η, Π. Φ., ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2005

ΑΛΤΑΝΗ

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Πινακίδες Ορφικαί, μνήμαι προγονικαί

Psyche at Nature's mirror -Thumann, Friedrich Paul (German, 1834-1908) 

«Ότι παλαιός ο λόγος, Ορφικός τε γαρ και Πυθαγόρειος, 
ο πάλιν άγων τας ψυχάς εις το σώμα και
πάλιν από του σώματος ανάγων και τούτο κύκλω πολλάκις».
(Ορφικόν Απόσπασμα 29).

Η αέναος κυκλική εναλλαγή ζωής/θανάτου των επανενσαρκώσεων της ψυχής είναι «ο παλαιός λόγος» των Ορφικών, τον οποίον ενεστερνίσθησαν οι Πυθαγόρειοι και διεξοδικώς ανέλυσεν ο Πλάτων εις τους Διαλόγους του «Μένων», «Φαίδρος», «Φαίδων», «Πολιτεία» κ.ά. Εξ αυτού («του παλαιού λόγου») απορρέει η Θεωρία της Αναμνήσεως. Αύτη υπάρχει καταγεγραμμένη εις πινακίδας, που ευρέθησαν εις τάφους, προφανώς μεμυημένων, εις την Πετηλίαν της Κάτω Ιταλίας, εξ τον αριθμόν, και μία εις τας Ελευθέρνας της Κρήτης.

Το κείμενον της πινακίδας της Πετηλίας είναι το εξής:

«Θα βρης μία κρήνη στα αριστερά του οίκου του Άδη•
δίπλα σ’ αυτήν λευκό βρίσκεται κυπαρίσσι.
Σ’ αυτήν την κρήνη μην πλησίασης κοντά.
Αλλά θα βρης μιάν άλλη κοντά στης Μνημοσύνης
την λίμνη, πού κρύο νερό αναβρύζει
και φύλακες την φυλάνε.
Πες: της γης παιδί είμαι και του έναστρου ουρανού
αλλά το γένος μου είναι βεβαίως (μόνον) ουράνιο.
Αυτό το γνωρίζετε και σεις οι ίδιοι.
Φλέγομαι από την δίψα μου και χάνομαι•
δώστε μου γρήγορα κρύο νερό
που αναβρύζει από της Μνημοσύνης την λίμνη.
Και αυτοί θα σου δώσουν να πιής από την ιερή κρήνη
Και τότε μαζύ με τους άλλους ήρωες θα βασιλεύης...». 

(ΟΡΦΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, Jane Helen Harrison,, aπόδ. Eλ. Παπαδοπούλου, σελ. 142).

Τα Ορφικά ταφικά έθιμα ώριζαν όπως τοποθετηθή εις τον τάφον του μεμυημένου νεκρού η ανωτέρω πινακίς από φύλλον χρυσού εις εξαγωνικόν κύλινδρον και να κρεμασθή από χρυσήν άλυσιν εις τον λαιμόν του ως φυλακτόν.

Το εξαγωνικόν σχήμα του κυλίνδρου περιέγραφε την ουσίαν της ψυχής, διότι, κατά τους Πυθαγορείους, ο αριθμός έξι ήτο ο αριθμός, ο οποίος είχε φθάσει εις την εμψύχωσιν των όντων. Ταυτοχρόνως ο Νόμος της Συμπαντικής Εξελίξεως εκφράζεται δια του αριθμού τούτου. Η συνύπαρξις του αριθμού της εμψυχώσεως μετά του Νόμου της Εξελίξεως υποδηλοί την αέναον εξέλιξιν της Παγκοσμίου Ψυχής εις τους μορφικούς σχηματισμούς. Πράγματι Αφροδίτην και Γάμον ωνόμαζον οι Πυθαγόρειοι τον αριθμόν τούτον (Orphicorum Fragmenta, 309). Θεά της μορφοποιήσεως η Αφροδίτη και Γάμος η λειτουργία εκ της οποίας εξυπακούεται ότι απορρέουν αι γεννήσεις, αι νέαι έμψυχοι μορφαί, αι προερχόμεναι εκ των δύο φύλων της φύσεως, έχουν την έδραν των εις την ουσίαν και ποιότητα του αριθμού εξ.

Χρυσαί δε, άλυσις και πινακίς, απεικόνιζαν την αθανασίαν της ψυχής. Η άλυσις δια των κρίκων υπαινίσσετο τας επανενσαρκώσεις. Η πινακίς έφερε τας οδηγίας, που ώφειλε να ακολουθήση η ψυχή του μεμυημένου προ της νέας του ενσαρκώσεως κατά τον κατάλληλον χρόνον. Τότε μεθ’ όλων των άλλων ψυχών, αι οποίαι επρόκειτο να ενσαρκωθούν, η ψυχή του μεμυημένου έφθανε εις τόπον, όπου ήσαν παρούσαι μία κρήνη εις την αριστεράν πλευράν και δίπλα μία λευκή κυπάρισσος. Αύτη ήτο η κρήνη της Λήθης, η οποία δεν κατωνομάζετο και δεν εφυλάσσετο. Ό,τι δεν κατονομάζεται, δεν έχει νοητήν υπόστασιν, εφ’ όσον είναι αδύνατον να καταγραφούν από τον νουν αι ιδιότητες του και να αποτυπωθούν εις την μνήμην με σημείον αναφοράς συγκεκριμένον όνομα. Εις την δεξιάν πλευράν υπήρχεν η λίμνη της Μνημοσύνης, η οποία κατωνομάζετο και εφρουρείτο.

Το ύδωρ εις τον συμβολισμόν είναι το κατ’ εξοχήν σύμβολον της μνήμης ή της απουσίας της, αναλόγως της προελεύσεως και της σχέσεως του με τον περιβάλλοντα χώρον. Η διαφορά έγκειται πρώτον εις την φύσιν του ύδατος (καθαρόν/ακάθαρτον) δεύτερον εις την θέσιν (δεξιά/αριστερά), εκ της οποίας τούτο αναβλύζει και τρίτον εκ της πρώτης αρχής και γενέσεώς του, της φύσεως της πηγής του.

Από την αριστεράν κρήνην πίνουν ακάθεκτοι το ύδωρ της λήθης «αι πολλαί» προς ενσάρκωσιν ψυχαί. Προφανώς δεν γνωρίζουν ότι πρόκειται να απολέσουν την μνήμην των, επειδή η κρήνη δεν κατονομάζεται. Άλλωστε αι ψυχαί «των πολλών» είναι πολύ διψασμέναι, διότι επείγονται να ενσαρκωθούν, επομένως δεν καθυστερούν εις την δεξιάν λίμνην, πού φρουρείται. Η λευκή κυπάρισσος πλησίον της αριστεράς κρήνης, σημειοδοτεί, δια της απουσίας χρώματος, την απουσίαν της μνήμης. Στόχος της αριστεράς κρήνης, πού δεν κατονομάζεται δι’ ευνοήτους λόγους, είναι να σβήση από την ψυχή «των πολλών» τας προγενεστέρας μνήμας του γένους και των εμπειριών της.

Η όλη εικών φέρει εις το προσκήνιον τον στόχον των 2.000 τελευταίων ετών. Ο στόχος απέβλεπεν εις την εξάλειψιν της μνήμης της αρχαίας προγονικής λατρείας και κυρίως την κατάργησιν της εδραιωμένης πεποιθήσεως των επανενσαρκώσεων της ψυχής.

Εις την δεξιάν πλευράν υπάρχει κρήνη, η οποία προέρχεται από την φυλασσομένην λίμνην της Μνημοσύνης, το ύδωρ της οποίας είναι άφθονον. Ο μεμυημένος, ο οποίος αξιοί να πιή από ταύτην την λίμνην της Μνημοσύνης, δεν θα στερηθή τας μνήμας του. Διότι μεμυημένος είναι ο έχων κατακτήσει την γνώσιν της αιτίας των πραγμάτων και δεν αρκείται εις τα φαινομενικά αποτελέσματα, τα παρουσιαζόμενα εις τον κόσμον των αισθήσεων. Η γνώσις του ονόματος εις την Ελληνικήν Γλώσσαν ενεργοποιεί τας ουσιαστικάς ιδιότητας του πράγματος.

Η λίμνη φρουρείται από ισχυρούς, αγρύπνους φύλακας. Από την δεξιάν κρήνην είναι απηγορευμένον να πίουν αι ψυχαί, πλην των μεμυημένων, οι οποίοι δηλώνουν εις τους φύλακας την ουρανίαν των καταγωγήν λέγοντες:

«Γης παις ειμί και ουρανού αστερόεντος, αυτάρ εμοί γένος ουράνιον. τόδε δ’ ίστε και αυτοί. Διψίη δ’ ειμί αύη και απόλλυμαι. Αλλά δότ’ αίψα ψυχρόν ύδωρ προρρέον της Μνημοσύνης από λίμνης». 

(Της Γης παιδί είμαι και του έναστρου Ουρανού• το γένος μου είναι βεβαίως ουράνιο. Αυτό το γνωρίζετε και οι ίδιοι. Φλέγομαι από την δίψα μου και χάνομαι• δώστε μου γρήγορα κρύο νερό που αναβρύζει από της Μνημοσύνης την λίμνη).

Η ψυχή του μεμυημένου κατονομάζει Μνημοσύνην την εκ δεξιών λίμνην. Γνωρίζει δηλαδή ότι, εφ’ όσον πίη εξ αυτής, δεν θα απολέση την Μνήμην του. Το ύδωρ, το οποίον εις την περίπτωσιν της λήθης είναι αίτια της αφαιρέσεως της μνήμης, εις την κρήνην της Μνημοσύνης είναι αιτία αναδύσεως των αναμνήσεων των προγενεστέρων της βίων από το βάθος της λίμνης. Άγνωστον το βάθος της (Ηράκλειτος, απ. 45).

Η αυτοσυνείδητος, μεμυημένη ψυχή αρνείται να παρασυρθή από το αίσθημα της δίψης της επιγείου ζωής, η οποία βρίθει λαθών και φαντασιώσεων, ακριβώς διότι δεν επιθυμεί να λησμονήση τόσον την καταγωγήν, όσον και τα βιώματα των παλαιών της ενσαρκώσεων. Διαισθάνεται ότι αυτά υπάρχουν ακόμη «δυνάμει» εις το βάθος της λίμνης — του υποσυνειδήτου της θα ήτο η σημερινή έκφρασις.

Δικαίωμα να πίουν από την κρήνην της Μνημοσύνης έχουν μόνον αι ψυχαί, πού γνωρίζουν την προέλευσιν της ουρανίας των καταγωγής.

Ταύτην φαίνεται ότι δεν απώλεσαν ακόμη όλοι οι Έλληνες. Η Ορφική Θεωρία της αναμνήσεως, πλήρως ανεπτυγμένη εις τους διαλόγους του Πλάτωνος, επιβεβαιοί ότι, εφ’ όσον αι αρχαίαι μεμυημέναι ψυχαί θα επιστρέφουν εις την γην, θα έχουν και την δυνατότητα προσπελάσεως εις τας αρχαίας, προγονικάς των μνήμας, ούσαι ενσυνειδήτως αρχαίαι Ελληνικαί ψυχαί. (Πλάτωνος «Πολιτεία» 498C, θεωρία των μετενσαρκώσεων).

Η μυστική κλεις, την οποίαν παραδίδουν αι Ορφικαί Πινακίδες, είναι η επίγνωσις του γένους της διπλής των καταγωγής: εκ της Γης και του Ουρανού, εις την οποίαν εντάσσεται το όλον είναι του όντος, το φθαρτόν σώμα και η αθάνατος ψυχή του.

«Η μεν ψυχή τω θείω, το δε σώμα τω θνητώ». 
(Πλάτωνος «Φαίδων» 80 Α)

Γης παις ειμί: Γη, η μητέρα του, η Γη Μήτρα, η Δήμητρα των Ελευσινίων Μυστηρίων, την οποίαν τιμά, εκ της οποίας εγεννήθη και εις την οποίαν θα επιστρέψη ο φθαρτός του φορεύς, το σώμα του.

Και Ουρανού αστερόεντος: Ουρανός, ο έναστρος νους της αθανάτου φύσεως του πατρός του, του επιτρέπει να αναγνωρίζη την ουρανίαν του καταγωγήν, η οποία οδηγεί εις την αθανασίαν καθ’ ομοίωσιν του πατρός του.

Κατ’ επέκτασιν, συνεπώς, κέκτηται δικαιωματικώς την μνήμην των εμπειριών, αι οποίαι διεμόρφωσαν ιδιότητας και χαρακτηριστικά της φυλετικής ταυτότητος της ψυχής του.

Και εις τας δύο περιπτώσεις, της Λήθης και της Μνημοσύνης, σύνδεσμος και κοινός συμβολικός όρος είναι το ύδωρ. Διότι κατά τον Όμηρον δια του ύδατος έρχεται εις την ζωήν η ψυχή με τον ένσαρκον φορέα της εις το Ζώδιον του Καρκίνου ως προς την Βόρειον Θύραν του Άντρου των Νυμφών, (ν 96—113) και Πορφύριος «Περί του εν Οδυσσεία των Νυμφών Άντρου». Κατά τον Ηράκλειτον προσδιοριστικόν στοιχείον των μετενσαρκώσεων είναι το υγρόν στοιχείον (απ. 12, 36, 76, 117). Επίσης ο Πλάτων εις την Πολιτείαν (621 Β), εις τον μύθον του Ηρός, αναφέρει ότι «όποιος έπινε περισσότερο νερό από τον Αμέλητα ποταμό, λησμονούσε τα πάντα».

Επιπροσθέτως το ύδωρ είναι το στοιχείον της συναισθηματικής έδρας της ψυχής. Ποσειδών, ο άναξ των συναισθηματικών υδάτων, σείει με την τρίαινάν του το τρις-υπόστατον είναι του όντος. Ουδείς φορεύς (επιθυμητικός/σωματικός, θυμικός/ψυχικός, λογιστικός/νοητικός, «Φαίδρος» ο μύθος του Ηνιόχου 246), εξαιρείται της κυριαρχίας του αδελφού του Διός, του Ποσειδώνος. Διότι ούτος είναι ο «δεύτερος εκ Διός ειληχώς πάντεσσιν ανάσσειν» (ο δεύτερος, που του έλαχεν ο κλήρος να βασιλεύη εις πάντας μετά τον Δία), ως προς τον Ορφικόν του Ύμνον. Ως δεύτερος ο Ποσειδών είναι ο άρχων του μέσου χώρου των ενσάρκων όντων. Ζευς, ο πρώτος άναξ του Ολύμπου, είναι ο άναξ της Νοήσεως και των Συλλογισμών.

Ο ένσαρκος φορεύς μετά τον θάνατον επιστρέφει εις το πλέον αργοδονούμενον στοιχείον, το στοιχείον της Γης. Εκεί θα φιλοξενηθή το φθαρτόν σώμα από την Μεγάλην Μητέρα Δήμητρα.

Η ψυχή μεταξύ δύο ενσαρκώσεων «μεταβάλλον αναπαύεται» είπεν ο Ηράκλειτος (Απ. 84α), επεξεργαζομένη τας βιωθείσας εμπειρίας και προετοιμαζομένη δια την μελλοντικήν της νέαν ενσάρκωσιν. Τα απ. 30, 36, 62, 77 του Ηρακλείτου δίδουν την ωλοκληρωμένην εικόνα της αενάου εναλλαγής ζωής/θανάτου των ψυχών, συμφωνών ο Ηράκλειτος μετά του ανωτέρω Ορφικού Αποσπάσματος των σχετικών Πινακίδων.

Ποία είναι η σημασία του προσδιορισμού της θέσεως, ως καθοριστικόν στοιχείον των δύο κρηνών, εις τον χώρον του Άδου, από τας οποίας προέρχεται το ύδωρ;

Η θέσις από την οποίαν θα δεχθή η ψυχή την ροήν του ύδατος, δια να μην απολέση τας μνήμας της, πρέπει να είναι η δεκτική, της δεξιάς κρήνης, εκ του δέχ-ομαι και όχι εκ της ευωνύμου (αριστεράς), εκείνης πού έχει (κατ’ ευφημισμόν;) ωραίον όνομα (ευ+όνομα). Η δεκτική ψυχή έχει την δυνατότητα δια των παλαιών της μνημονικών αποτυπώσεων, των υπαρχουσών «δυνάμει» εις την λίμνην/ψυχήν, να αποδέχεται ενσυνειδήτως τας παλαιάς αποτυπώσεις (τα εκμαγεία του Πλάτωνος εις τον «Θεαίτητον» 194D-197) κατά την νέαν της ενσάρκωσιν. Κατά συνέπειαν η ενσυνείδητος δεκτικότης είναι εκείνη πού επιτρέπει και προωθεί συγκρίσεις «των εκμαγείων» των αλλεπαλλήλων προγενεστέρων της βίων δια της αναμνήσεως (Πλάτωνος «Μένων» 81-83, «Φαίδων» 72Ε-77Β, «Θεαίτητος» 191C-195Β). Αποκτά έτσι την ικανότητα διακρίσεως αντικειμενικής αποδοχής ή απορρίψεως των εμφανιζομένων καταστάσεων του τρέχοντος βίου, προκειμένου να προοδεύση εις την κοπιώδη ανελικτικήν της πορεία. Πώς θα ήτο δυνατόν να κρίνη και να αποφασίζη άνευ βιωματικών συγκρίσεων προγενεστέρων εμπειριών του συνόλου των βίων της;

Εάν έχη συνειδητοποιήσει την σημασίαν των αποτυπώσεων/εκμαγείων αφ’ ενός των προγενεστέρων της εμπειριών και αφ’ ετέρου την σημασίαν της γενεαλογικής της προελεύσεως, θα απαιτήση να της επιτρέψουν οι φύλακες, οι οποίοι και αυτοί γνωρίζουν την ουρανίαν καταγωγήν της, να πιή το ύδωρ εκ της δεξιάς κρήνης. Συμπερασματικώς, κατά την Ορφικήν Παράδοσιν, η εξελικτική πορεία της ψυχής έχει βάσιν την γνώσιν, η οποία αποκτάται από τας εμπειρίας του συνόλου των βίων και δεν βασίζεται εις πίστιν ή δόγμα. Η ψυχή καθίσταται δεκτική και ως δεκτική είναι φύσει δια+λεκτικήΔια+λεκτική η ψυχή δικαιούται

«να πιή από την ιερά κρήνη και να βασιλεύη μαζύ με τους άλλους ήρωες...».


Βιβλιογραφία:



  • «ORPHICORUM RAGMENTA», Otto Kern.
  • Ορφικοί Ύμνοι, εκδ. Eγκ. ΗΛΙΟΥ.
  • Πλάτωνος «Μένων», «Θεαίτητος», «Πολιτεία», «Φαίδων», εκδ. ΠΑΠΥΡΟΣ.
  • «ΟΡΦΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ», Jane Helen Harrison, εκδ. ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ 1995.
  • «ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ», Κων. Γ. Κουρτίδου, εν Αθήναις 1934.
  • «ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ», Χ.Α. Λαμπρίδης, εκδ. ΚΛΕΙΩ.Το  άρθρον δημοσιεύθηκε στο περιοδικόν «Ελληνική Αγωγή», έτος 7ο, Αρ. Φύλλου 15/68, Δεκεμβρίου 2002. 

  • Α λ τ ά ν η, Π. Φ., Δεκέμβριος 2002


    Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

    Αρχαία σύμβολα και αυτοθεραπεία

    Apollo  and Minerva - Royal Palace of Caserta(Reggia di Caserta) - Naples - Italy

    Mε το τρίπτυχο του “γνώθι σαυτόν”, του “μηδέν άγαν” και του “μέτρον άριστον”, ο Απόλλων καθοδηγεί την υγεία μας και μας αποκαλύπτει τον τρόπο της αυτοθεραπείας.
    Θεραπευτής των θεών, ο Απόλλων υποδεικνύει στούς θνητούς τα μέσα της αυτοθεραπείας, διά της ψυχολογίας του βάθους. Όμως σήμερα η ψυχολογία του βάθους δέν είναι βαθυτέρα του απολλωνείου “γνώθι σαυτόν”, ούτε σοφωτέρα του “μηδέν άγαν” και του “μέτρον άριστον”. Οι δύο αυτές παραινέσεις συνοδεύουν το “γνώθι σαυτόν” και επιτρέπουν στον νού μας να αναγνωρίζη τις ελλείψεις και τις υπερβολές του, ώστε να προβαίνη σε αυτοθεραπεία, διακρίνοντας και εξισορροπώντας υπερβολές και ελλείψεις.
    Το Μαντείον των Δελφών, με τα τρία προαναφερθέντα παραγγέλματα, δεσπόζει και σήμερα με την θεραπευτική του δύναμη στην διάνοιά μας, εφ’ όσον επιθυμούμε να κρατάμε τα ηνία της υγείας, ως απολλώνιοι ηνίοχοι.
    Το αρχαιότατο “γνώθι σαυτόν” συνoδεύετο από την θήλεια θεά της σοφίας, την Παρθένο Αθηνά. Απόλλων και Αθηνά είναι οι Παιώνιοι θεοί, θεραπευταί του Ολυμπιακού Δωδεκαθέου, οι οποίοι από κοινού παρουσιάζουν τάς ιδιότητας και τα σύμβολά των διά να αντιμετωπίσωμε τα πάθη της ψυχής μας. Διά της υπερβολής και της οπτικής αναπαραστάσεως των παθών σε μυθολογικά τέρατα, όπως τα βλέπομε στούς ναούς, στά αγάλματα και στά αγγεία, μας αφυπνίζουν και μας αναγκάζουν να καθαρίσωμε την ψυχή μας. Ο δέ καλύτερος καθαρμός είναι “ο κριτικός έλεγχος των κινήτρων των πράξεων και της συμπεριφοράς μας”, λέγει ο Σωκράτης στον διάλογο “Σοφιστή”.
    Στό φυσικό πεδίο τα συναισθηματικά πάθη των υπερβολών και των ελλείψεών μας, είναι της δικαιοδοσίας του Ποσειδώνος. Τέκνα Ποσειδώνος, τα θαλάσσια τέρατα, γεννήματα φαντασιώσεων (Ανταίος, Κερκύων, Βούσιρις, Άμυκος, Πολύφημος, Προκρούστης, Έρυξ κ. ά.) εξέρχονται απειλητικά και ύπουλα από την θάλασσα του βίου γιά να μας καταπνίξουν.
    Όμως οι ορθές επιλογές είναι της δικαιοδοσίας της θεάς Αθηνάς, τελευταίο θεϊκό τέκνο του Διός, κατά τον Ησίοδο. Μόνο η σοφία της Αθηνάς μπορεί να καθοδηγήση την λογική μας, περιορίζοντας την δράση του Ποσειδώνος, δηλαδή τα συναισθηματικά μας τέρατα, όταν η τρίαινά του συνταράσσει διά της τρικυμίας των παθών την ψυχή μας.
    Η θεά Αθηνά συνοδεύει τις ηρωϊκές ψυχές (Ηρακλή, Θησέα, Περσέα, Βελλεροφόντη, Οδυσσέα κ. ά.), που δίδουν την καθημερινή μάχη της ζωής στον πλανήτη μας, με επίγνωση του νόμου της ανταποδοτικής δικαιοσύνης. Και εμείς, καθ’ ομοίωσίν των, είμεθα ηρωϊκές ψυχές, όταν προσπαθούμε να απαλλαγούμε από τα τέρατα της ψυχής μας και να αυτοθεραπευθούμε με την βοήθεια της λογικής/Αθηνάς.
    Πώς όμως θα δοθή η μάχη αυτή, κατά των ψυχικών ασθενειών, γιά να καταστή αυτοθεραπεία (περίπτωση Ηρακλέους, Περσέως, Οδυσσέως) και να μή καταλήξη σε αυτοκαταστροφή (περίπτωση Βελλεροφόντου);
    Η θεά Αθηνά γεννάται πάνοπλος. Η πανοπλία της – το κράνος, η ασπίς και το ακόντιο – αφ’ ενός την προστατεύει και αφ’ ετέρου την καθιστά άκρως επιθετική, διότι στον Ομηρικό της Ύμνο περιγράφονται τα εξής τρομερά γεγονότα, τα οποία έπονται της γεννήσεώς της :
    “…. η θεά Αθηνά με πανοπλία, χρυσή, πολεμική, με βία ξεπηδά από την κεφαλή του πατέρα της Διός, σείοντας το οξύ της ακόντιο. και τότε φρικτά τραντάζεται ο ψηλός Όλυμπος απ’ την οργή της γλαυκομάτας και η γή τριγύρω βουΐζει τρομερά και ο πόντος γίνεται κατακόκκινος και ξεχύνεται ταραγμένος αιφνίδια, καθώς ακόμη και ο γιός του Υπερίωνα, ο ήλιος, σταματά τους γοργόποδους ίππους. Η τρομερή αναταραχή σταματά μόνον όταν η γλαυκομάτα πετά τα όπλα της τα θεϊκά και τότε χαίρεται ο πολύνοος Ζεύς”.
    Ως λέγει ο Όμηρος:
    “….γήθησε δέ μητίετα Ζεύς”.
    Από την πρώτη στιγμή της εμφανίσεώς της Αθηνάς στον υλικό κόσμο τονίζεται η τρομερή της οργή, καθώς εξέρχεται από την κεφαλή του πατέρα της, του Διός/νού. (Αναφερθήτε στό τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ, Θεοί, Σύμβολα και Αρχέτυπα των Ελλήνων, γιά τις λεπτομέρεις των νοητικών διεργασιών, οι οποίες προηγούνται της γεννήσεως της).
    Γιά να καταστή άξια η διάνοια να φορέση την ολόχρυση πανοπλία της Αθηνάς και να προξενήση το πανικό στά ορατά στοιχεία της φύσεως (γή, πόντο, αέρα/Όλυμπο, πύρ/ήλιο με τους “ωκύποδας ίππους”, με τα γρήγορα άλογα), είναι απαραίτητο ο νούς του έμφρονος και ελλόγου όντος να κατέχη συνολικά όλες τις προηγηθείσες ιδιότητες θεαινών και τέκνων του Διός.
    Γνωρίζομε από τον Ησίοδο (“Θεογονία” στ. 886 – 943), ότι η μητέρα της Αθηνάς, η θεά Μήτις, είναι η πρώτη νόμιμη σύζυγος του Διός/νού. Αυτή συλλαμβάνει και κυοφορεί την Αθηνά. Η κυοφορία όμως δέν καταλήγει σε τοκετό, εάν προηγουμένως δέν γεννηθούν από οκτώ άλλες θεές, νομίμους συζύγους, είκοσι έξ θεία τέκνα.
    Σύζυγοι και τέκνα του Διός/νού είναι οι θείες ιδιότητες, οι οποίες συγκροτούν την έννοια της σοφίας και βασίζονται σε διαφορετικές αρμοδιότητες της δικαιοσύνης. Όλες πρέπει να τις έχη αφομοιώσει η διάνοιά πρίν εξοπλισθή και κάνη την εμφάνισή της στό φυσικό σύμπαν. Η δράση της θεάς Αθηνάς είναι απολύτως μυστηριακή γιά τους απαίδευτους, διαυγεστάτη όμως και ευκρινής γιά τους επαΐοντες του κύκλου των εννέα συζύγων και είκοσι επτά τέκνων του Διός.
    32 = 9, οι σύζυγοι και 33 = 27, τα τέκνα έχουν άθροισμα 32 + 33 = 62 ή 9 + 27 = 36.
    Οι αριθμοί δέν αφήνουν αμφιβολίες γιά την ίδια πάντα αριθμοσοφική γνώση των προγόνων μας, την συσχετισμένη με την πανταχού παρούσα ισχύ της Τετρακτύος, του αριθμού 36, εν συνδυασμώ μετά του Ζωδιακού Κύκλου των 36 δεκανών (10ο κεφάλαιο του βιβλίου ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ, Θεοί, Σύμβολα, Αρχέτυπα των Ελλήνων).
    Η μητέρα της Αθηνάς είναι η Μήτις/φρόνησις, η πρώτη και πλέον απαραίτητος ιδιότης, βάσις γιά την εφαρμογήν της δικαιοσύνης από τον νού/Δία. Συνεπώς ο λόγος, που ο Ζεύς καταπίνει την πρώτη του σύζυγο είναι η αλληγορική έκφρασις της αφομοιώσεως της φρονήσεως, η οποία απαιτεί μακρά περίοδο κυοφορίας. Κατά το διάστημα αυτό προστίθενται οι απαραίτητες άλλες ιδιότητες/σύζυγοι/τέκνα μέχρι την ολοκλήρωση της κυοφορίας και γέννηση της Αθηνάς/σοφίας, όχι πλέον από την μητέρα της, φρόνηση, αλλά από τον πατέρα της νού.
    Μέ την πρώτη εμφάνιση της Αθηνάς/σοφίας στό φυσικό πεδίο, το σύμπαν φθάνει σε παροξυσμό αναταραχής, εξ αιτίας της τρομερής της οργής, κατά τον Όμηρο. Ποιός είναι ο λόγος της οργής της Αθηνάς/σοφίας;
    Ο νούς του ελλόγου όντος, το οποίον συνέλαβε μέσω της φρονήσεως και εκυοφόρησε τα τριάντα έξ βήματα της δικαιοσύνης, φθάνει την στιγμή της γεννήσεως εις την συνειδητοποίησι της μεγάλης γνώσεως. “Εξαίφνης”, με το κτύπημα της σφύρας του Ηφαίστου/φάους ηλίου/φυσικού φωτός στην κεφαλή του Διός/νού, ο νούς του θνητού, καθ’ ομοίωσίν του Διός, “βλέπει” και νοεί, ως η Αθηνά, τα τεκταινόμενα των ομοίων του θνητών. Αντιλαμβανόμενος την ασυδοσίαν και την εγωπάθειά των φλογίζεται τότε ο νούς του ελλόγου όντος και εξοργίζεται. 
    Διότι αντιλαμβάνεται την επερχόμενη καταστροφή του φυσικού σύμπαντος, που το φιλοξενεί και οφείλει να λάβη μέτρα αμυντικά (κράνος και ασπίδα), καθώς και όπλο επιθετικό (ακόντιο) γιά να επιβιώση.
    Η πρώτη αξίωσις του έμφρονος και ελλόγου όντος είναι το δικαίωμά του στην υγεία, την ψυχοσωματική και την ψυχονοητική. Αυτή σήμερα απειλείται και ως μονάς/άτομο και ως σύνολο/ανθρωπότης. Δέν εξαιρούνται δέ ούτε τα βασίλεια των ζώων, λόγω της χρήσεως των μεταλλαγμένων τροφών και των φυτών, λόγω των φυτοφαρμάκων και όχι μόνον.
    Η οργή της Αθηνάς είναι η οργή της διανοίας μας, όταν “εξαίφνης” αντιλαμβανόμεθα την άμεσο επερχομένη καταστροφή. Είναι η υπόδειξίς της, ότι μόνον με την χρήση της πανοπλίας της θα σώσωμε, τόσο την υγεία μας, όσο και την υγεία του πλανήτου μας από τον όλεθρο των σεισμών και των καταποντισμών, εξ αιτίας της αφροσύνης, των ελλείψεων και των υπερβολών των κρατούντων…..
    Η πανοπλία της Αθηνάς έχει τάς εξής προληπτικάς ιδιότητας κατά των ασθενειών:
    Τό κράνος προστατεύει την διάνοια από την εξωτερική φαντασίωση και τους υποβολιμιαίους, ασύστατους φόβους, αλλά και ταυτοχρόνως απαιτεί την επαγρύπνησή μας, διότι η θεά σπανίως εμφανίζεται άνευ κράνους. Συμβουλεύει να μή το εγκαταλείπωμε ποτέ, ώστε να μή βυθισθούμε στον ύπνο της αδιαφορίας, της προσωπικής ευμάρειας και του εφησυχασμού. Με κράνος στην κεφαλή, ο ύπνος είναι αδύνατος.
    Η ασπίς θωρακίζει το συναισθηματικό μας είναι, ώστε να μή αποδεχόμεθα εκφοβισμούς πάσης φύσεως και πλανώμενα τα σπλάχνα μας (π λ ά ν α τα
    σ π λ ά χ – ν α) να απορρυθμίζωνται από το συμ – π α θ η – τικό και το παρα – συμ – π α θ η – τικό μας σύστημα, το συμ + π ά σ χ ο ν με την ψυχήν μας. Οι φοβίες/π ά θ η ταράζουν τους βιολογικούς μας κύκλους, προξενώντας φυσικές ασθένειες στό σώμα μας και έχουν την αιτία τους στον ασταθή συναισθηματικό μας κόσμο, στά ποσειδώνεια τέρατα του συναισθηματικού μας βίου.
    Το ακόντιο, “…. σείσασ’ οξύν άκοντα”. Η διάνοιά μας σείει το οξύ ακόντιο, εναντίον εκείνων, που επιβουλεύονται την υγεία μας, τόσο την σωματική, όσον και την ψυχονοητική. Δηλώνομε, διά του ακοντίου της Αθηνάς, ότι δέν θα επιτρέψωμε την παραπλάνησή μας και είμεθα έτοιμοι διά πόλεμο μέχρις εσχάτων.
    “Τό ακόντιο, ο ά κ ω ν ήτο είδος ακοντίου, βραχύτερον και ελαφρότερον δόρατος ή έγχους και εχρησίμευε ιδία εις αθλητικά παιχνίδια ή εις το κυνήγιον”.
    “Τό ά κ ο ς ήτο ιαματικό ή θεραπευτικό μέσον, γιατρικό“.
    (Μέγα Λεξ. όλης της Ελλ. Γλ., Δ, Δημητράκου).
    Η αυτή ρίζα α κ – , του ά κ – ο ν τ ο ς και του ά κ – ε ο ς, μπορεί αφ’ ενός να τραυματίση και να προξενήση τον πόνο και τον θάνατο, αλλά και ταυτοχρόνως να θεραπεύση. Η Ελληνική Γλώσσα, διά της ομοιοπαθητικής, δηλώνει τα εξής με το α κ ό ν τ ι ο της Αθηνάς:
    Με αυτό το επιθετικό όπλο, το α κ ό ν τ ι ο, εμφανίζεται γιά πρώτη φορά στην διάνοιά μας, η δυνατότης να φονεύσωμε το τέρας των παθών μας, αλλά και με το ά κ ο ς/γιατρικό να αυτοθεραπευθούμε διά της σοφίας της, που είναι η σοφία του όφεως. Ο όφις είναι το κατ’ εξοχήν σύμβολον επί του αγάλματός της, της Παρθένου Αθηνάς, του φιλοτεχνηθέντος υπό του Φειδίου εντός του Παρθενώνος εις τον Ιερόν Βράχον της Ακροπόλεως.
    Σ Ο Φ Ι Α = Ο Φ Ι Σ + Α (θηνάς)
    Τά δέ σύμβολα του Απόλλωνος, το τόξο και η λύρα, είναι το μέν τόξο το όπλο με το οποίο θα σκοπεύσωμε με ακρίβεια τα πάθη/τέρατα της ψυχής, (τήν δράκαινα Πυθώ), και να τα φονεύσωμε, η δέ επτάχορδη λύρα είναι το θείο όργανο με το οποίο θα επουλώσωμε τις πληγές μας, εναρμονίζοντας τους επτά χιτώνες μας με τις επτά χορδές της.
    Τα αρχαία μας σύμβολα, καθώς και οι αντίστοιχες παραινέσεις μπορούν να υποδείξουν στον ικέτη του Απόλλωνος και της Αθηνάς, των δύο Παιωνίων θεών, τον τρόπο της αυτοθεραπείας από τα τέρατα, τα πάθη της ψυχής μας.

    Τό παρόν μικρό άρθρο συνδέει το δεύτερο βιβλίο της σειράς “ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ – Θεοί, Σύμβολα και Αρχέτυπα των Ελλήνων” με το τρίτο “ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ, Κένταυροι, Αμαζόνες, Μέδουσα, τα της ψυχής πάθη, εις τον ναόν του Ασκληπιού της Επιδαύρου”.

    Α λ τ ά ν η, Π. Φ., ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2005



    Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

    ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ - Η Θόλος της Επιδαύρου (Β' Μέρος)


    Ηλιοκεντρισμός στο εσωτερικό της Θόλου


    Στο εσωτερικό της Θόλου ο Ήλιος πρωταγωνιστούσε στο δάπεδο, στην τοιχογραφία και στην οροφή με διαφορετικές εκφράσεις της πολυσχιδούς του δράσεως.
    α. Τοιχογραφία
    Και πάλι το πρώτο πράγμα που θα αντίκρυζε ο επισκέπτης, εάν του επετρέπετο η είσοδος στο εσωτερικό του Μνημείου, ήταν αναμφίβολα η θαυμάσια τοιχογραφία του Παυσίου.
    Η Λ ύ ρ α μαζί με το τόξο και τα βέλη είναι τα τρία κυριότερα σύμβολα του Ηλίου/Απόλλωνος και δι' αυτών αλληγορείται η σύνδεση του φυσικού σώματος του Ηλίου με την πνευματική οντότητα του Απόλλωνος. Όμως στα χέρια του Έρωτος και όχι του Απόλλωνος, η επτάχορδη Λ ύ ρ α εναρμόνιζε με "έ ρ ω τ α" τις τροχιές των πλανητών, που περιγράφονται στο δάπεδο του εσωτερικού της Θόλου (και θα ερμηνευθούν στην συνέχεια).
    Τα βέλη με το τόξο της τοιχογραφίας είναι η εκ-τόξ-ευση (τόξο) των ακτίνων (βέλη) του Ηλίου κατά την ημερήσια πορεία του. Είναι το καθημερινά σχηματιζόμενο ηλιακό τόξο στον ουράνιο θόλο. Με την αποχώρηση του σκοτάδι σκεπάζει την Γη.
    «δεξιέ μεν γενέτωρ ηούς, ευώνυμε νυκτός»

    (και είσαι ο δεξιός μεν γεννήτωρ της αυγής,
    ο αριστερός δε της νυκτός
    ).
    Ορφικός Ύμνος Ηλίου, στ. 4
    Ο Ήλιος ζωογοννεί την πλανητική οικογένεια με φως και θερμότητα, καθώς ο Απόλλων μετουσιώνει το φως του Ηλίου σε γνώση και την θερμότητα σε "έρωτα". Ήλιος είναι φως και αιωνία θερμότης στο φυσικό σύμπαν, Απόλλων είναι γνώση και σφοδρός "έρως" στον πνευματικό ορίζοντα των όντων.

    β. Αστρονομικό πρότυπο Ηλιοκεντρισμού στο σχέδιο δαπέδου Θόλου
    Ευτυχώς τουλάχιστον το δάπεδο της Θόλου διεσώθη μέχρι σήμερα και εικόνα του βρίσκεται ανηρτημένη στο Μουσείο της Επιδαύρου. Το διακοσμητικό αυτό σχέδιο δεν είναι μια καλλιτεχνική φαντασίωση, όπως πίστευαν μέχρι σήμερα. Είναι η ακριβής αναπαράσταση του Ηλιοκεντρικού Συστήματος.

    Σαράντα χρόνια πριν την γέννηση του Αρίσταρχου του Σαμίου, που ιστορικώς αναφέρεται ότι ανεκάλυψε πρώτος το Ηλιοκεντρικό Σύστημα, η Θόλος είχε ήδη αποτυπώσει στο δάπεδο την πλήρη και λεπτομερή αναπαράσταση του Ηλιοκεντρικού Συστήματος. Η ανέγερση της Θόλου άρχισε το μείον 360. Ο Αρίσταρχος ο Σάμιος εγεννήθη το 320.

    Πριν όμως από την ανέγερση της Θόλου, πρώτοι οι Πυθαγόρειοι έλεγαν ότι στο μέσον βρίσκεται ο ήλιος, η δε γη είναι ένα από τα άστρα (πλανήτες), που περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο και έχει ημέρα και νύκτα.
    Προκειμένου να γίνει οποιαδήποτε αναγνώριση παραστάσεως, σχεδίου, εννοίας, ιδέας ή διανοήματος, είναι ανάγκη αυτή να προϋπάρχει καταγεγραμμένη στην μνήμη του παρατηρητού ή του στοχαστού (Πλάτωνος, Θεαίτ. 192). Αλλά και αν ακόμη προϋπάρχει, απαιτείται πολλές φορές αναλυτική προσέγγιση και εκ νέου σύνθεση, προκειμένου με την «ειδοποιό διαφορά» (Θεαίτ. 208e) να γίνει η διαπίστωση των ενδεχομένων ομοιοτήτων και διαφορών μεταξύ προτύπου και εικόνας. Μόνο με σύγκριση μπορεί ο παρατηρητής ή ο στοχαστής να αξιολογήσει το αντι+κείμενον της παρατηρήσεώς του. Μόνο τότε θα έχει την αντικειμενική γνώση, που θα του επιτρέψει ή να το απορρίψει, διότι από τα συγκριτικά στοιχεία δεν θα έχουν προκύψει οι απαραίτητες ομοιότητες, ή να το αποδεχθεί εφ' όσον οι ομοιότητες είναι ουσιαστικότερες των διαφορών.
    Τα δύο σχέδια που ακολουθούν, το πρότυπο αστρονομικό σχέδιο και το αντίγραφο, κάτοψη του δαπέδου της Θόλου, θα συγκριθούν προκειμένου να διαπιστωθούν οι ομοιότητες και οι διαφορές των δύο σχεδίων. Από την αντικειμενική αυτή σύγκριση θα προκύψει εάν υπάρχει ή όχι σχέση μεταξύ των.


    α. Το Ηλιοκεντρικό αστρονομικό Σύστημα, όπως το γνωρίζουμε σήμερα



    Ηλιοκεντρικό Σύστημα
    (Η αναπαράσταση των πλανητών δεν είναι σε κλίμακα)




    β. Το δάπεδο της Θόλου, 

    Το Ηλιοκεντρικό Σύστημα στο δάπεδο της Θόλου.

    γ. Η «ειδοποιός διαφορά»
    Ομοιότητες
    α) Ο Ήλιος βρίσκεται στο κέντρο των δύο προηγουμένων σχεδίων. Στην Θόλο αναπαρίσταται με την λευκή, στρογγυλή πέτρα. Το λευκό, η φωτεινότης είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του Ηλίου.
    β) Οι τροχιές των πλανητών δεν είναι κυκλικές, είναι ελλειπτικές. Στο δάπεδο της Θόλου το ελλειπτικό σχήμα των τροχιών του Πλανητικού Συστήματος είναι ρομβοειδές, διότι το σχήμα του ρόμβου είναι εκείνο που καθορίζει την ελλειπτική τροχιά.
    γ) Οι δύο «εσωτερικοί» πλανήτες, όπως αποκαλούνται ο Ερμής και η Αφροδίτη, έχουν την ίδια ζωγραφική απεικόνιση, διαφορετική των άλλων τεσσάρων πλανητών (Γης, Άρεως, Διός και Κρόνου).
    Στην Επινομίδα του Πλάτωνος αναφέρονται όλες οι ονομασίες των πλανητών, καθώς και η σχέση Ερμού- Αφροδίτης.
    Με την διαφορετική απεικόνιση των δύο ( Ερμού - Αφροδίτης) οι Ιεροφάντες, που έδωσαν τις οδηγίες για την κατασκευή της Θόλου, φαίνεται ότι εγνώριζαν την ιδιαιτερότητα της κινήσεως των, όπως αυτή φαίνεται στον παρατηρητή του πλανήτου Γη.
    Διότι από τον πλανήτη Γη η φαινομενική κίνηση του Ερμού είναι τόξο 28ο και της Αφροδίτης 48ο ίσης αποστάσεως το κάθε τόξο εκατέρωθεν του Ηλίου. Η διαφορά αυτή επισημαίνεται με τις εσωτερικές γραμμώσεις των 4 άλλων τροχιών. Επί πλέον Ερμής και Αφροδίτη δεν έχουν σχήμα ρόμβου. Αστρονομικώς όμως οι τροχιές των είναι και αυτές περιστρεφόμενες γύρω από τον Ήλιο, όπως περιγράφονται και στα δύο σχέδια, το πρότυπο αστρονομικό και του δαπέδου.
    δ) Στο πρότυπο αστρονομικό σχέδιο μέχρι του πλανήτου Κρόνου και μέχρι του σηκού του δαπέδου της Θόλου, καταμετρώνται 6 τροχιές, διότι ο Ήλιος μένει ακίνητος στην θέση του σαν 7ο ουράνιο σώμα.
    Η αλληγορία της επτάχορδης Λ ύ ρ α ς του Απόλλωνος, που εναρμονίζει τα επτά ουράνια πλανητικά σώματα, προφανώς αναφέρεται είτε στην  επί πλέον φαινομενική κίνηση της τροχιάς του Ηλίου, είτε στην τροχιά του δορυφόρου της Γης, την Σελήνη. Στον Ορφικό Ύμνο των Άστρων περιγράφονται οι 7τροχιές των πλανητών.(8)
    «επταφαείς ζώνας εφορώμενοι»
    .
    Ο Πλάτων στην Πολιτεία (616c-617c) κάνει την περιγραφή του ουρανού με τους αστέρες και το πλανητικό σύστημα ( ο μύθος της περιστροφής των ουρανίων σωμάτων γύρω από το Αδράχτι της Ανάγκης). Στον Τίμαιο (36c) περιγράφει την δημιουργία του κόσμου σύμφωνα με τους δύο κύκλους: του «ταυτού» και του «ετέρου», των αστέρων (26 κίονες) και των τροχιών των 7 πλανητών.
    Η κατασκευή της Θόλου (360 μείον) συμπίπτει με την συγγραφή του Τιμαίου, ενώ η Πολιτεία είναι προγενεστέρα (μεταξύ του 380 και 370).
    Η καταχώρηση των ονομάτων των πλανητών επάνω στο σχέδιο της Θόλου έγινε βάσει των Ορφικών Ύμνων, στους οποίους αναφέρεται η θέση της Σελήνης, της Γης και του Άρεως (πλήρης ανάλυση στο βιβλίο Άρρητοι Λόγοι).
    Η μελέτη του αστρονόμου Κωνστ. Χασάπη σχετική με το Πλανητικό σύστημα και τους Ορφικούς Ύμνους διευρύνει τον πνευματικό ορίζοντα και ευαισθητοποιεί τον αναγνώστη ως προς την αρχαιότητα των αστρονομικών Ορφικών γνώσεων (ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ, Ιωαν.Πασσά, Εκδ. ΗΛΙΟΣ).
    Διαφορές
    1. Στο δάπεδο της Θόλου η Σελήνη δεν βρίσκεται κοντά στην Γη, αν και δορυφόρος της, όπως αναπαρίσταται στο πρότυπο σχέδιο. Βρίσκεται μετά την τελευταία τροχιά, την τροχιά του Κρόνου και η παρουσία της με τους 14 Κορινθιακούς κίονες κλείνει το πλανητικό σύστημα. Ο σηκός υπογραμμίζει τα όρια του Ηλιοκεντρικού Συστήματος, απομονώνοντας την πλανητική οικογένεια.

    2. Στο Ηλιοκεντρικό Σχέδιο μετά τον Κρόνο ακολουθούν οι τρεις νεοανακαλυφθέντες πλανήτες, ο Ουρανός, ο Ποσειδών και ο Πλούτων. Αυτοί δεν εμφανίζονται στο σχέδιο της Θόλου, διότι ο αρχαίος κόσμος εγνώριζε μόνον τους 7 πλανήτες, τους οποίους διέκρινε με γυμνό μάτι. Είναι λοιπόν φυσικό να μην παρουσιάζονται στο δάπεδο της Θόλου, αν και ήταν γνωστοί στους Πυθαγορείους.
    3. Στο δάπεδο της Θόλου μετά τον τοίχο του σηκού, έξω από το Μνημείο ορθώνεται το περιστύλιο με τους 26 Δωρικούς κίονες. Όπως ανεφέρθη, ο συμβολικός αυτός αριθμός αφορά στην Μετάπτωση των Ισημεριών ή τον Μέγα Ενιαυτό. Όμως ο επισκέπτης τώρα γνωρίζει ότι δεν είναι ο Ήλιος που σημειοδοτεί τους αστερισμούς κατά την φαινομενική του πορεία γύρω από την ακίνητη Γη, αλλά σημειοδότης είναι ο πόλος της Γης, που περιστρεφόμενος σε ανάδρομο φορά σχηματίζει τον μέγα κύκλο, τον Μέγα Ενιαυτό ή την Μετάπτωση των Ισημεριών. Στο πρότυπο αστρονομικό σχέδιο ή Μετάπτωση των Ισημεριών δεν εμφανίζεται.
    Η αντικειμενική γνώση της πραγματικής πορείας των ουρανίων σωμάτων σκιαγραφήθηκε στο δάπεδο της Θόλου και κάποια ημέρα θα επιδράσει στην αλλαγή και μεταμόρφωση της συνειδησιακής οντότητος του ανθρώπου.

    Η φαινομενική πορεία του Ηλίου
    στο εξωτερικό της Θόλου


    α) Το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνετο ο επισκέπτης βλέποντας το Μνημείο ήταν οι κίονες του περιστυλίου. Εάν τους μετρούσε, και κατείχε ήδη την υπάρχουσα γνώση, ελάμβανε μία αστρονομική πληροφορία. Οι 26 κίονες αναπαριστούν την Μετάπτωση των Ισημεριών ή τον Μέγα Ενιαυτό.
    Είναι η φαινομενική ανάδρομος κίνηση του Ηλίου από τις 0 μοίρες του Κριού προς τους Ιχθείς και όχι από τον Κριό προς τον Ταύρο. Ο κωδικοποιημένος αριθμός 26 των Δωρικών κιόνων είναι οι 26 χιλιετίες ή για την ακρίβεια είναι τα 25.796 ηλιακά έτη που απαιτούνται προκειμένου ο Ήλιος να επιστρέψει στο σημείο εκκινήσεώς του στις 0 μοίρες του Κριού την εαρινή ισημερία (21η Μαρτίου).
    Οι 26 κίονες στο εξωτερικό του Μνημείου ένωναν το δάπεδο με την οροφή.
    β) Στην οροφή στεφάνι με ακτίνες περιέγραφε την φαινομενική πορεία του Ηλίου. Έμοιαζε με τεράστιο τροχό άρματος (το μυθικό «τέθριππον» άρμα του Ηλίου με 4 άλογα = 4 εποχές), που διέτρεχε καθημερινά τον Ζωδιακό Κύκλο δημιουργώντας το ημερονύκτιο της Γης. Προχωρώντας μία μοίρα κάθε μέρα επάνω στον κυκλικό Ζωδιακό γεννά το ηλιακό έτος των 4 εποχών.

    Παρουσίαση Θόλου


    «Απέναντι από τον ναό (του Ασκληπιού) είναι ο τόπος που κοιμούνται οι προσκυνητές του Θεού. Ένα κυκλικό οικοδόμημα, κτισμένο εκεί κοντά, από μάρμαρο, η λεγόμενη θόλος, είναι άξιο θέας.. Μέσα στην Θόλο υπάρχει ζωγραφική παράσταση του Παυσίου, που παριστά τον Έρωτα να έχει παρατημένα τα βέλη και το τόξο και να έχει πάρει και να κρατεί την λύρα. Είναι επίσης ζωγραφισμένη η Μέθη εδώ να πίνει από γυάλινη κούπα, έργο και τούτο του Παυσίου. Η κούπα φαίνεται σαν αληθινή γυάλινη και μπορεί κανείς να ιδεί διά μέσου αυτής το πρόσωπο της γυναίκας».
    Παυσανίου Κορινθιακά 27, 3

    Η περιγραφή της Θόλου από τον Παυσανία είναι εξαιρετικά συνοπτική και δεν δίνει καμία πληροφορία σχετικά με την μορφή του οικοδομήματος καθώς και την χρήση του. Η ανέγερση της Θόλου άρχισε το μείον 360 και επερατώθη το 350 περίπου.
    Η Αγλαϊα Αρχοντίδου Αργύρη, Αρχαιολόγος, στο βιβλίο της Επίδαυρος (σ. 22-26) δίδει την εξής περιγραφή:
    «Κοντά στο ναό του Ασκληπιού βρίσκονται τα λείψανα ενός περίκεντρου οικοδομήματος, της Θόλου. Είχε κυκλικό σηκό, πτερό και εσωτερική κιονοστοιχία. Στην είσοδο που ήταν στα ανατολικά όπως στους ναούς, οδηγούσε μια ράμπα. Την εξωτερική δωρική κιονοστοιχία αποτελούσαν 26 κίονες, που στήριζαν ένα δωρικό θριγκό, στολισμένο με μετόπες ανάγλυφες με ρόδακα. Η εσωτερική κιονοστοιχία είχε 14 Κορινθιακούς κίονες. Μεταξύ των δύο κιονοστοιχιών παρεμβάλλετο ο τοίχος του σηκού, από άσπρο μάρμαρο, που είχε παράθυρο, για να μπαίνει το φως. Την πόρτα του σηκού στόλιζαν πολλάανάγλυφα κοσμήματα, κυμάτια και ωά. Το δάπεδο ήταν στρωμένο με άσπρες και μαύρες πλάκες από ασβεστόλιθο. Στο κέντρο σχηματιζόταν ένας πλατύς κύκλος, από μαύρη πέτρα. Στο κέντρο του ήταν μια κυκλική άσπρη πέτρα, κινητή, ώστε να αφαιρείται εύκολα από εκείνον, που θα ήθελε να κατέβει στο υπόγειο, με τους τρεις ομόκεντρους διαδρόμους. Στην αρχή θεωρήθηκε από τον ανασκαφέα αποθήκη πολύτιμων αντικειμένων. Η οικοδομική επιγραφή των δαπανών του ιερού, ονομάζει την Θόλο «ΘΥΜΕΛΑ» γι' αυτό υποστηρίχτηκε πως η θόλος ήταν τόπος εστιάσεως των ιερέων».
    Το κυκλικό οικοδόμημα της Θόλου της Επιδαύρου ήταν ένα άρτιο αστρονομικό Μνημείο. Το παράδοξο είναι ότι βρισκόταν στο κατ' εξοχήν θεραπευτικό κέντρο του αρχαίου Ελληνικού κόσμου. Ίσως κάποια μέρα κατανοήσουμε τους λόγους που αστρονομικό μνημείο λειτουργούσε σε χώρο ιάσεων, σε χώρο ασχολούμενο με την υγεία. Και ίσως αυτός είναι ο λόγος που κανείς μέχρι σήμερα δεν σκέφθηκε να συνδυάσει αρχιτεκτονικά και γλυπτά στοιχεία, εσωτερικά και εξωτερικά, δαπέδου, οροφής και τοιχογραφίας, προκειμένου να συνθέσει την αστρονομική ταυτότητα του Μνημείου.
    Εκτός του υπογείου της Λαβυρίνθου, το υπόλοιπο Μνημείο φέρει την σφραγίδα του πατέρα του Ασκληπιού, του Απόλλωνος, θεού του πνευματικού Φωτός. Εκπρόσωπος του Απόλλωνος στο φυσικό σύμπαν είναι ο Ήλιος. (Πλούτ., «Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς», 4 και 21).
    Σήμερα σώζονται μόνο τα λείψανα του Λαβυρίνθου της. Στο Λαβύρινθο εφυλάσσοντο τα καστανόξανθα ιερά φίδια του Ασκληπιού, οι λεγόμενοι Παρείες. Τα φίδια είχαν θεραπευτική δράση και κατά τον Παυσανία ανήκαν στα ακινδυνώτερα είδη.
    Η επιλογή του κυκλικού σχήματος του Μνημείου δεν ήταν τυχαία. Επέτρεπε την αναπαράσταση του ουρανίου στερεώματος και προσδιόριζε τις δύο αστρονομικές θεωρείες περί Ηλίου, την Γεωκεντρική άποψη της φαινομενικής πορείας του και την Ηλιοκεντρική. Η φαινομενική πορεία διεγράφετο στο εξωτερικό του Μνημείου και την έβλεπαν όλοι οι επισκέπτες. Η Ηλιοκεντρική είχε χαραχθεί μέσα στο Μνημείο προφυλαγμένη από τα μάτια των πολλών.

    Λαβύρινθος

    Δάπεδο Θόλου


    http://www.altani.gr
    Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...